Painful art

3.

Στερέωσα την πλάτη μου στην ράχη της καρέκλας μου μασουλώντας το μολύβι μου.

Το φωτιστικό του γραφείου μου κατάφερνε να απλώσει λίγο χρώμα στα μαύρα από τις σκιές τους αντικείμενα.

Έπρεπε να διαβάσω.

Ιστορία... Πφφφ... Αναστέναξα μελαγχολικά ξεφυλλίζοντας τις σελίδες.

Ποιο το όφελος;

Να μαθαίνω κάτι που δεν θα μου χρησιμεύσει.

Ήθελα να γίνω μουσικός.

Ναι, μουσικός, σκέφτηκα.

Γιατί αν γινόμουν γιατρός δεν θα μπορούσα να θεραπεύσω ανθρώπους

Ώντας εγώ η ίδια άρρωστη.

Και δεν εννοούσα τα ροδάκια.

Το καρότσι.

Το δύσκολο μπάνιο μου.

Το ξεφύσημα μπροστά στις σκάλες.

Αλλά την άλλη, ανίατη αρρώστια.

Αυτή που ταλανίζει την ψυχή μου.

Νιώθω το πνεύμα μου εγκλωβισμένο στις ακτίνες μίας καρέκλας.

Στα άχρηστα πόδια μου.

Στην σάπια ψυχή μου.

Αναστέναξα.

Αν γινόμουν μουσικός θα μάθαινα σε όλους αυτούς εκεί έξω

Ότι πάντα θα υπάρχει κάτι να τους συνεφέρει.

Να τους ενθαρρύνει

Να ζήσουν.

Να βοηθήσω τον εαυτό μου να ζήσει.

Να απελευθερώσω για πάντα το πνεύμα μου.

Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον λευκό τοίχο.

Λευκό φως,

Άυλο φως,

Διαπεραστικό φως,

Τον αποκάλυπτε.

Τα δάχτυλα μου ήρθαν μπροστά στο φακό.

Μια σκιά από λεπτά δάκτυλα αποτυπώθηκε απέναντι.

Τα κούνησα.

Δημιουργούσαν σχήματα.

Σχέδια.

Ήταν καλλιτεχνικά δημιουργήματα.

Δικά μου καλλιτεχνικά δημιουργήματα.

Οι παλάμες μου έσμιξαν και ενώθηκαν.

Τα δάκτυλα μου τινάχτηκαν σε πεταλούδα που έφτανε από τη μία άκρη στην άλλη.

Ύστερα μετατράπηκαν σε λύκο, σε ένα λουλούδι, μια καρδιά,

Όλη η τέχνη στα χέρια μου.

Μία μαύρη τέχνη.

Χωρίς χρώματα.

Χωρίς περιορισμούς.

Χαμογέλασα πλατιά.

Κάγχασα ειρωνικά.

Όποιος μπορεί να δει δεν μπορεί να αντιληφθεί το σύστημα Μπράιγ.

Όποιος μπορεί να ακούσει δεν ξέρει τη νοηματική.

Όποιος μπορεί να περπατήσει δεν ξέρει την ευχαρίστηση της κίνησης των χεριών.

Οι τυφλοί βλέπουν ότι δεν βλέπουμε.

Οι κωφοί ακούνε τις δικές τους μελωδίες.

Οι ανάπηροι καλλιτεχνούν μοναδικά.

Έτσι ένιωθα κι εγώ.

Σαν εξαίρεση.

Σαν κανόνας.

Και τα δύο μαζί στα χέρια μου.

Τότε θυμήθηκα εκείνο το αγόρι.

Στο όνειρο μου.

Στα μάτια μου.

Στο μυαλό μου.

Παντού.

Εκείνη η μορφή με τις μινιατούρες.

Που καταστράφηκε.

Που διαλύθηκε.

Όλα είναι ένα τίμημα.

Ξαφνικά ακούστηκε ο διακόπτης.

Η λάμπα προσέφερε περισσότερη λάμψη.

Σε όλες τις γωνιές.

Και οι σκιές μου εξαφανίστηκαν.

Γιατί ακόμη και τα αστέρια δεν θα έλαμπαν χωρίς τον σκοτεινό ουρανό.

--------------------
Έβαλα κεφάλαιο πολύ γρήγορα! Μακάρι να σας άρεσε,αν θέλετε ψηφίστε πείτε μου γνώμες στα σχόλια παρακαλώ...
Και -ουαο- φτάσαμε #6η θέση!
Ευχαριστώ τόσο πολύ❤
Caryl Blue

(αφιερωμένο στην Angelinzon)