Kidnapped

Chapter 2

Ik zet een stapje terug en zie een knappe jongen met bruine krullen en groene ogen naar me staren. "Naar huis?" vraag ik bot. Hij begint te grijnzen. "Dus jij dacht dat je hier zomaar weg kon na ons akkefietje van gisterenavond? Je hebt jezelf goed opgeknapt zie ik." Ik kan die grijns wel van zijn gezicht af slaan. Absoluut walgelijk. Dus hij is de reden dat mijn gezicht er nu zo uitziet? "Wie ben jij überhaupt?" vraag ik vol afschuw. Eigenlijk ben ik niet eens benieuwd naar het antwoord. "Je kunt me Harry noemen." Het duurt zo'n drie seconden, maar dan begin ik hem kei hard uit te lachen. "Zo heten alleen mannen van boven de 60." De jongen kijkt me boos aan. "Dan geloof je het toch lekker niet." Ruw pakt hij me vast en duwt hij me tegen de muur. "Jij komt hier voorlopig nog niet weg. Je hebt nog heel wat goed te maken. Je gaat het hier naar je zin hebben, geloof me. Als je een beetje meewerkt tenminste." Hij knipoogt als een oude man aan een bar na tien wijntjes. Verbouwereerd blijf ik achter wanneer hij me loslaat en weg loopt. "Hey! Waar ga je heen?". Geen reactie. En nu? Ik heb geen telefoon, ik loop in andermans kleding rond en ik heb geen flauw benul van waar ik me bevind. De enige optie is dan maar om het huis te verkennen. Misschien kom ik er op deze manier achter of ik hier toch nog mooi weg kan komen. 

Terwijl ik door de gang loop, zie ik veel te veel deuren links en rechts. Een simpel apartementje is dit in ieder geval zeker niet. Ik trek aan wat deurklinken en tot mijn verbazing gaan ze allemaal gewoon open. Aan het einde van de gang dringt er een geur van vers gebakken wafels mijn neusgaten binnen. Ik heb inmiddels best wel honger gekregen. Hoe laat zou het zijn, 3 uur? Ik loop de deur door en zie een vrouw van een jaar of zestig mij naar mij staren. "Goedemorgen. Lust je ook een wafel?" Ondanks dat ik me niet op mijn gemak voel, ben ik toe aan wat voeding. "Lekker, dankjewel?" De vrouw wijst me een plek waar ik kan gaan zitten. "En u bent?" vraag ik met een blosje op mijn wangen. "Natuurlijk! Ik ben Gerda, de thuis chef. Tevens ook Harry's tweede moeder. Ik neem aan dat jij Sarah bent?" Ik knik, maar merk al snel dat ze met haar rug naar me toe is gaan staan. "Dat ben ik ja. Enig idee hoe ik hier terecht ben gekomen?" Gerda draait zich om en kijkt me in mijn ogen aan. Voor een fractie van een seconde lijk ik een blik van medelijden in haar ogen te zien. Ze draait zich weer terug naar de wafels. "Tja meisje," antwoordt ze. Ik kijk haar vragend aan maar het lijkt erop dat ze niet van plan is verder op dit onderwerp in te gaan. Een kleine minuut later komt Gerda aanzetten met een bord vol heerlijke wafels en jam. Alleen hierdoor is ze al mijn favoriete persoon van vandaag. Niet dat dat veel zegt. Ondanks dat mijn maag nog om hulp schreeuwt, overheerst de honger. Na het eten bedank ik haar vriendelijk en probeer haar te helpen met de afwas. "Laat dat maar aan mij over kind." is het laatste wat ze zegt.

Ik ben benieuwd waar de overige kamers naartoe leiden, en dus ga ik op pad. Ik kom langs meerdere slaapkamers en gek genoeg, meer badkamers. Aan het einde van de hal spot ik een houten trap. Ik ga er vanuit dat dit huis niet nog meer slaapkamers heeft.  Op de zolder aangekomen bevind ik me in een bioscoopkamer. Ook zie ik een deur naar een dakterras. Hij heeft wel een droomhuis uitgekozen. Een film kijken is wel het laatste waar ik nu aan moet denken, dus loop ik weer naar beneden. Ik heb nog geen frisse lucht gehad vandaag, en het lijkt me een goed besluit om de buitenkant van het huis te bekijken. De tuin was werkelijk adembenemend. Nog nooit in mijn leven heb ik zoiets gezien. Verderop zie ik een schommelbank staan. Dat is altijd de wens van mijn moeder geweest, zolang ik haar gekend heb. Vanuit de schommelbank heb ik perfect zicht op de voorkant van het huis. Het heeft een enorm balkon, en de voordeur is reusachtig. Ik sluit mijn ogen en luister naar het gefluit van de vogels om mij heen. Ik merk dat mijn lichaam nog vermoeid is van de afgelopen dagen en langzaam begin ik weg te zakken. Het moment dat ik weer wakker word, is omdat twee armen mij opeens vastpakken en optillen..