Mahkum

2. Bölüm (BARLAS Korkmaz)

Herkese iyi okumalar :))

--------

Olayın şokuyla babama ve abimde bakışlarım git gelleşiyor ve çıkaramadığım simada son buluyordu. Ben karşımda Kaan abimin yanında duran adama boş boş bakarken Cansu'nun ince sesiyle kendime gelmem uzun sürmedi.

"Akııın ne oluyor burda?"

Cansu Akın'ın ve benim elime bakmasa Akın'ın elimi sımsıkı tuttuğunu bile fark etmeyecektim. Sanırım Akın'da artık beni o kadar korumaya alışmış ki yabancı birini veya birilerini gördüğü an koluma yapışıyordu.

Cansu'nun sorusu havada asılı kalırken şimdi ne olacağımı düşünüyordum. Bitmiş miydi yani? Onca kaçış, onca koşuşturma?

"Gidiyoruz Berna." Diyen babama inanamayarak baktım. Bu muydu yani? 22 yıllık evladını tanımadığı bir adamla evlendirecek kadar alçak mıydı benim babam?

"Baba." Dedim zar zor çıkan sesimle. Babamın gözlerinde bir ara merhamet görsem bile o duygu hemen silinip yerini donuk bakışları aldı. "B-beni tanımadığım ve istemediğim biriyle evlendirecek misin? 22 yıllık evladına yapamazsın ki sen bu kötülüğü!" Dediğimde abim yerinde kıpraşmaya başlamıştı. Akın ise benim elimi tutup arada sıkarak 'ben yanındayım' diyordu beden diliyle.

Babam ise konuşmaya başlamış bu sefer ki konuşmasıyla bilmem kaçıncı defa şoka uğramış ve bilmem kaçıncı defa kalbimin kırılmasına mani olamamıştım.

"Barlas Korkmaz. Evleneceğin adam." Diyip eliyle abimin yanındaki adamı işaret ettiğinde neredeyse ağlıyacaktım. Tanrım bu adam beni yer. Şimdi anlıyorum simasını nereden hatırladığımı.

Barlas'la küçüklük arkadaşıydık. Ama ben 16 yaşına bastığımda Barlas'ı babası yurt dışına göndermişti. Yazları geldiğinde arada sırada onlar bizim eve biz onların evine giderdik ama babamın aniden taşınmasıyla bir daha hiç görüşmemiştik. Ama son duyumuma göre Barlas Korkmaz tehlikeli bir adamdı. Mafya işlerine bulaşmıştı.

Bakışlarımı Barlas'tan çekip Akın'a baktım. Akın'dan elimi yavaşça çekip güçsüz kollarımı onun beline doladıktan sonra kafamı yan yatırıp gözlerimi kapattım. Gitme zamanıydı. Akın'da bana sarılıp saçlarıma öpücüklerini kondururken o da benim gibi mutsuzdu. Akın'dan çekilip kafamı kaldırarak yüzüne baktım. Dudaklarını kıpırdatarak 'Yanındayım.' Dedi. Sadece ben duyduğumdan ne kadar gülümseyebilirsem gülümseyip parmaklarımın ucuna çıkıp Akın'ı yanığından öptüm.

Bize şaşkın şaşkın bakan Pamuk Sultan'a sıkıca sarıldım. Açıklamamı Akın yapardı nasıl olsa. Pamuk Sultan'dan ayrılıp babamın gözlerinin içine baktım. Kızının ne halde olduğunu görmeliydi. Kaan abimin konuşmasıyla ona baktım. "Gidelim artık." Diyip kapıya doğru ilerledi. Son olarakta Cansu'ya bakıp ayakkabılarımı da giydikten sonra çıktım evden.

Babamların asansöre geçtiğini görünce derin bir nefes alıp adımlarımı asansöre ilerlettim. Asansöre girdiğimde Barlas kapıyı kapatıp tuşlara bastıktan sonra karşımdaki yerine iyice yayılıp ifadesiz bir surat biçimiyle bana bakmaya başladı. Acaba kaçtığımdan dolayı kızgın mıydı? Ama ben istemiyordum ki evlenmek falan. Tek istediğim okulumu bitirip kendi ayaklarımın üzerinde durmaktı. Ne yani çok şey mi istemiştim?

Asansörün 'bip' sesiyle gözlerim dolu dolu Barlas'a baktım. Gözlerimin yaşardığını görünce kaşlarını çatmış bana bakıyordu. Kapılar açılınca kendimi hızla dışarıya atıp önden önden yürümeye başladım.

Ağlayamazdım! Hem her şeyin sonu değildir belki? Barlas belki bana saygı duyar ve okulumu bitirmeme izin verir. Eğer o bana saygı duyarsa bende ona saygı duyardım. Bir kadın olarak değilde bir arkadaş olarak ona yardım edebilirdim. Babamın arabasına binip arka koltukta yerimi aldım.