UCURUM -AlSel-|ASKIDA

《1》

Size açıklık getiriyim. Bu hikaye +18 bir hikaye değildir..

Yatağın ondan en uzak köşesine oturmuştum. Bacaklarımı kendime çekerek, kendimi korumaya almaya çalışmıştım. Neyden koruyacaksam artık.. bitmiştim ben. Bitirmişlerdi beni. Bundan sonra öldüreceklermiş, yaşatacaklarmış umrumda değildi.

Kalkıp üstünü giyinmeye başlayınca gözlerimi yumdum. Yumduğum gibi alt dudağım titremeye başladı. Ama ben karanlıktan korkardım ki..

"Ama hiç aktif değildin fıstık.. birdahakine daha fazla umud ediyorum."

Birdahakine? Beni bırakmıyacaklarmı. Bedenim benden istemsiz titremeye başlamıştı. Ama gözlerim hâla kapalıydı. Açmiyacaktım. Kesin kabustu. Gamze birazdan gelip beni uyandıracaktı, öperek. Kesin.. sakin ol selin sakin.

Kapı sesi duymamla gittiğini anladım. Ama okadar yorgundum ki kımıldayamiyordum. Veya vicudum bana oyun oynuyordu herzamanki gibi. Olamazdı şimdi. Ilaçlarım yanımda olmazken, olamazdi!

Derin derin nefesler almaya çalışsamda, yeterince soluyamıyordu ciğerlerim. Artık nefessizlikten dahada halsiz hale gelmeye başlamıştım. Vicudum kitlenmişti adeta.

Bir elin beni sarsmaya başladığını anladım fakat yardımcı olmuyordu. Kımıldamak, o bana dokunan pis elden kurtulmak istiyordum.

"Sana diyorum! Kendine gel!"

Bu o sesti! Allah kahretsinki o bana dokunuyordu ama ben buna engel olamiyordum! Bunun öfkesiyle yaşlarım dahada hızlanmaya başlamıştı.

"Noluyor sana ya!"

Ağzımı açmaya zorladım kendimi, ve sonunda kısık sesle bunu başardım.

"Ilaç.."

Bavulumu bulabilirse içindeki ilaçlarımıda bulabilirdi.

Kollarımı saran elleri gevşedi ve onun hışımla odadan çıkmasını duydum. Kendimi sakinleştirmeye çalışıyoryum, çünkü biliyordum bu hastalık beni ölüme bile sürükleyebilirdi..

Aniden kanıma karışan soğuk sıvı ile yeniden nefes alabildiğimi anlamıştım. Ellerini avuçlarımın arasına koyarak onları kasmamı engellemeye çalışiyordu. Başariyorduda. Sıvı vicuduma yayıldıkca bedenimin rahatladığını hissediyordum.

Sonunda yatay pozisyona gelmiştim. Yari baygın bir şekilde uzanıyordum. Üzerimde sadece tişört olduğunu göz önünde bulundurursak, fazlasıyla üşüyordum. Üzerime örtülülen çarşafın sayesinde bu üşüme azalmıştı.

Gözlerimi rahatliğa yumdum, ilacı her aldığım zaman gibi.

☁

Bedenimin kımıldatılmasıyla açtım gözlerimi. O' bedenimin altından çarşafı çekmeye çalışıyordu. Korkuyla yataktan sıçrayıp onun tam karşısına, yatağın diğer ucuna geçtim.

"Korkma" dedi beni sakinleştirmek adına. "Sadece görmeden çarşafı almak istedim."

Gözlerim inanmak istemiyormuş gibi lekeyi görmek istiyordu. Damlalar yeniden akmak için hazırlanıyorken, çarşafı çekiştirmeye başlamıştı.

"Dokunma!" Diye bağırdım çarşafın üzerine çullanırken. Inanmiyordum. Inanamiyordum. Kan lekesini aramaya başladım ve bulunca ellerimi, böylelikle çarşafıda, sıkmaya başladım.

Başımı tavana kaldırıp boğazımdaki yumruyu yutmaya çalıştım. Ta ki o iğrendiren ses kulaklarıma ulaşana kadar.

"Ben bakire olduğunu bilmiyordum.."

Gözlerimi acıp gözlerine diktim ve alayla başımı salladım. Burukca ve acıyla gülümsedim.

"Ne fark eder? Sen öylede böylede beni bitirdin.."