Bewaard (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 1

Kessia staart naar de woorden op het scherm voor zich. Wat moet ze nog meer over zichzelf vertellen? Zullen ze willen weten dat ze van vlechten houdt? Dat ze zich urenlang kan vermaken met haar koperkleurige haar, dat inmiddels tot op haar heupen hangt? Of dat ze soms een hele kruiden maalt en stofjes mengt met haar vriendinnen? Wie vindt dat nou interessant? Ze kauwt op haar wang en tuit haar lippen.

Komend jaar is beslissend voor haar toekomst. Tijdens dat jaar moet ze haar definitieve keuze voor een vervolgopleiding maken. Of ze wordt aangenomen aan een college is de vraag niet, iedereen wordt aangenomen. Er zijn te weinig leerlingen om iemand te hoeven weigeren. Maar omdat bijna niemand elkaar echt zal spreken, is het verplicht een profielwerkstuk te maken voor het begin van elk schooljaar. Het werkstuk moet bestaan uit beeld, geluid en tekst. Voor het beeld en geluid heeft ze twee dagen met een cameraman rondgelopen om haar leven te documenteren. De cameraman was haar vader. Hij liep gelukkig zonder commentaar met haar mee, waar ze erg blij mee was. Het hele gedoe was al ongemakkelijk genoeg. Morgen is de laatste dag voor de deadline, dus moet ze nu echt de tekst afmaken.

Langzaam tikkend, om haar nagels niet te beschadigen, typt ze een algemeen verhaaltje over haar hobby's, haar familie en de huisdieren die ze niet heeft. De rode lak op haar nagels droogt tergend langzaam. Onnodig gebruik van chemicaliën is al net zo verboden als het houden van een dier binnenshuis. Dankzij het internet heeft ze genoeg manieren gevonden om toch make-up te gebruiken. Het is zelfgemaakt en gebrekkig, maar niet helemaal hopeloos.

"Oh, crap." Vlug wrijft ze wat rood weg van de plek waar de nagellak haar ringvinger heeft geraakt. Met een pruillip staart ze naar haar pinknagel. Daar zit nu een kale plek op. Opnieuw.

"Kessia?"

"Hier, mam!" roept ze terug. De geschonden nagel negerend typt ze vlug het slot van haar tekst en dan sluit ze de computer af. Het geprojecteerde toetsenbord verdwijnt en haar moeder verschijnt in de deuropening.

"Ben je klaar?"

"Zo goed als. Alleen nog controleren en versturen. Heeft pap het materiaal klaar?"

De uitdrukking op haar moeders gezicht vertelt haar dat ze blij mag zijn dat haar vader sowieso wil helpen. Ze is veel te laat begonnen met het schoolproject en dat weet ze heus wel. Het was gewoon te moeilijk om meteen door te gaan nadat ze eindelijk een tijdje van de school verlost was. Haar concentratievermogen was al zo laag tegen het eind van het jaar. Omdat ze relatief veel minder lesuren maakt dan vroeger – toen iedereen nog heen en weer moest reizen naar een schoolgebouw en afhankelijk was van tientallen leraren – heeft ze minder echte vakantiedagen. Vier weken ongestoord genieten van helemaal niets doen is echt veel te kort.

Ze klapt het scherm dicht, schuift daarna de platte computer in de daarvoor bestemde kast en rekt zich nogmaals uit. Een vlugge blik om zich heen laat zien dat haar kamer nog redelijk netjes is. De enige uitzondering is haar kaptafel. Over die georganiseerde chaos durft zelfs haar moeder niets te zeggen.

Nadat ze haar stoel heeft aangeschoven loopt ze de kamer uit.

"Wat heb je verteld over ... over de grotten, enzo?"

Ze is al halverwege de keuken, maar blijft stilstaan wanneer ze de aarzeling in haar moeders vraag hoort. Als ze over haar schouder kijkt voelt ze een vreemde rilling in haar nek. Eén die ze eerder ervaren heeft de laatste weken. Iedere keer wanneer een van haar ouders begint over de grotten lijkt het net alsof er ergens een knopje wordt omgezet.

Haar hele leven heeft ze onbezorgd door de grotten gedwaald. Kans op instortingsgevaar is er niet, niet meer sinds het absoluut verboden is – ook al – om te graven, hakken of boren. Ze weet bijna wel zeker dat ze elke tunnel, elke bocht en elke splitsing uit haar hoofd kent, maar er gaat een alarmbel af nu haar moeders stem zo hapert.