Mister X

Your secret for our lives

"Wel dat noem ik nog eens gesproken meisje." de sherrif komt met een paar grote stappen naar Dan en mij toe. Mijn eerste reflex is om beschermend voor haar te gaan staan en dat doe ik dan ook. " Blijf weg van haar."sis ik de man toe.  Hij duwt me opzij en sleurt Dan omhoog bij haar shirtje. "Blijf van haar af !" Maar ik word op dezelfde manier vastgegrepen door de sherrif en hij snoert me meteen de mond. " Natuurlijk kan ik niet zeker weten of jij de waarheid wel spreekt, dus gaan jullie met me mee. Als ik merk dat je me aan het lijntje houd, meisie, dan zullen er gevolgen zijn. Voor jullie alle twee !" Hij grinnikt er een keer achter en ik ruik zijn stikende adem vermengd met de vreselijke geur van te veel tabak. Die man moet dringend stoppen met roken, echt waar. Maar lang kan zijn stinkende adem mijn gedachten niet verzetten. 

Ik ben doodsbang. Zowel voor mezelf, als voor Dan, maar ook voor Jay. Als die vader van hem hem ooit vindt scheurt hij hem levend aan stukken om hem dan weer in elkaar te flansen en het weer opnieuw en opnieuw te doen.  En vooral om te genieten van het leed van een ander. Nee, een kogel door de kop is veel te snel en pijnloos voor die psychopaat, hij wil de wraak kunnen voelen en de pijn  lezen in de ogen van zijn slachtoffer. Een rilling gaat door me heen wanneer hij zijn greep om mijn arm verstevigd. "Zit stil rat." sist de jongere agent die Dan ondertussen  vast heeft naar haar.  Dan kijkt met rode ogen naar me, maar een fractie van een seconde, maar ik zie meteen dat ze doodsbang is. Haar leven ligt nu volledig in mijn handen, net zoals dat van Mister X. Nee ik bedoel Jay, het is echt verwarrend om plots zijn naam te moeten gebruiken.

" En waar is die jongen van je nu gebleven, blondie ?!" hij trekt een keer aan mijn kraag zodat  ik met een schok door mekaar gerammeld word. "Zie ik soms eruit alsof ik hem kan ruiken ?! "snauw ik de sherrif  toe. " Ik ben nog altijd geen hond hoor." Hij geeft me gefrustreerd een duw zodat ik bijna val. "Niet zo'n grote mond meisie." Ik negeer de man compleet en lach in mezelf wanneer de hele horde in het midden van het bos stopt bij een splitsing. En wat gaat hij nu doen ?  De sherrif draait me om zodat ik hem moet aankijken. In zijn ogen is de woede duidelijk af te lezen. Het lijkt er wel uit te druipen. Zijn sterk gebogen wenkbrauwen maken zijn blik alleen nog maar intenser. In zijn ogen vind ik echt niks terug zoals in die van Jay. Behalve de kleur is er echt niets dat me aan Jay's ogen doet denken. Waar er bij Jay liefde, eerlijkheid, oprechte gevoelens en emoties te zien zijn, is er bij hem enkel een gestoorde golf woede in zijn lichte zeeblauwe ogen te zien. 

" En nu meisje ?" deze keer is het niet de sherrif niet die me aanspreekt maar de roodharige jonge vrouw die al de hele tijd nutteloos achter ons aan sjokt. Haar stem is sherp en snijdt me langs de oren. Ze komt naast me staan en kruist haar armen over haar borst. "Geen idee."antwoord ik koppig en eerlijk. Hoe kan ik nu weten waar hij zit. Ik weet dat ik met een delicate kwestie bezig ben maar het doet me ook genoegen om deze mensen eens goed te pesten. "Dank je Anja" de sherrif duwt me in haar armen en ze omklemt me meteen stevig. Ik kan geen kant meer op. En ergens weet ik dat dat helemaal geen goed teken is. " Nu is het mijn beurt om die kleine irritante Nora aan het praten te krijgen." Nog voor ik met mijn ogen kan knipperen klinkt er een luide knal door het bos en vlak daarnaa schreeuwt Danielle de longen uit haar lijf, waarna ze vervolgens op de grond in elkaar zakt. 

 Zonder na te denken geef ik dame achter me een fikse kopstoot en trek mezelf los uit haar sterke greep. "Hoe durf jij zo iets te doen. MONSTER !!! Je bloedeigen dochter neerschieten ?!!!" Voor ik het besef is het er uit. Een moment valt er een ongemakkelijke stilte terwijl ik me naast Dan op de grond laat zakken. "Dan ? Hoor je me Danielle ? " - "Nora. " zegt ze schor. "Bovenbeen." puft ze vervolgens. Ik zie de pijn in haar ogen en besef dat ze ook gehoord heeft wat ik net zei. "Vader ?" vraagt ze versuft, maar ik wrijf over haar hoofd en gebaar dat ze moet blijven stilliggen en zwijgen. "Dan luister naar me, het komt allemaal wel goed. Blijf bij me oké ?" Ik voel een soort woede in mezelf opborrelen die ik al eventjes niet meer gevoeld heb. Hoe kan die psychopaat zo iets doen ? "Dan het komt goed. Ik beloof het je." zeg ik terwijl ik achter me drijgend de voetstappen dichterbij hoor komen.  

"Je bluft ." zegt hij terwijl hij woedend op me afstapt. Hij sleurt me bij Dan weg en ik begin als een gek te gillen. "Laat me los." en "Je weet goed genoeg waar ik het over heb." schreeuw ik naar de man. Plost wordt ik omhoog geheven en duwt hij met mijn rug tegen een boomstam. "Jij gaat braaf je mond hierover houden meisje." sist hij me toe terwijl er een hele hoop speeksel mee komt. " Of anders zal mijn dochter niet lang meer leven. " Hij duwt me harder tegen de boomstam aan. "En jij ook niet !" flanst hij er achter aan.  Hij geeft me een drijgende blik en houdt me met een hand vast. Met zijn ander gaat hij naar zijn riem op zoek naar zijn geweer. Ik ben verbaast door mijn eigen arrogantie en zelfvertrouwen. Normaal gezien zou ik in mijn broek doen in dit soort situaties maar nu voel ik me stek en machtig. Ook al is dat niet het geval. Volgens mij komt het omdat ik me sterk moet houden voor Dan, maar ook omdat Jay veilig weg is geraakt. 

De sherrif duwt me nog een keertje tegen de boom aan. "Geen woord, snotaap." Hij trekt zijn wenkbrauw omhoog en kijkt me nog enger aan. Tijd voor om nieuwe zelfvertrouwens eens uit te testen. Want nu ben ik in het voordeel. Ik heb iets om hem een hak mee te zetten. Zijn geheim voor onze levens. 

" Tuurlijk zal ik niks zeggen." zeg ik braaf. "Als jij ons laat gaan, Jay met rust laat en netjes een verklaring gaat afleggen van wat er allemaal gebeurt is tussen jou en ons." Ik lach vriendelijk naar hem. Mijn glimlach verandert al snel in een grijns. "En waarom zou ik al die moeite doen wanneer ik het hier allemaal kan eindigen en deze rotzooi achter me laten."Meteen verdwijnt mijn lach en voel ik innneens weer heel onbeschermd en machteloos. Een geweer wijst naar mijn voorhoofd, met de grijns van de sherrif er achter. Ik slik. Ik hoor een klik. Wat moet ik nu doen ? "Dag Nora." de grauwe stem van de sherrif geeft me kriebels. Nu is het gedaan met mij. Nu gaat hij me afmaken. 

 "Niet zo snel VADER !"