Yabancı-Öznur Yıldırım. (Kesitler)

1.KESİT: "FOTOĞRAF"

Merhaba arkadaşlar!
Biliyorum hepimiz Yabancı'yı cidden çok ama çok özledik, bu nedenle size güzel bir sürprizle geldim büyük bir Yabancı hayranı olarak.
Bir göz açıp kapamayla biten cümlelik alıntılar hiçbirimize yetmiyor biliyorum.
Bölümler silindi ama bulabildiğim uzun kesitler var! Sizler için bir solukta gitmeyecek o uzun kesitleri paylaşacağım.
(Bu arada kesitlerin bölümleri o kesitlerin neyden bahsettiği ile ilgili. Aşağıdaki kesiti okuyunca anlayacaksınız neden "Fotoğraf" olduğunu.)
Hem de Yabancı'nın fontu gibi kalın fontta. Belki kendinizi kitapta hissedersiniz?
Neyse daha fazla uzatmayayım. En sevdiğim, dönüp dönüp okuduğum bir kısmı paylaşıyorum sizlerle. Keyifli okumalar Meran Ailesi!

--

Elimi cebime attım ve parmaklarım soğuk zinciri yokladı. Sıkıca kavradığım kolyeyi cebimden çıkarırken Ediz ile geçirdiğim bütün aylar omuzlarıma çökmüş gibi hissettim. Parmaklarımı açıp Şahmeran kolyesine baktığımda Umay'ın sözleri hala kulaklarımda misafirdi: Sadece samimi bir gülümseme ve sen bu gülümsemeye tutunarak onu iki yıl boyunca sevdin. Ve şimdi seni öpen bir erkeğe aşık olmadığını mı iddia ediyorsun?

Elimde çevirdiğim telefona baktım ve bir an duraksadım. Ardından düşünme payı bırakmadan telefonun galerisine girerek şifreyi girdim ve bütün fotoğraflar önümdeki ekrana döküldü. İlk resimlere tıkladığımda Uygar ve Ediz'in resimlerini gördüm. Ediz kameranın odağına bile bakmıyordu ama Uygar gülümsüyordu, fotoğrafı Gece çekmiş olmalıydı. Ediz fotoğrafların çoğunda kameranın odağına bakmıyordu ama baktığında da yüzünde mimik oynamıyordu, gülümsemeye dair ufak bir iz bile yoktu. İlerledikçe kendi fotoğraflarımı görmeye başladığım an galeriye girdiğime pişman olmuştum. Umut, insanın kendi topraklarında barınan ve insanın ruhundan beslenen en büyük düşmandı. Ve bu fotoğraflar sadece umut ekiyor, acı biçiyordu.

Beni yerle bir eden fotoğraf, sadece ufak bir ayrıntı içeriyordu. Ediz'in göğsüne sokulmuş, uyuyordum ama yeşil gözler canlı ve uyanıktı. Gözleri tam kameranın odağına bakıyordu, suratında rahat bir ifade olmasının yanında dudakları ufak bir gülümsemeye ev sahipliği yapıyordu. Hiçbir fotoğrafta gülümsemeyen Ediz Çağıran, bu fotoğraf karesinde belli belirsiz de olsa gülümsüyordu.

46.BÖLÜM: "EV"