Ölüyüm, gözlerime bakıldığında görülmeyen, çığlıklar attığımda duyulmayan, elime dokunulduğunda hissedilmeyen...
Kim olduğumu ben de bilmiyorum; belki beşikte ağlayan bir bebek belki de toprakların arasında gömülmüş biriyim. Yaşamayan, yaşayamayan, başkaları tarafından kendisinden istenilen hayatı yaşayan kişiyim. Gözlerimden yaşlar süzüldüğünde kendisine sarılan, sevinç haykırışlarını içine gömen benim. Gökyüzünde bir bulut, denizin derinliklerinde bir kum tanesiyim. Aslında hep göz önünde ama yok sayılmaya mahkum olan, şarkıların en hüzünlü nakaratı ve ya bir hayat dolusu söylenemeyecek her bir kelimeyim. Hiç yokken hep var olmuş olanım. Ortalıkta hiçbir şey yokken her şey, her şey varken ise hiç olmayanım.
YOU ARE READING
Simsiyah Papatya
Short StoryBen sana bağlandım diyerek boynuma sarıldı, ayaklarım yerden kesildi, nefes alamadım. Hayır aşık olmuyordum, iple konuşuyor,intihar ediyordum.
