Kidnapped

Chapter 1

Hoofdpijn. Dat is het eerste wat ik voel. Zodra ik mijn ogen open, merk ik dat ik niet meer in mijn eigen kamer ben. De kamer is licht, met een groot twee-persoons bed. Zelf slaap ik in een hoogslaper, zodat mijn bureau ook nog in mijn 'tien vierkante meter' studentenkamer past. Naast het bed staat een wit nachtkastje en aan de overkant een grote kledingkast. Ik voel dat ik alleen ondergoed aan heb, dus wat kleding zou van pas komen. Ik gooi de dekens van me af en probeer op te staan om mijn eigen kleren te zoeken. Een pijnscheut schiet onmiddellijk door mijn hoofd. Kater? Wat is er gisteren gebeurd? Ik kan me er vrij weinig van herinneren. Zoals de meeste zaterdag avonden ging ik met mijn vriendinnen de stad in. Eerst een paar cocktails drinken bij de Witte Parel en daarna uit in café de Buurman. Vaag herinner ik me nog wel wat geflirt te hebben met een knappe jongen en daarna volgens mij zelfs nog met iemand anders. Gek genoeg is het niet de eerste keer dat ik na het uitgaan in een ander bed wakker word. Normaal ligt er dan wel nog iemand naast me. 

Ik werp een blik in de spiegel die ik zie hangen. Er zit bloed op mijn lip en bij mijn wenkbrauw. Mijn oog is lichtelijk blauw en mijn haar ziet eruit als een vogelnest. Het enige waar ik nu aan kan denken is om zo snel mogelijk naar huis te gaan. Maar waar ben ik überhaupt? Door het raam kijk ik of ik mijn locatie kan herkennen. Mijn uitzicht is in ieder geval fantastisch. Een grote tuin met veel bloemen, een groen gazon en in het midden een prachtige fontein. Ik loop naar de eerste deur die ik zie en probeer de klink omlaag te duwen, welke tot mijn verbazing zonder enige moeite open gaat. Zodra ik naar buiten wil lopen, bedenk ik me dat mijn kleren nu wel handig zijn. Zo halfnaakt en verwaarloosd als ik er nu uit zie, kan ik niet gezien worden. Ik open de kledingkast in de hoop mijn eigen kleren van gisteren avond te vinden. Gek genoeg ligt er een ander setje perfect opgevouwen met een briefje: "Je eigen kleding zit in de was, trek dit aan".
Ik pak de kleren en bekijk ze. Nog niet eens zo verkeerd. Dat had ik niet verwacht. Een paar skinny jeans, een topje en een net iets te groot spijkerjasje. Er is zelfs gezorgd voor schoon ondergoed. Onder in de kast zie ik twee paar schoenen staan. Witte sneakers en mijn eigen vieze, afgetrapte stapschoenen. De sneakers winnen deze ronde, aangezien mijn maag de geur van alcohol nog niet aan kan. 

Ik besluit de kamer nog een keer goed rond te kijken. De deur die ik net heb geprobeerd, leidt naar de gang. Wat zou er dan achter de andere zitten? Ook deze deur opent zich net zo makkelijk. Bingo! Een badkamer met een groot chique bad komt te voorschijn. Zo eentje met van die gouden pootjes eronder. Het is altijd al mijn droom geweest om die later zelf in mijn badkamer te hebben. Even twijfel ik nog of ik het moment ga gebruiken om lekker in bad te gaan. Toch kies ik er voor om mezelf in de hand te houden. Ik weet echter ook niet van wie dit apartement is en of er geen verborgen camera's zijn verstopt. Het bad wordt gevolgd door een inloop-douche, een toilet, en een enorme wastafel. Ik trek de bovenste lade open en zie handdoeken en washandjes. Ik maak een washandje nat en dep het bloed van mijn gezicht. Een stuk beter. In de tweede lade ligt  een tube tandpasta en tandenborstel die nog in de verpakking zit. Tijd om de heerlijke combinatie van verschillende soorten alcohol weg te poetsen. In een andere lade vind ik wat make-up. Het is dan wel niet van mij, maar ik heb het nu harder nodig dan ooit tevoren. Met wat foundation probeer ik enigszins de blauwe plekken in mijn gezicht te verbergen. Ik doe wat mascara en eyeliner op en bekijk mezelf nog een keer. Door de mascara komen mijn groene ogen mooi naar voren. Ik loop weer terug naar de kamer, want het is inmiddels mooi tijd om naar huis te gaan. Als ik door de gang de hoek om loop, op zoek naar een uitgang, bots ik plotseling tegen iemand op. "Zozo, en waar denk jij heen te gaan schoonheid?"