Ήταν η μέρα Κυριακή και γυρνούσα απο τη δουλειά.Συγχρόνως έκανα και τις σπουδές μου πάνω στη φυσική.Ζούσα μόνη μου σε ένα μικρό σπιτάκι λίγο πιο πέρα απο το κέντρο της Αθήνας.Οι γονείς μου πάντα έλειπαν από το σπίτι και συνέχεια έμενα μόνη μου. Αφού ενηλικιώθηκα,λοιπόν,αποφάσισαν να πάνε στο Λονδίνο και να μείνουν μόνιμα εκεί.
Ο μόνος άνθρωπος που ήταν κοντά μου από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου ήταν ο Γιάννης.Αυτός με φρόντιζε και μου έκανε όλα τα χατήρια.Τον ένιωθα σαν μεγάλο μου αδερφό.Δεν απέκτησα ποτέ ένα πραγματικό αδερφάκι όμως μου αρκούσε που είχα τον Γιάννη.Είχαμε 6 χρόνια διαφορά δηλαδή αν τώρα σκεφτείτε ότι είμαι 19 αυτός είναι 25.Η κατάσταση στην οποία ζούσε ο Γιάννης ήταν παρόμοια με τη δική μου.Είχε πολύ ανάγκη κάποιον να ενδιαφερθεί γι αυτόν.Ηταν ήρεμος άνθρωπος και πολύ χαμηλών τόνων.Αλλά κατά τ'άλλα ήθελε να μου προσφέρει τα πάντα ώστε να μην μου λείπει ποτέ τίποτα.
(Χτυπάει το τηλέφωνο)
-Ναι;
-Ελα σκανταλιάρικο , που είσαι;
Τις περισσότερες φορές μιλάγαμε ο ένας στον άλλο με υποκοροστικά.
-Μόλις τελείωσα.Γυρίζω σπίτι.
-Καλά, θες να περάσω πιο μετά; Είναι σοβαρό..
-Εντάξει θα τα πούμε από κοντά.
Τι μπορεί να είναι τόσο σοβαρό;Τι να έχει γίνει;
Χιλιάδες ερωτήσεις με γέμισαν με ανυσηχία..
Αυτή είναι η πρώτη μου ιστορία.Βέβαια μπορεί να μην σας άρεσε και πολύ το πρώτο κεφάλαιο επειδή είναι και πολύ μικρό αλλά πιστεύω η συνέχεια θα είναι πολύ πιο ωραία και θα προσπαθήσω να κάνω πιο μεγάλα τα κεφάλαια.Μέχρι τότε see yaa ♥
ESTÁS LEYENDO
Έρωτας ή απλά ένα παιχνίδι του μυαλού;
Novela JuvenilΥπάρχει πραγματικός έρωτας , πραγματική αγάπη; Ή μήπως το μυαλό παίζει παιχνίδια; Ο Γιάννης και η Ελπίδα είναι δυο φίλοι και επειδή γνωρίζονται αρκετά χρόνια είναι σαν αδέρφια. Τι αναπάντεχο,όμως, θα κάνει την ζωή τους άνω κάτω;
