THE DIFFERENTS

Melody

Η Melody εκείνο το πρωί ξύπνησε στις 6:00 ,αν και είχε προγραμματίσει το ξυπνητήρι της να χτυπήσει στις 6:30 .

Όλο το βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί,σκεφτόταν το σχολείο.Όχι,δεν την απασχολούσε το γεγονός πως θα χωριζονταν σε φατρίες,αλλά σκεφτότανε μήπως θα συναντούσε το ταίρι της...

Απενεργοποιησε το ξυπνητήρι της και αφού έφτιαξε μόνη της το κρεβάτι της (δεν ήθελε να φωνάξει την Marry,το ρομπότ)άνοιξε την 4D ντουλάπα της και προσπαθούσε να σκεφτεί τη να φορέσει.Είχε τόσα πολλά ρούχα που της ήταν δύσκολο να αποφασίσει.

Της πήρε περίπου μισή ώρα μέχρι να διαλέξει.Τελικά φόρεσε ένα στενό ,δερμάτινο,μαύρο φόρεμα,που αναδείκνυε το πόσο αδύνατη ήταν ,ένα κοντό δερμάτινο ,μπλε τζάκετ και μπλε μποτάκια.

Έπειτα,πήγε μπροστά στον καθρέφτη.Φαινόταν τόσο όμορφη.Τα καστανοκοκκινα μαλλιά της,έπεφταν ανέμελα στους ώμους.Αφού τα χτενισε έβαλε λίγο make up ,μάσκαρα και aliner.Εξάλλου δεν χρειαζόταν να βαφτεί περισσότερο μιας και είχε φυσική ομορφιά.

Βγήκε από το δωμάτιο της και κατευθύνθηκε προς την τραπεζαρία.Εκεί η οικογένεια της συζητούσε...

«Καλημέρα »είπε γλυκά και φίλησε τον πατέρα της,τον κ.Make.

«Καλημέρα γλυκιά μου» είπε η κ.Helen.

Κανένα από τα τρία αδέλφια της δεν την χαιρέτησε.Είχαν και οι τρεις καρφωμένα τα μάτια τους στα κινητά τους.

«Καλημέρα» είπε εκνευρισμένη η Melody.

«Γεια» είπε ο μεγαλύτερος,ο Ryan που ούτε καν σήκωσε το βλέμμα του από την τεράστια οθόνη του κινητού του για να την κοιτάξει.Οι άλλοι δύο,ξανά δεν μίλησαν...

«Αχ...μικρά ήσασταν αγαπημένα,δεν κάνατε ο ένας μακριά από τον άλλον...Τώρα...ούτε μια καλημέρα δεν ανταλλάζετε.Οι εχθροί περισσότερο μιλάνε μεταξύ τους.» είπε η μητέρα της  αναστεναζοντας.

«Ναι...και βριζονται...»πετάχτηκε ο Sam,ο μικρότερος ,έχοντας ένα ειρωνικό ύφος...

Ο Ryan και ο δεύτερος,o Louis,γέλασαν...

«Κοίτα εξυπνάδες...Άλλα έτσι φερεστε δεν σας συμφέρει αλλιώς. Όπως φαίνεται...μόνο η Melody έχει μάθει τρόπους εδώ μέσα...» τους είπε ο πατέρας της,θέλοντας να τους δείξει πόσο άσχημα φέρθηκαν.Όμως τα αγόρια δεν άλλαζαν συμπεριφορά...

«Μάλιστα ποιος είναι πάντα το σωστό παράδειγμα?Η αδυναμία του μπαμπά...»παραπονέθηκε ο Louis.

«H Melody» αναφωνησαν ταυτόχρονα o Ryan και ο Sam.

«Αν είναι να μαλωσουμε καλύτερα να πηγαίνω »είπε η Melody, που φαινόταν να πειραχτηκε ,καθώς έκανε την θρεπτική της ένεση.

«Καρδιά μου θες να σε πετάξω εγώ?»την ρώτησε ο πατέρας της αναφεροντας αυτό επίθετο για να δει ποια θα ήταν η αντίδραση των γιων του.Όμως εκείνοι ούτε καν το άκουσαν.

Το "να σε πετάξω"το χρησιμοποίησε κυριολεκτικά.Τότε,τα περισσότερα μεταφορικά μέσα ήταν και ιπτάμενα.Μάλιστα υπήρχαν ελάχιστοι δρόμοι μεταφοράς και οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήταν επιγειοι,αλλά υπόγειοι,κάτω από τη γη,αλλά και κάτω από το νερό,δηλαδή ήταν κάτι σαν σήραγγες.

«Όχι μπαμπάκα μου,δεν χρειάζεται...θα πάω μόνη μου.»

«Είσαι σίγουρη πώς δεν θα χάσεις το δρόμο?»τη ρώτησε ανήσυχος.

(Η οικογένεια της,πρόσφατα είχε μετακομίσει στην Light Town και για αυτόν τον λόγο,η Melody δεν ήξερε καλά την περιοχή,αλλά θυμόταν πως να πάει στο σχολείο,γιατί το είχε ξαναεπισκεπτει όταν γράφτηκε σε αυτό.)

«Μπαμπά,θυμάμαι πως να πάω»του απάντησε με σιγουριά,μιας και δεν ήθελε να ανησυχεί για αυτήν.

«Εντάξει τότε»

«Να προσέχεις γλυκιά μου.» της είπε τρυφερά η μητέρα της.

«Θα προσέχω»της απάντησε η Melody και αφού την αγκάλιασε,βγήκε από το σπίτι.

Μόλις μπήκε στο πέτρινο μονοπάτι της αυλής,μετέτρεψε τα παπούτσια σε κάτι σαν roles πατώντας ένα μικρό κουμπάκι που βρισκόταν στην σόλα του καθενός.

(Με αυτόν τον τρόπο λειτουργούσαν όλα τα παπούτσια.Και έτσι οι άνθρωποι μπορούσαν να κινηθούν πιο γρήγορα)

Η Melody αφού χαιρέτισε τον Max ,τον σκύλο της,χαϊδεύοντας τον ,ξεκίνησε για το σχολείο...