Van de aardbodem verdwenen

Hoofdstuk 5

‘Jij kan alvast een lijst maken van personen buiten deze omgeving die een pistool hebben met kogeltype 9 mm luger,’ zei Karlijn. Ramon knikte.

‘Dat kan daarna ook nog, ontspan nu even,’ hield hij vol. Karlijn schudde haar hoofd en ging achter haar bureau zitten, ze opende een leeg word document. Ze probeerde Ramon te negeren en begon de brief te tikken. Ramon slaakte een diepe zucht en ging achter zijn computer zitten. Toen hij het kogeltype in de database intoetste kwamen er 75 niet-politieagenten uit. Dit werd een lange dag.

Een klein uur later was Karlijn klaar met de brieven, terwijl Ramon op ongeveer één vijfde was van wat hij in totaal moest doen. Karlijn schoof haar stoel naar achteren, stond op en ging achter Ramon staan. Ze keek naar het beeldscherm.

‘Zo, moeten we die echt allemaal af?’ vroeg Karlijn.

‘Dat redden we niet. Tegen die tijd is Anouk waarschijnlijk al verleden tijd. We sorteren op geschiedenis,’ zei hij. Karlijn knikte terwijl Ramon verder ging met zijn werk.

Anouk keek naar de garagedeur. Voor het eerst sinds tijden hoopte Anouk op de komst van Sam. Ze had hier sinds haar komst niks gegeten en slechts een halve liter water gedronken. Haar broek voelde nat en vochtig aan, haar blaas was leeg, maar de stank was immens, evenals het schaamtegevoel van Anouk. Ze was toch geen kind van vier?

De zweetdruppels stonden op haar voorhoofd. Ze snakte naar een douche. Anouk wriemelde aan de ring om haar vinger, haar gedachte dwaalde direct af naar Bas. De trouwerij zou nu misschien ooit komen. Zullen ze haar eigenlijk wel missen? Misschien was Bas wel blij dat Anouk weg was, ook al kon ze dat bijna niet geloven. Buiten klonk zacht gepraat en voetstappen leken dichterbij te komen. De garagedeur bleef gesloten en het geluid verdween. Anouk begon te gillen en te schreeuwen in de hoop dat iemand haar zou horen. Ze was alleen, niemand kon haar helpen en haar door deze tijd heen slepen. Net nu ze het zo hard nodig had.

Tranen maakte haar ogen opnieuw vochtig. Langzaam drupte de traan naar beneden. De val eindigde op de grond en niemand ving haar tranen. Ze was alleen.

Ramon en Karlijn zaten in de verhoorkamer tegenover Jacob Boeff. Hij keek de agenten geïrriteerd aan.

‘Waarom ben ik hier?’ vroeg hij.

‘Wij stellen hier de vragen,’ zei Ramon direct. Karlijn knikte alleen maar en hield verder haar mond. Tijdens een verhoor deed zij het computerwerk om een proces verbaal de maken en stelde Ramon de vragen.

‘Ken je deze vrouw?’ vroeg Ramon. Hij hield de foto omhoog en Jacob bekeek de foto aandachtig. Anouk keek hem lachten aan met haar felblauwe ogen. Direct schudde hij zijn hoofd.

‘Moet dat dan?’ vroeg hij nors. Het was echt een vraag die de agenten heel vaak kregen. Ze negeerde het.

‘Waar was jij op 18 juni?’ vroeg Ramon. De man haalde zijn schouders op.

‘Mijn moeder was jarig, dus ik was bij haar,’ zei Jacob. Ramon knikte.

‘Hoe verklaar jij dan dat jouw kogels op plaats delict zijn aangetroffen? Hoe verklaar jij dat er mensen in het café, waar jij bent geweest, dood zijn geschoten met jouw pistool?’ vroeg Ramon. Karlijn schrok een beetje van zijn toon. Normaal duurde het langer voor Ramon directe vragen stelde en boos begon te worden.

‘Wat zijn jullie voor een agenten!’ riep Jacob kwaad.

‘Pardon?’ bemoeide Karlijn zich met het gesprek. Ramon legde zijn hand op haar schoot en gebaarde dat hij het wel af zou handelen. Bij zijn aanraking voelde Karlijn een tinteling door haar lijf gieren. Ze  knikte, maar het stak haar dat Jacob lullig deed tegenover Ramon.