SON MELEZLER ( DOĞUŞTAN ALFA 3)

BÖLÜM 6: SAVAŞACAĞIZ

---Yazar---

Dave'in kurt adam olduğunu itiraf etmesi üzerinden bir gün geçmişti. Bu bir gün hem Eric hem de Dave için sonsuzluk gibiydi. Dave, bundan sonra olacaklar konusunda endişeliydi. Eric'in nasıl davranacağı hakkında bir fikri yoktu. Sadece kötü kurt adam ve vampirleri avlayan avcıların da, iyi-kötü ayırt etmeyenini de duymuştu. Eric'in iyi, akıllı bir insan olduğunu biliyordu. Doğru yolu seçeceğine inanıyordu ama yine de içinde bir kuruntu vardı. Korkuyordu. En iyi arkadaşını kaybetmekten, onunla bir daha konuşamamaktan, birlikte gülememekten korkuyordu Dave.

Eric, ne yapması gerektiğini kafasına koymuş, planlara başlamıştı ama bir şeyler yanlış geliyordu ona. İçinde bir sıkıntı vardı. Kendisini "En iyi arkadaşın bir kurt adam çıktı. Sıkıntı için başka bir nedene ihtiyacın var mı?"diye teselli etse de bu teselli de içindeki sıkıntıyı gideremiyor, bu küçük sıkıntı da onu içten içe kemirmeye devam ediyordu.

Dave, sabah kalktığında umutluydu. Okula gidecek, sınıfa yine en son girecek ve sıra arkadaşı Eric oturmuş onu bekliyor olacaktı. Dave onun yanına oturacak, Eric onun yüzüne bakıp "Kötü insanlarla birlikte savaşacağız bundan sonra." deyip elini havaya kaldıracaktı. Dave de onun elini havada bırakmayıp ona çakacak ve arkadaşlıklarına kaldığı yerden devam edeceklerdi. Dave, bu umutlar içinde okul için hazırlanırken, onun bu halini gören Claire onun için üzülüyordu. Onun da içinde bir umut vardı. Belki de bu umut bir kırıntı kadar küçüktü. Olacak kötü şeylere hazırlamıştı kendini Claire. Dave'in bu umutlu hali -Claire, onun artık Pollyanna gibi davranmaya başladığını düşünüyordu.- için endişelenen Claire, onun daha çok üzülmesinden korkuyordu çünkü Eric'in eskisi gibi onlarla arkadaş kalacağına pek ihtimal vermiyordu. Onların bu halini uzaktan izleyen Dean ve Alex ise, kendi arkadaşları Jake'i düşünüyorlardı. Çok uzun zamandır görüşmemişlerdi. Ne kadar özlediklerini fark ettiler. Onların da başından böyle bir macera geçmişti ama bu da diğer tüm olaylar gibi çok eskide kalmış, şimdi normal bir anne baba olmuşlardı. Tabi kurt adam, vampir ve cadı melezi yetiştirmeleri dışında normaldiler.

Claire ile Luke, Dave'i beklemeyip önceden sınıfa girmişler ve olacakları bekliyorlardı. Bir süre ne Dave göründü ortalıkta ne de Eric. Claire, Dave için endişelenmeye başladığı sırada kapıda Dave göründü. Sınıfa girer girmez sıralarının olduğu tarafa baktı. Luke, Dave'in bakışındaki umuda çok şaşırdı. Bakarken gözleri parlıyordu resmen ama birden solan parlaklık yerini gölgelere bıraktı. Luke şaşırmıştı. Dave'in ruh halinin bu kadar kısa bir zaman içinde değişmesi onu şaşırtmıştı. Anlamayan bakışlar attı bir süre Claire'a. Bu bakışların anlamını bilen Claire da ona, Dave'in ne kadar umutlu olduğunu anlattı. 

"Pollyanna'cılık oynuyordu resmen evde. Sonunun böyle olacağını tahmin etmiştim." diye de ekledi sözlerinin sonuna. Sonra da dudaklarını birbirine bastırdı ve gözlerini kapatıp başını iki yana salladı hafifçe. Luke da, onu anladığını belli edercesine başını aşağı-yukarı salladı. 

