Hayat mutlak sona giden engebeli bir yoldu...
Ya en başında düşersin hiç kalmamak üzere;
yada yürümeyi öğrenirsin emeklemeden önce ....
Dilan DAŞKURİ..!
"Ruhundaki tüm yaraları iyileştireceğim!" Miraç'ın sesini duyunca gözlerini usulca tekrar açı...
Özlem kavurur yüreği ve yok eder... Şimdi bir yürekten söz etmeye ne hacet...
Dilan DAŞKURİ
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
💫Dönüşü Olmayan Karar💫
Bazen sadece boyun eğersin yaşanacaklara....
Dilan DAŞKURİ.
Kelimelerin kifayetsiz kaldığı, sessizliğin çöktüğü yerdeğdi Dilan. Kalbinin sesini mi dinlemeliydi yoksa vicdanının mı? Beynindeki kelimeler yankılanıyordu kulaklarında ama duymuyordu duyamıyordu, vicdanı el vermiyordu...
Göze alamadı abisinin ölmesine, göze alamadı Fatma'nın sevmediği birisiyle evlenmesine. Ailesi onun için küçükken bir bedel ödemişti, sırf töreye boyun eğmesin diye kız kardeşine vermişti Baran ağa. Durdu Dilan uzunca düşündü. Kardeşinin ölmesine izin mi verecekti yoksa bu topraklarda kalıp onca acıya göz yummuş Fatmay'ı mı kurban edecekti. Düşündü, düşündükçe Fatma'nın sözlerini hatırladı. Ne demişti ?
"Sen hep sevildin, ben hep dışlandım! Sen okudun, ben okumadım! Sen İstanbullarda gezip dururken, ben buralarda süründüm! sen mutluluğu yaşarken ben mutsuzluğu yaşadım sen gündüzken ben geceydim Dilan!"
Bu sözlere karşı Dilan " Benim mutlu olduğumu mu sanıyorsun? Ben özlem ile yanarken sen ailenle oturuyordun. Seni anam teselli ederken, beni halam teselli ediyordu. Ben bu hayatı istediğimi mi sanıyorsun Fatma? topraklarımdan kopmayı istedim mi? Ailemden ayrı kalıp okumayı ben mi seçtim?.. Söylesene Fatma?" Demişti ama ne ala kinden gözü dönen Fatma umursamamıştı ve Dilan'ın kararına etki edecek o sözleri söylemişti.
" Ailenin yanında, topraklarında olmak istiyorsan bu Berdeli kabul et!"
Ok yaydan çıkmıştı artık ve Dilan bu sefer oku kendi kalbine saplayacaktı. Eline tutuşturulan kalemi alıp, yarım olan defteri yazmaya başladı. Her harfinde kendini bitiriyordu. Kalemindeki mürekkep olmuştu Dilan...
Bitiyordu yazdıkları yüzünden mürekkebi... Düşünecek hali yoktu zaten, tek yaptığı onu kolundan sıkıca tutan Miraç'ın gözlerine bakmak oldu. Miraç, Dilan'ın suskunluğu yüzünden daha çok sıktı elindeki kolu.
Dilan hiçbir tepki veremiyordu, elindeki acısı; kalbindeki acısını geçememiş olacaktı ki hissetmiyordu bile Miraç'ın sıkıca tuttuğu kolunu.
İyice öfkesine hakim olamıyordu Miraç ağa. Hele de Dilan'ın, üstünün başının toz içinde olduğunu görünce aklına olmayacak şeyler getirmişti. Tabi aklındakilerini tasdikleyen; Dilan'ın, göz altlarının mosmor ve gözlerinin içinin kıpkırmızı olmasıydı. Dilan, gözlerini Miraç'ın gözlerinden alıp, diğer elinde, abisine doğru çevrilmiş silaha dikti gözlerini. Eli titreyerek Miraç'ın silah tutan eline götürüp yavaşça yere indirdi. Miraç ne yapacağını bilemedi o an. Sessizliği bozan yine Berat olmuştu. Anlamıştı kardeşinin ne söyleyeceğini ve
