Ja, man! [ON HOLD]

Hoofdstuk 2: Sayonara, vleermuis

De volgende dag stond ik vroeg op zodat ik míjn, maar vooral Vera's huiswerk voor Engels kon afmaken. Ik had de vorige dag niets gedaan en was in slaap gevallen, dus was nogal onproductief geweest. Ik zuchtte toen ik eindelijk klaar was met de laatste opdracht. Oké, eindelijk klaar was misschien een beetje overdreven, aangezien ik er minder dan tien minuten over had gedaan. Engels was mijn beste vak en daarom maakte ik vaak Vera's huiswerk. Zij was namelijk zo'n typische Nederlander die in het buitenland door iedereen gespot werd, omdat ze zo scheef Engels praatte.

"Delilah, je komt zo nog laat voor school!" Mijn moeders stem echode door het huis. Ik rolde met mijn ogen en keek op mijn mobiel. Ik had zeker nog een kwartier voordat Vera hier zou zijn. Ik was niet zo'n meisje die duizenden lagen make-up op haar gezicht moest smeren voor ze de deur uit durfde, gelukkig niet. Ik deed wat mascara en eyeliner op en klaar was ik. Ik wilde er niet als een cake uitzien. Daarna schoof ik mijn schoenen aan mijn voeten en keek naar de staat waarin mijn kamer zich verkeerde. Er lagen blaadjes op het grijze tapijt, de muren waren behangen met vele Star Wars posters, en mijn dekbed lag op de grond. Het was een complete chaos. Vooral als Vera de Star Wars posters zou zien. Ze zou mijn leven een hel maken en er constant grappen over gaan maken. Ugh.

Ik liet mijn kamer voor wat het was en ging de trap af om naar mijn moeder in de keuken te gaan. Ik hield mijn adem in toen ik de keuken betrad, maar tot mijn opluchting was Díck er niet. Mijn moeder had nogal vaak avontuurtjes met haar 'dates' dus had ik eigenlijk wel verwacht dat hij er nog zou zijn. Maar waarschijnlijk was hij te suffig voor haar geweest dit keer, tenminste, dat hoopte ik met heel mijn hart.

"Ah, daar ben je," mam drukte haar lippen kort tegen mijn voorhoofd en zette daarna een bord met toast op de tafel. "Ik heb toast voor je gemaakt. Wil je ook eieren?"

"Nee. Je weet dat ik eieren haat," mompelde ik, toen ik me in de stoel liet zakken. Kort daarna begon ik gulzig mijn ontbijt te eten. Ik hield echt van ontbijten, ondanks het feit dat ik nauwelijks iets naar binnen kon werken omdat het altijd zó enorm vroeg was. Eten was eten. En wie hield er nou niet van eten?

Toen ik mijn toast op had en een glas jus d' Orange had opgeslokt, stond ik op en maakte aanstalten om te gaan toen mijn moeder ineens haar armen om mijn middel sloeg en me een knuffel gaf.

"Nee, nee, nee," herhaalde ik, terwijl ik haar armen los probeerde te wrikken. Mam lachte en rolde met haar ogen. "Oké, oké, ik laat je al gaan. Veel plezier op school!"

"Waarom zeg je dat nog steeds? Je weet dat school en plezier niet samengaan," mompelde ik, terwijl ik mijn rugzak van de grond pakte en hem omdeed. Ik begon het huis uit te lopen toen ik haar stem me hoorde achtervolgen. "Wat ben je toch ook een zonnestraaltje! Tot straks, Delilah!" Ik rolde mijn ogen om haar woorden en verliet het huis.

"WINNIFRED!" schreeuwde een stem me toe. Ik schrok me dood en liet een gil ontsnappen, me vliegensvlug omdraaiend. Ik keek geïrriteerd naar Vera, die op haar fiets zat en me een grijns gaf.

"Je gaf me bijna een hartaanval, bítch," bromde ik haar toe, terwijl ik mijn fiets van de ketting haalde en hem om de stang bond. Ik ging op mijn fiets zitten en volgde haar voorbeeld door aan te fietsen.

"Dat is je verdiende loon, omdat je me gisteren zo hard uitlachte. Dát verdiende ik ook niet, Del." Ik moest lachen om haar woorden. Het incident dat Vera gisteren had meegemaakt, wat totaal haar eigen fout was geweest, was nog steeds zo hilarisch als gisteren. Het was gewoon zo'n grappig idee, vooral omdat Vera zo'n propere en nette ouders had.