The Heartbreak Chronicles // Dutch

hoofdstuk 3

Ik lag op bed in het hotel en staarde naar het plafond. Niet in staat om te bewegen door de hitte. Ik voelde het zweet langs mijn nek druipen. Ik keek opzij. Drew lag in dezelfde positie als ik op zijn eigen bed. "Kan vandaag nog erger worden?" vroeg ik.

Na een teleurstellende rit naar ons hotel, waren Drew en ik erg blij dat onze moeder een fatsoenlijk hotel had geboekt. Maar die blijdschap was van korte duur. We hadden namelijk de kamer met kapotte air conditioner gekregen.

Liggend op bed, realiseerde ik me dat deze trip het niet waard was. Ik wist dat Cara had cadeau geweldig gevonden zou hebben, maar op dat moment was ik vooral gefrustreerd. 

"Dit is genoeg." Ik stond op. Ik was er klaar mee. Misschien had ik dan niet het perfecte cadeau, maar er was geen kans dat ik het langer vol kon houden in deze kamer.

Ik deed mijn haar in een knot. "Ik ga naar de balie om te klagen over onze kamer. Krijg geen zonnesteek als ik weg ben."

"Ga je zo naar beneden?" vroeg Drew. Ik keek in de spiegel. Ik zag er inderdaad uit als hell, maar niks boeide me.

"Ja, dus hou je mond. Ik kom toch niemand belangrijk tegen."

"Ik zeg het maar." zei Drew. Hij pakte de afstandsbediening en zette de tv aan. "Ooh CSI" 

Ik schudde mijn hoofd en verliet de kamer.

****

"Hoe bedoel je er is geen kamer meer vrij?" klaagde ik tegen de man achter de balie. De reparateur was de avond daarvoor vertrokken en er was dus niemand die de AC kon repareren. 

"Sorry, maar alles is volgeboekt."

"Ik ben bereid alles te betalen. Dus een suite? Die kunnen niet allemaal verhuurd zijn." De man zuchte en keek naar zijn computer. Na het intypen van een paar dingen zei hij: "Sorry alweer. Ook die zijn volgeboekt. Er is niks beschikbaar."

Ik leunde over de balie. "Begrijp je het niet? Ik smelt zonder AC. Het is de heetste dag van het jaar." De man luisterde niet meer. Zijn gezicht werd wit en staarde langs mij. "Oh god" mompelde hij.

"OH my god!" schreeuwde iemand. "Ze zijn hier!"

langzaam draaide ik om. Ik voelde de woede koken in mijn lichaam. Ik had genoeg meisjes horen gillen voor de rest van mijn leven. Een groep meiden rende naar de ingang.

"Het zijn the Heartbreakers!"

De vier jongens stapten de lobby binnen met bodyguards aan beide zijde. Buiten zag ik politie de deur blokkeren zodat de massa niet het hotel binnen kwam rennen.

Dit kan niet waar zijn, dacht ik bij mezelf.

"Dames, dames" zei een bodyguard. "Geef de gasten wat ruimte." Maar zijn verzoek werd niet gehoord.

"Xander, I love you!"

"Alec, trouw met me."

In plaats van te stoppen en met hun fans te praten, liepen de Heartbreakers de lobby door. Ik zag een schim van de donkerbruine krullen. De groep fans kwamen hun achterna.

Dit is zeker de raarste dag van mijn leven.

Na een paar minuten gediscussieerd te hebben met de man achter de balie, had ik het voor elkaar kunnen krijgen om de kamer gratis te krijgen. Ontevreden, liep ik naar de lift. Mijn slippers klapte tegen de onderkant van mijn voet en het geluid vulde de nu stille lobby.

"Stomme boy band." klaagde ik. Ik stapte de lift in en drukte op het knopje voor de vijfde etage. Mijn aandacht werd getrokken door voetstappen op de marmeren vloer. Ik keek op en zag hoe The Heartbreakers met volle snelheid op mij af kwamen rennen, gevolgd door een groep meisjes. "Houd de lift open."Riep een van hen. 

Ik drukte het sluitknopje een paar keer in, hopend te kunnen ontsnappen. Zonder geluk. De groep kwam de lift binnen. "Heel erg bedankt."zei de blonde jongen met bril. "Dat moest een nachtmerrie zijn geweest." "Ik wist niet dat het zo'n klus was om je fans te waarderen."De woorden verlieten mijn mond voordat ik het kon realiseren.

