Mister X

When you lose yourself

Elk geluid lijkt door de ongemakkelijke stilte te snijden. Niemand durft te bewegen of zelfs maar ietsje luider te ademen. Zelf Dan lijkt haar ademhaling onder controle te hebben, ondanks haar verwondingen. De spanning is te voelen in elke vezel van mijn lichaam. En ik denk in dat van anderen ook. Jays blik kruist de mijne snel maar hij kijkt meteen weer weg, starend in de vertre terwijl hij de tranen probeert tegen te gaan. Zijn blik staat op oneindig.

 Ik besluit om de ongemakkelijke stilte en de kille sfeer die er hangt te doorbreken en zet een stap vooruit, richting Jay. Maar ik ben niet de enige die in actie schiet. Achter me hoor ik iemand in beweging komen, en vervolgens voel in de harde koude grond tegen mijn slaap. Dan haar stem suist door de ijle lucht. Maar ik hoor haar  "Nora pas op." pas wanneer iemand al boven op me ligt en me stevig tegen de grond drukt. Na mijn beweging, die ene stap komt er een kele kettingreactie aan bewegingen op gang. Dan begint weer luid te ademen terwijl ze hees van alles uitroept, de agent boven op mij trekt me ruw recht en houdt mijn armen stevig beet,  de sherrif komt in beweging en Jays stem torent boven alles uit. "Wie zegt dat het wel zo gegaan is ! " Hij duwt zijn vader tegen de schouders zodat die een pas achteruit moet zetten. "Ik geloof je niet ! Leugenaar" En dan barst het los. Jay duikt naar voren en begint als een beest zijn vader te slaan. De twee rollen worstelend over de bosbodem en ik proef bloed op mijn lip.  Mijn eerste reactie is om me los te rukken en Jay van zijn vader af te sleuren, die man is het echt niet waard. Maar ik kan niet bewegen tussen de armen die mij bedwingen.

Jay en zijn vader vechten steeds ruwer met elkaar en ik kan het niet meer aanzien, ondanks dat mijn blik aan hen vastgekluisterd zit. Ik zie bloed over hun beide gezichten lopen en de woeste kreunen verlaten hun monden tijdens hun vechtpartij. De sherrif ligt boven op zijn zoon en geeft hem een ferme kopstoot. Jay schopt de vader in zijn buik met al zijn kracht en duwt hem dan van hem af. vervolgens staat hij op, net zoals de sherrif en ramt hem tegen een boom.  Jay springt achteruit en zijn vader valt op de grond. 

En dan gebeurt het. Het moment waarop alles verandert. Jay  kijkt naar zijn vader. Ik zie alles in een waas. Alsof ik niet wil weten wat er gebeurt. Ik zie de sherrif bloedend aan Jay's voeten liggen. Hij beweegt zachtjes en steekt zijn arm beschermend boven zich uit terwijl er een hele stroom bloed langs zijn oog naar beneden loopt. "Jay ! "schreeuw ik. Hij heft zijn voet op. De radende woede kolkt door zijn aderen en lijkt uit zijn blik te stromen. "Jay !!! "schreeuw ik nog luider, maar hij hoort me niet. Hij zit in zijn eigen wereldje van woede en agressie jegens zijn vader.  Rondom hem bevindt zich een muur opgebouwd met stenen van haat. Daar kan ik met hoe veel liefde ik ook maar gebruik, niet doorbreken.  "JAY ! " schreeuw ik nogmaals maar ik hoor mezelf in een soort van ruis. Mijn stem wordt gedempt en ik voel bloed langs mijn oor naar beneden stromen, ik proef het op mijn lippen en mijn hart slaat op mijn voorhoofd. Met alle kracht die ik heb worstel ik verder en probeer me tussen de armen van de man uit te wurmen. Jay schreeuwt iets naar zijn vader en zijn voet gaat hard naar beneden. " Jay niet doen !" Ik schreeuw de laatste kracht uit mijn lijf en zak in elkaar op de grond. Alles wordt wazig en beweegt voor mijn ogen. En net wanneer ik denk dat Jays voet de dodelijke trap gaat geven op de hals van de sherrif weerklinkt er een enorme knal van achter me. 

