Patience

liefde en verdriet

Perspectief Ella

Ik:'Ohh wauww wat is ze mooi. Vind je niet nabil.'

N: 'Ze is echt prachtig. Hoe wil je haar noemen?'

Ik: 'Hmm. Amira. Want ze lijkt net een prinses vind je niet. '

Ik: Jaa je hebt gelijk. Ze is zeker een princes.'

Dit lijkt allemaal te mooi om waar te zijn vinden jullie niet. Jammer genoeg is dit sprookje niet zo mooi als het lijkt.
Dit is een begin van heel lang verhaal.

Perspectief abdelila

Ik werd gebeld door een onbekend nummer.

Ik: hallo met abdelila

'Hoi met petra van het Sint Nicolaas Andreas ziekenhuis. '

Ik: jaa kan ik u ergens mee helpen.

'Bent u de man van dua bakali'

Ik: ja dat ben ik. Wat is er aan de hand. Is er wat met mn vrouw gebeurd.

'Ja ze heeft een ongeluk gehad en ze is er best slecht aan toe. '

Ik: ik kom er meteen aan.
Ik pakte mijn auto sleutels en racete erheen. Mijn lieve vrouw wat is er gebeurd. Ze is ook nog zwanger. Wat zou er me ons kind gebeuren?
Tfoeee. Ik had dr nooit alleen naar buiten moeten laten gaan. Ik had er helemaal niet moeten laten rijden, maar ze smeekte het. Ik kan er niet tegen als ze dat doet. Ik kan dan gewoon geen nee zeggen. Ya rab alstublieft laat haar niets mankeren zowel haar als de baby alstublieft ya Allah.

Ik kwam bij het ziekenhuis aan en ze zeiden me waar ik heen moest.

Ik wachtte op een dokter, maar er kwam niemand naar buiten. Ik mocht de operatiekamer niet in naar had geen geduld meer. Niemand zei me hoe het met dr ging. Ik begon op de deuren te slaan tot er iemand naar buiten kwam.

Ik: mijn vrouw en kind hoe gaat het met ze.

'Uw vrouw heeft veel bloed verloren meneer. Ik denk niet dat ze het red. Maar u moet een keuze maken. We kunnen er maar een redden. Of uw kind of uw vrouw. Het spijt me voor de moeilijke keuze maar we kunnen maar echter een iemand redden.'

Ik: HOE BEDOEL JE IK MOET IEMAND KiEZEN. BESEF JE WEL WAT JE ZEGT WELLA.

'Meneer ik begrijp dat u boos bent en dat het een moeilijk keuze is maar we zijn in een ziekenhuis.'

Ik: luister ja. Je moet ze allebei redden.

'Meneer dat gaan niet lukken'

Ik: noemt u uw zelf een dokter dat kan nooit. Luister dokter. De twee belangrijkste mensen zijn in gevaar en ik kan niet zeggen wie er dood mag gaan. Dat zou ik nooit accepteren. Nooit niet. U moet ze allebei redden.'

'Ik zal me best doen'

En hij ging terug.
haar familie kwam ook binnen stromen. Haar moeder, haar zus, haar 2 broers en haar vader. Mijn oma en moeder kwamen ook naar binnen. Iedereen vroeg me wat er was gebeurd, maar ik weet zelf niet eens wat er is gebeurd. Nu zijn mijn twee grite liefdes in gevaar en ik kan niets doen behalve toekijken en wachten. Wat voor een man ben ik. Ik kan niet eens voor mn vrouw zorgen.

We wachtten en wachtten.
Na 3uurtjes wachten hoorde ik gekrijs van een baby. De dokter kwam naar buiten met een baby en zei me dat hij mijn vrouw niet heeft kunnen redden, maar de baby wel. Hij gaf me onze dochter en zei dat het hem spijt.

'Gecondoleerd' zei hij er nog bij.
Mijn hele wereld stortte in en dit is nog slechts het begin.

Wat moet ik doen?
Mijn vrouw is dood en nu heb ik dit beeldschone kindje in mijn handen maar ik heb totaal geen idee wat ik er mee moet. Het is dan wel mijn dochter. Maar dit kind kan ik niet opvoeden. Dat kan niet. Ik kon niet eens voor mijn vrouw zorgen laat staan voor dit prachtig klein wezentje. Wat moet ik doen ya Allah alstublieft helpt u mij toch.

Er komt een zuster naar buiten en vraagt hoe ik ons dochtertje wil noemen.

Ik: Dua. Naar haar moeder.

'Het is een pracht naam voor zo een prachtig meisje. Nog gecondoleerd meneer.'

Ik geef mn moeder een kus en zeg haar dat ik weg wil gaan.

'Maar weldi waar ga je heen? '

Ik: naar huis mama. Ik moet even rusten.

'Oke weldi. Ik kom zo achter je aan ja.

Ik: is goed ma.

Ik liep weg en op de gang botste ik per ongeluk tegen een jonge vrouw aan.

Ik: sorry

'Het geeft niet hoor. ' zei ze met een zacht verlegen stemmetje.
En ze liep heel snel weg.

Eenmaal thuis aangekomen nam ik een warme douche en kroop mn bed in.
Dit is volgens mij het begin van een heel lang verhaal.