Oliver's hoofd keek op toen hij mijn stem hoorde. Hij was nog aan het uit hijgen en had mij nog niet gezien.

Hij staarde mij aan en een glimlach verscheen op zijn gezicht.

"Hey, fotograaf meisje."

Oh god, hij herinnert me nog .  Maar het leek alsof niemand Oliver hoorde.

"Wat?" vroeg de jongen met bril, duidelijk verbaasd door mijn harde reactie.

Maar ik keek Oliver aan. Zijn lach verdween langzaam toen ik niet reageerde op zijn begroeting.

"Hoe bedoel je dat we onze fans niet waarderen? We hebben er net een signeersessie opzitten." Vroeg de jongen met de spieren. Hij had zijn armen over elkaar geslagen. Dat maakte mij alleen nog maar bozer en vergat de leugen die ik Oliver vanochtend had verteld. "Ja dat weet ik." Zei ik "Ik heb vijf uur in de rij gestaan alleen om jullie te zien vertrekken." De jongen ontspande. Hij had een ondeugende lach. "Oh, een ongelukkige fan? Daar kunnen we iets aan doen."  Zei hij. De jongen met de bril pakte een stift uit zijn zak. "Heb je een camera?"

"Ik ben geen fan. Nooit van mijn leven." De jongens keken elkaar verward aan. "Is ze gek?" fluisterde bril naar de jongen met de sjaal.

"Het enige gekke is dat mensen überhaupt naar jullie slechte muziek luisteren. De reden dat ik in de rij stond was om mijn zus blij te maken, omdat zij zelf niet kon komen. Het is volgende week haar verjaardag en ik vond het een goed cadeau."

De band keek me aan. Ik durfde Oliver niet aan te kijken. Voordat een van de leden kon reageren, ging ik door. "Daarbij komt nog dat ik een hotelkamer heb zonder air conditioning en geen andere kamer kan krijgen omdat al jullie stomme fans die geboekt hebben." 

"Nog iets?" vroeg de jongen met de bril.

"Ja,"zei ik. "Jullie zijn slecht."

De lift stopte en de deur ging open.

"Ik denk dat ik dit meisje wel mag." Zei de jongen met de spieren met een grijns. Ik duwde me langs The Heartbreakers de lift uit.

"Hey, mag ik vragen hoe je heet?"

"In je dromen." zei ik terwijl de deuren sloten. Net voordat ze dicht waren zag ik een glimp van Oliver. Zijn gezicht was spierwit. In je dromen? kom op, Stella. Is dat het beste dat je hebt? Dacht ik bij mezelf.

****

"Waarom lijkt het alsof iemand je hond heeft vermoord?" vroeg Drew toen ik de kamer instormde.

"Ze willen ons geen andere kamer geven." antwoordde ik. "Ik heb de kamer gratis kunnen krijgen."

"Dat is geweldig."Zei Drew met zijn hand ik de lucht wachtend op een high five. "Whatever." Ik pakte schone kleren uit mijn tas en liep naar de badkamer. "Ik ga douchen."

Ik deed de deur achter me dicht en deed mijn kleren uit. Ik deed de kraan aan en stapte onder de koude straal.

Gedachtes begonnen door mijn hoofd te lopen. Ik kon niet geloven dat ik zo tegen hen heb geschreeuwd. Oliver haat me nu waarschijnlijk.

Ik pakte de zeep en begon mijn huid uit frustratie te scrubben. Wat boeit het hem eigenlijk? Hij is waarschijnlijk een egoïstische sukkel die denkt dat hij alles is omdat hij in een band zit. Ik zie hem toch nooit meer. Drew klopte op de deur en haalde me uit mijn gedachte. "Stella, ik ga room service besteld. Ik pizza goed?" "ja, hoor." antwoordde ik en draaide de kraan dicht.

Nadat ik mezelf had afgedroogd en aangekleed liep ik de kamer in. Terwijl we wachtten op ons eten vlocht ik mijn haar en keek CSI gedachteloos. Er werd op de deur geklopt. Ik sprong van mijn bed af. "Heel erg bedankt!" zei ik toen ik de deur open maakte. "We stierven van de ho..."

In de gang stond Oliver Perry.