Deal or no Deal?

Hoofdstuk 16.

Volgens mij moeten we dat met de voorraad wijn van mijn ouders meegerekend prima redden.

Zachtjes een wijsje neuriënd, vervolg ik mijn weg naar de afdeling waar ik haar heb achtergelaten. Mijn goede humeur wordt echter meteen vernietigd als ik zie in wiens gezelschap ze verkeert.

Tyler heeft losjes zijn vingers om haar pols gewikkeld en fluistert iets in haar oor, wat meteen een stralende glimlach oproept. Een glimlach die ze nooit voor mij bewaart, maar die zo betoverend is dat mijn hart onbewust sneller begint te kloppen.

Ik haat al die kleine openbaringen van mijn lichaam, de kleine dingen die verraden hoeveel ik van haar houd.

Ik wil deze gevoelens niet hebben, ik wil geen watje zijn, maar het lijkt erop alsof het daar allang te laat voor is.

Ik haal even diep adem, beveel mijn lichaam om zich niet bovenop Tyler te storten en al zijn botten te breken. In plaats daarvan behoud ik mijn geduld en loop op de twee af alsof er vanbinnen geen bom aan woede is ontploft.

'Wat een toeval om jou hier te zien gozer,' zeg ik neutraal terwijl ik hem een ruwe klap op zijn schouder geef en mijn arm losjes om Fenna's middel wikkel.

Meteen slaat ze hem weg, werpt een verontschuldigende blik op Tyler die mijn ongeduld alleen nog maar aanwakkert.

Er valt een ongemakkelijke stilte, waarin ik mezelf verwoed in de hand probeer te houden en wanhopig oogcontact met Fenna probeer te maken. Maar zij lijkt zich volledig te hebben afgesloten van deze wereld, staart naar een onzichtbaar punt in de verte die ik niet helemaal kan plaatsen.

'Goed,' kuch ik op een gegeven moment, als de stilte zelfs voor mij te ongemakkelijk word, 'volgens mij hebben we alles wel toch, Fenna?'

Ze knikt bevestigend, deelt een vlugge blik met Tyler die ik vervloek, en duwt dan het karretje richting de kassa.

Het lijkt een eeuwigheid te duren voor de caissière alles heeft gescand en Fenna pakt zo sloom in dat ik me voor een moment afvraag waarom ik in hemelsnaam zo verliefd op haar ben.

Maar de glimlach die ze me daarna met veel moeite schenkt, roept al die gevoelens zo snel weer op dat ik naar adem moet happen.

Ik neem plaats op mijn scooter en klem de boodschappentas tussen mijn benen,erop vertrouwend dat mijn spieren sterk genoeg zijn om hem in bedwang te houden.

Fenna neemt, weliswaar met lichte tegenzin, achter me plaats. Maar zodra ik de motor gevaarlijk laat ronken, weet ze niet hoe snel ze haar handen om mijn middel moet plaatsen.

De rest van de rit verloopt zwijgend en onze energie vecht om het macht spelletje te winnen die we lang geleden in het leven hebben geroepen.

In onze beide gedachten verzonken rij ik naar school en ik vervloek mezelf als ik, zonder haar, mijn weg naar huis vervolg.

Fenna.

Compleet in de war gooi ik mijn tas in een hoek van de kamer en laat mezelf op mijn bed vallen.

Ik verstop mijn hoofd in een kussen en schreeuw het een paar keer uit van frustratie.

Het gezicht van Tyler staat nog op mijn netvlies gebrand, net zoals de woorden die hij me in alle vertrouwen toefluisterde.

'Je bent geweldig.'

Vijf simpele lettergrepen, die mijn hart sneller laten bonken en mijn hoofd makkelijker op hol laten slaan dan ik zou willen.

Toch voelde het verkeerd om hem tegen te komen terwijl ik met Jack was, alsof hij me betrapte op een misdrijf, een enorme fout. Natuurlijk weet ik dat het onzin is, zeker ook omdat ik niet eens vrijwillig met Jack meeging, maar ik kan maar niet van het gevoel afkomen dat ik hem verraden heb.

Ik haat het dat bepaalde delen van mijn hart nog steeds iets voor Jack koesteren dat in de buurt komt van liefde, terwijl hij me alles behalve goed behandeld.

Hij schopt mijn gevoelens door elkaar, houdt mijn hart in een ijzeren greep gevangen en speelt ermee alsof het geen enkele waarde heeft.

Tyler is lief voor me, staat voor me klaar op de meest uitzichtloze momenten. Hij vertelt me oprecht dat hij me leuk vindt, of in ieder geval leuk zou kunnen vinden, en ik kan alleen maar aan Jack denken.

Tyler was een van hen. Hij was onderdeel van de vernietigende driehoek die mijn leven tot een hel heeft gemaakt. Ik moet toegeven dat hij zich meestal op de achtergrond hield, zijn hoofd afwendde van alle dingen die zijn vrienden me aandeden. Maar waarom deed hij er dan nooit iets aan, als hij echt om me geeft?

Kan ik hem echt wel vertrouwen, spreekt hij wel echt de waarheid? Of spelen ze weer een spelletje met me? Hebben ze dit zieke plannetje bedacht om me voorgoed onderuit te halen, om me voorgoed te breken?

Ik weet het echt niet. Mijn lichaam hunkert ernaar om na al die tijd eindelijk eens iemand te vertrouwen, maar ik ben doodsbang dat ik mezelf daar alleen maar meer pijn mee zal doen.

Toch voelde zijn gedrag oprecht aan, en de furieuze blik in Jack's ogen bevestigden dat het geen vooropgezet plan was, maar helemaal zeker weten doe ik het niet. Het zal vast niet lastig voor hem zijn om te acteren, aangezien hij dat bijna zijn halve leven al doet.

Mijn hoofd barst bijna uit elkaar door alle twijfels die erdoorheen tuimelen en ik heb geen energie om wat dan ook te ondernemen. Eigenlijk moet ik verder met de voorbereidingen voor het feest, maar ik heb al helemaal geen zin om me indirect met Jack bezig te houden. Daarbij, voelt het als een kleine vorm van protest door het te negeren, als een overwinning op al het leed dat hij heeft veroorzaakt.

In plaats daarvan, strompel ik naar beneden, waar mijn moeder en Evi verstrengeld op de bank liggen.

Zonder een woord te zeggen plof ik naast ze neer. Mijn moeder legt haar arm om me heen en mijn zusje houdt mijn hand vast alsof het de enige strohalm is die haar in leven houdt.

En zo blijven we de rest van de middag liggen, vormen we een baken van die liefde die niet te breken valt.

Weer een nieuw hoofdstuk. 

Ik hoop dat het niet te saai wordt. Vanaf het feestje wordt het wat spannender! 

Dikke kus, Daniek.