Μαθαίνοντας... τον έρωτα

6. Ξαναβρίσκοντας τον εαυτό μου

Καινούριο κεφάλαιο!! Ελπίζω να σας αρέσει!! Θα ήθελα πολύ να ακούσω την γνώμη σας για την ιστορία μου!! ❤❤❤
***

Roar-Katy Perry

«Δεν θέλω να μπω! Μετά τα χθεσινά με τίποτα!» λέω στην Άννα.
«Εντάξει μωρέ, δεν έγινε και τίποτα...» Λες και ότι άκουσε ο Γιάννης είναι κάτι ασήμαντο.
«Δεν έγινε τίποτα; Ξέχασες τι είπες και το άκουσε ξέρεις ποιος;» Της λέω θυμωμένα.
«Για τι πράγμα μιλάμε;» ρωτάει η Αγάπη ενώ έρχεται και κάθεται δίπλα μου.
«Εμ... Άστο... τίποτα...» της λέω «Απλά δεν θέλω να μπω τώρα.»
«Όχι! Έχουμε συμφωνήσει ότι αφού θα μας συνοδέψει, δεν θα κάνει κανένας κοπάνα στην ώρα του.» Μου λέει η Αγάπη σπρώχνοντας με να προχωρήσω.
«Μα...» Πάω να διαμαρτυρηθώ.
«Ούτε μα, ούτε μου!» Επιμένει η Αγάπη.
«Προχώρα!» Σιγοντάρει η Άννα.
Προβλέπεται να είναι η πιο δύσκολη ώρα της ζωής μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, μπαίνω στην τάξη και βρίσκομαι κυριολεκτικά πρόσωπο με πρόσωπο με τον απαγορευμένο καρπό μου. Μοιάζει και εκείνος ξαφνιασμένος σαν και εμένα. Μένα παγωμένη για μερικά δευτερόλεπτα κάτω από την φλογερή ματιά του και έπειτα το βλέμμα μου πέφτει για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου στα χείλη του.
Κάτι μέσα μου μπαίνει στην θέση του. Έχω χάσει τον εαυτό μου τις τελευταίες μέρες. Σηκώνω τουπέ, χαμόγελο, τον κοιτάω σαν να μου ανήκει ο κόσμος και του λέω « Sorry!» Καθώς τον προσπερνάω για να κάτσω στο θρανίο μου τον ακούω να παίρνει μια βαθιά ανάσα και αυτό με κάνει να χαμογελάσω ακόμα πιο πλατιά.
Αποφασίζω να ακολουθήσω την έκφραση που λέει ''Αν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι, χαλάρωσε και απόλαυσέ το'' ή στην δική μου περίπτωση ''κάντο δικό σου και τρέλανέ τους όλους'' Δεν θα νιώθω εγώ άσχημα για αυτά που άκουσε, αλλά θα τον τρελάνω για να κρατήσω εγώ την ψυχική μου υγεία. Την αλλαγή της στάσης μου πρέπει να διαισθάνεται και η Άννα, όμως δεν λέει τίποτα, προς το παρόν τουλάχιστον.
Λίγο πριν το πέρας της ώρας, όταν η κουβέντα ξεφεύγει λίγο από την βάση του μαθήματος, μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω κάτι παρορμητικό. Όχι ότι υπό κανονικές συνθήκες αν το πρότεινα σε κάποιον καθηγητή αυτό θα είχε θα είχε κάποια ιδιαίτερη σημασία. Πάντα το προτείνουμε στους καθηγητές, γι' αυτό και δεν θα φανεί περίεργο στους υπόλοιπους της τάξης.
«Δάσκαλε, αύριο έχουμε χοροεσπερίδα στο Dejavu, θα έρθετε;» Τον ρωτάω με θάρρος. Παίρνει πάλι αυτή την έκφραση που δεν μπορώ να αποκωδικοποιήσω και απαντά παίρνοντας το βλέμμα του από πάνω μου.
