Deal or no Deal?

Hoofdstuk 11.

Vanbinnen explodeert een bom aan pijn,verwarrende gevoelens die ik niet kan thuisbrengen en hoop die ik nog altijd blijf koesteren. Ik bijt echter op mijn lip om een kreet te smoren, hem geen overwinning gunnend. Hij zal meer moeite moeten doen om me te breken, zal alle zeilen moeten bijzetten om mij te horen smeken.

Jack heeft immers zoveel van zijn irritaties op mij botgevierd, dat deze minimale aantal klappen er ook nog wel bij kunnen.

Ik glimlach schamper, een daad die zijn woede alleen nog maar meer lijkt aan te wakkeren.

Hij laat mijn haren los en trekt me nu aan de kraag van mijn shirt nog dichterbij. Het lijkt haast alsof hij volledig de controle over mijn lichaam wilt overnemen, alsof hij een onderdeel van mijn wezen probeert te zijn.

Maar wederom helpen zijn harde, beledigende woorden me uit die zoete droom.

'Je bent niks waard weet je dat?! Je bent maar een meisje, een lustobject. Je moet eens leren aanvaarden dat je je niet kan verzetten tegen mij, dat je nu eenmaal mijn slaafje bent voor de rest van het jaar. En ik kan met je doen wat ik wil.'

De zin bezorgt me kippenvel, laat mijn knieën knikken en mijn lichaam trillen.

Mijn ogen kijken onschuldig naar hem op, proberen een greintje medeleven op te wekken. Maar dat lijkt één van de eigenschappen die hij niet lijkt te bezitten, die hij niet lijkt te willen prijsgeven.

'Ik weet het...' fluister ik zachtjes, geen idee hebbende waarom mijn lippen deze woorden toelaten, maar ze zijn eruit voor ik er erg in heb.

Even heeft hij geen idee wat hij moet antwoorden, weet de bijdehante Jack Waters niet hoe hij moet reageren. Het is stil in zijn woonkamer. Het geroezemoes van zijn vrienden verdwijnt naar de achtergrond. Ik vergeet zelfs totaal dat er naast ons twee meer mensen in deze ruimte aanwezig zijn.

Ik haak mijn blik in de zijne, probeer op de één of andere manier met hem te verbinden.

Ik weet niet waarom ik er energie in stop, waarom ik welke emotie dan ook van hem nodig heb, aan hem wil ontlokken. Maar ik wil ontdekken dat hij op zijn eigen gestoorde manier om me geeft, dat hij al de woorden die hij ooit de wereld in heeft geholpen eigenlijk niet meent. Dat zijn harteloze gedrag niets anders is dan een masker, een vermomming om zich niet al te kwetsbaar op te stellen.

Om nooit pijn te hoeven lijden.

Ik heb nooit zo'n masker op kunnen zetten, heb me nooit anders voor kunnen doen dat dat er diep vanbinnen in mij zit. Ik ben anders, maar trots dat ik altijd mezelf ben geweest.

Ik kan niet verwachten dat hij hetzelfde kan doen, maar weet zeker dat hij dat, als hij alle meningen in zijn omgeving van zich af liet glijden, prima zou kunnen.

En dan zie ik het. Een twinkeling die niemand ooit heeft kunnen ontdekken,die niemand ooit heeft willen ontdekken, behalve ik.

Hij is echt niet zo harteloos als hij eruit ziet. Hij kan wel degelijk medeleven voelen, kan wel degelijk om een persoon geven.

Hij geeft om mij. Ik zie dat hij in tweestrijd is, dat zijn hoofd en zijn hart vechten om hun gelijk te behalen. Maar de joelende aanmoedigingen van zijn vrienden trekken hem over de streep, laten hem de verkeerde keuze maken.

'Ik walg van je weet je dat? Van de manier waarop je jezelf zoveel beter lijkt te vinden dan wie dan ook. Van de manier waarop je je tegen mijn macht verzet. Het is al een hele opgave dat ik je in mijn gezelschap laat verkeren, maar je bent zo ongelooflijk verwend dat je er niet eens dankbaar voor kunt zijn. Ik zal je laten zien hoe het is om iemand te gehoorzamen, zal je laten zien hoe het is om ontzag voor iemand te hebben.'