ABBY'S POV~
Nakakalungkot..
Parang Ang daming nagbago..
I miss my best friend Parang laging Wala sa sarili yun..
Tapos Si Rona..
Hay kelan kaya sya makakapasok? I missed those two..
"Babe? Are you with me?"
Bigla nalang bumalik yung utak ko sa realidad..
Oo nga pala I am with my boyfriend..
"Babe I'm sorry.. What is it again?" Tanong ko.
"Got it.. What is it? May bumabagabag ba sa isip ng mahal ko?" Sabi niya sabay hawak sa kamay ko.
Sus talaga tong boyfriend ko kahit kelan.
"Kinikilig ako. Hehehe.." Sabi ko sabay kurot sa pisngi nya..
"Hahaha Pero ano nga yun?"
"Namiss ko na kase mga kaibigan ko.. Parang naninibago ako.." Sabi ko.
"Babe, darating din yung araw magugulat ka nalang dahil nandyan na ulit sila.. Kelangan lang ng dalawa na yun ng time." Sabi nito.
"Tingin mo babe?"
"Yes, as I can see, they both love each other.. A miracle will come.. Mark it." Sabi
Habang nakangiti.
Minsan talaga bibilib ka nalang dto sa boyfriend ko e.. Ang lawak ng pangunawa at imagination..
Napangiti nalang ako sa kanya Then he wink at me.
Kinabukasan..
Nakaupo ako sa isang bench dto sa school hinihintay magtime..
Gosh! Ang boring..
Nagmumuni muni ako ng biglang mapalingon ako sa tinitingnan ng isang grupo ng estudyanteng nakaupo din sa bench malapit sa kinauupuan ko..
Parang namalik Mata ako ng makita Si rona she's walking towards me..
"Abby.." Sabi nya ng makalapit sakin..
Napatayo ako bigla then hug her. Finally! Pumasok din sya after 3weeks.
"Thank god pumasok ka din. How are you feelin?" Tanong ko Agad.
"I'm good.. Trying to be good." Sabi nito
I know, she's not the same anymore.. Hindi na sya yung isip batang laging umiiyak sakin. She's matured enough dahil sa mga nangyari sa buhay nya this past few months..
"I'm happy to hear that.. Let's not talk about bad things cutie." Sabi ko then hug her again..
Maya maya naramdaman ko nalang na natahimik sya..
Hinarap ko sya then I found out that she's looking somewhere..
Tinignan ko yung tinitignan nya..
Yung trio dude at sinusundan Si Arnold..
"Okay ka lang ba?" Tanong ko..
Ngumiti sya at tumango Pero ramdam ko na nalulungkot pa din sya..
"Kumain ka na ba? Tara samahan mo ko sa canteen, tagal kase talaga ng oras e. Nagutom ako bigla." Sabi ko.
Tumango naman sya. Tumungo na kami sa canteen.
Everyone was looking on us, Kay rona to be exact.
They're all shocked and amazed kase nga total make over na tong kaibigan ko.
I look at Rona Parang Wala lang sa kanya. Parang out of this world pa din yung utak nya. Emotionless..
Habang kumakain kami nakatingin pa din Ang karamihan sa pwesto namin..
Napailing nalang ako.
"Anong pinakain sayo Ni manang at pumasok ka?" Tanong ko.
"Sopas?" Sabi nya sabay tawa..
"Grabe! Kung Alam ko lang, matagal na Sana kitang pinakain ng sopas." Sabi ko na kinatawa nya.
Until now di ako makapaniwala..
Bigla namang tumunog yung bell..
"Tara na?" Yaya ko Kay rona.
"Wait.." Natawa nalang ako ng bigla nyang sinubo yung natirang sandwich sabay inom ng tubig..
Di pa din nagbago haha!
Naglakad na kami papuntang room at tawa pa din ako ng tawa dahil punong puno pa din yung bibig nya at hirap magsalita.
Nakarating na kami sa room nila. Nagpaalam na ako sa kanya . kita nalang kami mamaya.
RONA'S POV~
Hindi na ako nagtaka o nagulat sa atensyong binibigay ng lahat..
Normal na to, lagi naman e, esp. Kapag may bago dto sa school..
"Rona? Ikaw ba talaga yan?" Tanong ng classmate ko na Si Pia.
Nginitian ko sya..
"Hmm maniniwala ka ba kapag sinabi Kong hindi ako Si rona?hehehe ako to grabe, Nagchange outfit lang ako." Sabi ko.
"Gosh! As in OH MY GOSH! Ang laki ng pinagbago ko, 3wks ka lang naman nawala Pero wow! Speechless!" Sabi ni Pia. Medyo OA kaya ngumiti nalang ako.
Everybody still has eyes on me..
Siguro nagtataka kayo kung bakit biglang pumasok ako no?
Si Mama kase, She's the reason why..
She's the one who pushed me to face the each day that'll come.
Ma.. Hope you're happy wherever you are.
I'm still missing you.. But I'll promised to grant your wish. I will be strong and courageous.. I love you ma..