«Και με ποιόν θα κάθομαι ρε παιδιά; Με εσάς;»
«Γιατί όχι;» Λέει η Αγάπη «Και εξάλλου μπορείτε να φέρετε και φίλους σας. Ιδικά αν είναι κανένας νόστιμος.» Και με αυτό σκάει στα γέλια όλη η τάξη, συμπεριλαμβανομένου και του Γιάννη. Δεν τον είχα ξαναδεί να γελά πραγματικά. Όλη η στάση του χαλαρώνει, τα μάτια του λάμπουν και βγάζει τον πιο υπέροχο ήχο. Το σύνολο... απίστευτα σέξι, τόσο που έπρεπε να μαζέψω το σαγόνι μου από το θρανίο.
«Θα μπορούσατε να φέρετε και την κοπέλα σας!» Ακούγεται μία φωνή από το βάθος και κάθε ίχνος ευθυμίας πάνω μου μετατρέπεται σε εκνευρισμό. Κάτι τέτοια πετάει συνέχεια η Χαρά, γι' αυτό δεν την χωνέψαμε ποτέ.
«Δεν έχω κοπέλα, για να την έφερνα μαζί μου.» Λέει με χιουμοριστικό ακόμα ύφος. Με τα λόγια του αυτά ακούγεται ένα ''Ωωω!'' από το τέλος της τάξης και είμαι σίγουρη πως είναι ο Μάνος σε όλη του την ανωριμότητα.
«Θα σας βρούμε εμείς δάσκαλε. Τόσα ωραία κορίτσια έχουμε. Γι' αυτό σας λέμε, ελάτε και δεν θα χάσετε.» Του λέει ο Μάκης και ο Γιάννης γελάει ξανά, όμως το βλέμμα του περνάει στιγμιαία από πάνω μου και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
«Και αφού θα μας συνοδέψετε, επιβάλλεται να έρθετε, για να το γιορτάσουμε!» Προσθέτει ο Νίκος.
«Αφού επιβάλλεται δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Θα έρθω.» Λέει και εκείνη την στιγμή χτυπάει το κουδούνι του σχολάσματος.
Καθώς περνάω μπροστά από την έδρα για να φύγω του λέω «Θα τα πούμε αύριο λοιπόν.»
Με πιάνει από τον καρπό και οι αισθήσεις μου μπαίνουν σε συναγερμό. Είναι τόσο εκπληκτική αίσθηση και ας είναι απλά στο χέρι, όμως με φέρνει προ εκπλήξεως κάνοντας αυτή τη μικρή κίνηση.
«Τι κάνεις μικρή;» Με ρωτάει.
Συγκεντρώνομαι με δυσκολία μεν, αφού έχει ακόμα το χέρι του πάνω μου, και του λέω σαν να μην τρέχει τίποτα «Μια χαρά. Εσύ;»
«Δεν εννοώ αυτό και το ξέρεις. Κάτι ετοιμάζεις εσύ.» Λέει κοιτώντας με έντονα. Αφού έχουμε μείνει πλέον μόνοι παίρνω θάρρος και προσβάλω τον προσωπικό του χώρο και λέω όσο σαγηνευτικά μπορώ.
«Και αν σχεδιάζω κάτι...» είμαστε σε απόσταση αναπνοής και η ματιές μας είναι καρφωμένες του ενός στου άλλου «...εσύ τι θα κάνεις;» Το χέρι του έχει χαλαρώσει στον καρπό μου και βρίσκω την ευκαιρία να το τραβήξω ενώ του γελάω πονηρά, να κάνω μεταβολή και να φύγω πριν προλάβει να απαντήσει.
Κάτι υπάρχει εδώ και από την μεριά του, μπορώ να το νιώσω. Θα τα εξακριβώσω λοιπόν αύριο, σκέφτομαι , και χαμογελάω από το ένα αφτί ως το άλλο.