Ik stapte de Starbucks in.
Het was niet druk en ik kon gemakkelijk een plekje gaan zoeken. Maar ik wist niet of ik nou al moest gaan zitten en op haar gaan wachten of om eerst om een koffie te gaan. En als ik koffie bestelde welke moest ik dan bestellen voor haar? Ik besloot maar om te gaan zitten en op haar te gaan wachten. Het was immers ook nog geen 3 uur.
Na een poosje gewacht te hebben, was ze er nog steeds niet. Ik begon een beetje boos te worden. Zit ik hier al een kwartier te wachten op iemand die niet komt. Hoe kon ik zo fk dom zijn om er in te trappen. Ze had duidelijk laten merken dat ze niet wilde komen. Ze zei het alleen maar om van me af te komen. Boos stond ik op liep naar de rij en bestelde een koffie.
Net toen ik naar buiten wilde stappen botste ik tegen iemand op. Ik keek op en zag dat het Sara was. ik keek haar aan en ze zei Sorry dat ik zo laat ben, maar ik heb nog zo gezegd dat ik geen tijd heb. ik keek haar aan en zei:
Het maakt niet uit kom we gaan een koffie bestellen, en JA ik zal trakteren. Ze keek me aan en lachte.
Die lach was anders. Heel anders. Op een of andere manier was die lach bijzonder. Ik voelde iets toen ze lachte. ik kende haar niet eens. Maar 1 ding wist ik wel. Die lach was prachtig
