The Chosen One

~~H10~~

  Ik keek de zwarte Oehoe recht in zijn ogen aan en het leek alsof de Oehoe verbaasd keek, want hij vloog weg. Ik hoorde in de verte iets wat leek op "Het is haar...". Ik draai me om en zie niemand behalve ik ben hier in het woud, zou de Oehoe het over mij hebben?

  Ik stap verder en probeer zo ver mogelijk van het licht achter me te stappen, hoe verder het licht, hoe dieper ik ben in het Zwarte Woud en hoe moeilijker voor mijn vader om me te vinden.

  Ik tuur met mijn ogen opzoek naar enig teken van leven als ik een stem hoor echoën "Je bent bijna bij me...". Man, waarom hoor ik steeds de stem van Gabriël?

  Ik kom uit mijn gedachte als ik een ander stem hoor roepen "Help! Help me alsjeblieft! Iemand?". Ik hoorde het geluid vanuit diep in het Zwarte Woud komen dus ging ik meteen naar het geluid toe. Ik probeer op te letten op waar ik stap als ik struikel over een boomstam. Ik geef even een lichte kreun als ik op mijn linkerarm steun om recht te komen. Ik hoop maar dat het niet is gebroken...

  Ik stop met stappen als ik het gevoel heb dat ik er ben. Het is hier echt te donker, ik zie niets alleen maar de duisternis die me omhelst. Ik pak in de hoop de rugzak die ik van Olivia had gekregen, misschien zat er wel iets in dat me iets van licht kon geven, maakt niet uit wat.

  Ik rommel in de rugzak als ik het gevoel heb dat ik een soort van steen voel, zou het? Ik pak de steen uit de rugzak en er schijnt meteen fel licht uit de steen dat mijn ogen doet verblinden. Een gloeisteen, net wat ik nodig had...

  Ik schijn naar de grond met de gloeisteen en zie een man. "Alles goed, heer?" vroeg ik terwijl ik mijn hand uitstak, hij pakte mijn hand en stond recht. "Was u de persoon die om hulp riep?" vroeg ik verward. De man knikte en zei "Er waren allemaal spinnen op me die me-", de man stopte met praten en ik zag dat hij er niet goed van was. "Het is al goed, de spinnen zijn weg, heer" zei ik terug terwijl ik de man een schouderklopje gaf. "U bent de prinses, toch?" vroeg hij terug. Ik knikte "Wat doet u hier, het is hier gevaarlijk.". Ik schudde mijn hoofd "Wat is uw naam, heer?" "Ferdinand, prinses" zei Ferdinand terwijl hij een buiging maakte. "Aangenaam" zei ik terug terwijl ik terug naar het pad probeerde te lopen waar ik vandaan kwam. "Waar gaat u naar toe?" vroeg Ferdinand. "Bent u toevallig verder geraakt dan dit Woud?" vroeg ik nadenkend terug. Ferdinand knikte "De koning van het Zwarte Woud hield me gevangen, maar de echtgenote van de koning liet me vrij, ik wil meteen terug naar mijn familie terugkeren.", dit zei hij met een zekere verdrietige maar toch moedige toon. Ik bedacht me iets zou het kunnen dat dit de vader is van Lexi, ik wou het aan hem vragen maar deed het niet.

  Als we terug op het pad belande zei ik tegen Ferdinand "Het dorp van de Witte Eik is die kant op... En oohh hier". Ik gaf Ferdinand de gloeisteen, want ik wist dat hij hem harde nodig had dan ik. "Nee-" "Pak het aan en ga naar je familie" zei ik tegen Ferdinand. Ferdinand knikte en zei "Dankje" terwijl ik hem zag verdwijnen met de gloeisteen in zijn hand op weg naar zijn geliefde familie.

  Ik zette mijn route voort en voelde me bekeken op een rare manier alsof er op ieder moment iemand te voorschijn zou kunnen komen om me te doden. Ik schudde mijn hoofd en moedigde mezelf aan om verder te stappen.

  Ik zal achter de waarheid komen, ik zal zien of de droom die ik had echt was en dat het niet een raar hersenverschijnsel was dat zich in mijn hersenen had genesteld en het allerbelangrijkste is: Is mijn moeder echt bij koning Gregor?

  "Amelia...Amelia" hoorde ik het weer echoën, ik keek meteen naar boven en zag de zwarte Oehoe weer. "Wat wil je van me!" riep ik kwaad tegen de Oehoe. 'Oehoe' hoorde ik de Oehoe alleen maar zeggen. Wat is er in vredesnaam aan de hand, d'r straks was die Oehoe toch aan het praten of ben ik werkelijk gek aan het worden?

  Ik keek terug in de boom en de Oehoe vloog weg en ik liep meteen achter de Oehoe aan, hoe sneller ik weg ben uit dit woud, hoe sneller ik achter de waarheid kom en hoe sneller ik antwoorden krijg op alle vragen die door mijn hoofd spoken...