 De moordpogin valt abrupt stil. Jay strompelt achteruit en valt op de grond. "Jay ! Jay." Ik duw mezelf vooruit over de grond terwijl de man me weer bij zich probeert te trekken. Ik weet niet wat ik aan het doen ben maar het lijkt te werken. Gewoon in het wilde weg trappen en blijft die agent wel weg achter me. " Jay !? " Hij ligt op zijn zij en kreunt zachtjes. Zijn pupillen zijn groot en staren me aan terwijl zijn haar tegen zijn bezweet voorhoofd plakt. Ik sleur mezelf verder over de bosgrond, duw mijn nagel in het harde zand en schop wild achter me wanneer de agent me probeert terug te trekken. Ergens hoor ik iets kraken achter me, ik vermoed een neus of zo iets. De agent wankeld en zet en stap achteruit. Zo snel ik kan wurm ik verder naar Jay. Ik lig met mijn hoofd voor hem in tegengestelde richting. Snel leg ik mijn hand op zijn wang en veeg een streep bloed van zijn gezicht. Een traan rolt over zijn wang en raakt mijn hand. Net zoals er bij mij nu ook een traan valt. " Ik hou van je." fluistert hij terwijl hij zachtjes mijn hand van zijn wang naar zijn lippen verplaatst. Zij tedere lippen doen mijn handrug tintelen en geven me een warm gevoel. Ik breng mijn hoofd dichter bij hem en kus hem. Zacht en teder zals gewoonlijk, maar deze kus is anders. Niet alleen door het zout van de tranen en het bloed op onze lippen, maar het is iets anders. Eerst weet ik niet wat het is maar dan slaat het in als een bom. Jay is anders. Jay is Jay helemaal niet meer. Hij is verandert door alles wat zijn vader hem verteld heeft, door alles waar hj altijd in geloofde zo voor zijn ogen kapot te zien gaan, de Mister X in Jay is verdwenen. Ik los mijn lippen en staar hem aan, met tranende ogen en een bonzend hoofd. 

"Iedereen op de grond NU ! "Een hels lawaai klinkt door een megafoon en in die paar seconden dat ik daar met Jay op de grond lag is alles plots veranderd. Een hele troep mannen in zwarte kledij met lange geweren en kogelvrije vesten stormen rond ons heen. Ze dwingen iedereen op de grond en niet veel later komen er mensen in gele pakken, ik vermoed ambulanciers tussen de kakafonie lopen. "Iedereen op de grond blijven ! "schreeuwt de stem nog eens. Paniek lijkt uit te breken en de mannen zeggen van alles door elkaar terwijl ze maar blijven toestromen en er nu ook sireines te horen zijn.  Jays ademhaling begint onregelmatig te worden en er loopt wat bloed uit zijn mond. " Nora..." kreunt hij. Ik kijk naar hem op en voel de tranen komen. " Volhouden, Jay ! Nu niet opgeven." Alle emoties komen in me los en ik grijp zijn beide handen vast. "Jay ! Luister naar me. Nu niet opgeven." Ik voel iemand me bij mijn middel pakken en even later zie ik dat twee mannen Jay optillen en op een draagbrancard leggen. "JAAAY ! "schreeuw ik histersch. Hoe kunnen ze dit nu doen ? Mij bij hem weghalen. "Neeee, laat me bij hem zijn. Laat em los." Maar ik wordt net zoals Jay op een brancard vastgegespt, ook al sparte ik enorm tegen. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe ze met een man of vijf in allerheil met Danielle wegrennen. "Dan... " zeg ik nog maar mijn stem rijkt niet boeven het lawaai uit. Ik voel ergens spijt omdat ik haar niet hebben kunnen beschermen tegen dit alles. En dat ik haar niet meer kunnen zien voor we hier op deze somme brancards lagen. want de manier waarop die mensen met haar omgingen lijkt het alsof haar leven in gevaar is. 

" Meisje ?" Een paar staalblauwe ogen kijken me aan. Ik knipper en de man begrijpt dat dat mijn reactie is. " Sorry, het is maar een klein prikje." Nog voor ik iets kan doen steekt er een naald in mijn ader. Ik stribbel nog tegen maar voel mijn lichaam met de seconde zwakker worden. Vlak voor mijn ogen toevallen wep ik nog een laatste blik op Jay, die gebroken en volledig verwoest wordt weggedragen van mij. Jay die Mister X vandaag verloren heeft, het laatste pure deel van zichzelf.