**********************************************************

---Dave---

Sınıfa ilk girdiğim an gözlerim Eric'i aramış ama bulamamıştı. Umudum büyük ölçüde kırılsa da beklemeye karar verdim. Belki de geç kalmıştı. Ya da hala benimle arkadaşlığını sürdürüp sürdürmeme konusunda bir karar verememişti. Ne olursa olsun son dersin sonuna kadar umudumu kaybetmeyecektim.

Derslerin bittiğini belli eden ziller teker teker çalıyor ve her biri benim umudumu biraz daha kırıyordu ama içimde yanan ufacık umut ateşini son derse kadar korumayı başarabilmiştim. Ama zar zor yanan o ateş de, çalan son zille birlikte söndü.

Oturduğum sıradan kalktım ve Claire ile Luke'u beklemeye gerek görmeden hızlıca sınıftan çıktım. Tam kulaklıklarımı takıp müzik dinleyecekken telefonum titredi. Bir mesaj gelmişti. Telefonumun ekran kilidini açıp baktığımda mesajın Eric'ten geldiğini gördüm ve içimi bir sevinç kapladı. Tabi mesajı okuyana kadar süren kısa ömürlü bir sevinç oldu bu.

"Sürünle birlikte yarın akşam saat altıda aşağıda yazan adreste ol. Olmazsan...Eh evinin adresini biliyorum."

Mesajı koridorda, olduğum yerde okumuştum ve Claire gelip de omzuma dokunana kadar kaç kere okudum bilmiyordum mesajı.

"Dave? İyi misin? Yüzün bembeyaz olmuş." dedi omzuma dokunduktan sonra. Ben hiçbir şey söyleyemedim. Sadece telefonun ekranını Claire'a tutmakla yetindim. Uzun bir süre telefona bakakaldı. Mesajı okuması bu kadar uzun sürmeyeceği için, mesajı tekrar tekrar okuduğunu anladım. O da benim gibi şaşırmıştı. Dünden beri, umudumu korumaya çalışmama pek sıcak bakmıyordu ama belli ki o bile bu kadarını beklemiyordu. Sonra da Luke, Claire'ın omzunun üstünden mesajı okudu ve onun da suratı birden asıldı.

"Ee peki bundan sonra ne olacak Dave?" bir süredir ortalığa hakim olan sessizliği, Claire bu soruyla dağıttı.

"Bunun anlamı savaş demek Claire. Savaşacağız." dedim ben de gözlerinin içine bakarak. Her ne kadar kalbimi acıtsa da bunları söylemek, eğer birisi bana savaş açtıysa - ve sebebi, sadece kurt adam olmamsa- ona karşılık vermekten çekinemezdim. Bu kişi, en iyi arkadaşımsa bile, ona düşünmeyi öğretecek olan kişi ben değildim. Tabii ki en iyi arkadaşımı öldürmeyecektim ama onun da beni öldürmesine izin veremezdim. Bunlar aklıma bir bir geldikçe aklımda kalan son endişe kırıntıları da yok oldu ve savaşacağıma dair daha kesin bir karar verdim.

SELAM ARKADAŞLAR. BİLİYORUM ÇOK GEÇ GELDİ BÖLÜM AMA SON ZAMANLARDA İÇİMDEN YAZMAK GELMİYOR. NEDENİNİ BİLMİYORUM AMA O İLHAM ÇOK NADİR BELİRİYOR İÇİMDE. ZATEN OKULU HİÇ SAYMIYORUM BİLE. OKULDA DA ÖĞRETMENLERİMİZLE ÇOK SIKINTI YAŞADIK. CİDDEN YORUCU BİR DÖNEMDEN GEÇİYORUM. ÜNİVERSİTE SINAVININ İLK BASAMAĞI OLAN YGS YE ÇALIŞMAYA BAŞLADIK BİLE VE ON BİRİNCİ SINIFIN KONULARIYLA BİRLİKTE YETİŞEBİLDİĞİM SÖYLENEMEZ. KİTAP OKUMAYA BİLE ZAR ZOR VAKİT BULUYORUM. NEYSE DAHA FAZLA DA KAFANIZI ŞİŞİRMEK İSTEMİYORUM. BIKMADAN SIKILMADAN YENİ BÖLÜM İÇİN BEKLEYEN KİŞİLERE DE CİDDEN GÖNÜLDEN TEŞEKKÜR EDİYORUM. SİZLERİ ÇOK SEVİYORUM.