Samen oké? (Flikken Maastricht)

Help!

-Eva-

'Hè wolfs' zei ik. 'Valt het jou ook niet op de dat 8 van de 10 keer er iemand in de Maas beland?'

-Wolfs-
Ik grinnik zacht. Die Eva toch het is zo'n leuke meid... Als we op plaats delict komen gaat alles zoals altijd. Eerst stellen we ons voor en gaan naar het slachtoffer toe en gaan met de spullen die we hebben op onderzoek uit.

Paar weken later als ze achter de dader zitten. Eva en wolfs zitten in allebei in een andere auto

-Wolfs-
'Ik rij achter hem hij gaat via de Maas boulevard naar de Bioschopsingel' net als ik achter hem aan rijd komt er opeens een auto van rechts invoegen. 'Sukkel!' Zeg ik. Kunnen mensen niet ff uitkijken? Denk ik. Maar de tijd tikt en ik roep Eva op.

-Eva-
Ik rij achter hem aan via de binnenstad. We rijden best wel hard. Opeens stopt hij ik moet heel hard op de rem trappen waardoor ik naar voren vlieg. Gelukkig heb ik een riem, maar dat was niet genoeg want ik bots met mijn bolle buik tegen het stuur en voel opeens hele erge pijn. Snel roep ik wolfs op. 'Wolfs?' Zeg ik kermachtig van de pijn 'Eva alles goed?' Vraagt wolfs. 'Nee de dader is er vandoor en ik ben heel erg hard met mijn buik tegen het stuur aangevlogen en heb heel veel pijn' 'waar ben je? Ik stuur een ambulance schat ik kom eraan'

-wolfs-
Zo snel mogelijk rij ik in de richtig van eva. Er gaat van alles door mijn hoofd. Hoe moet het nu moet het kindje? Leeft het nog?
Eenmaal bij eva spring ik uit de auto en ren naar het portier. Daar zit eva zwetend met tranen de pijn te proberen te verminderen. 'Wolfs' zegt ze en begint te snikken. Als snel komt de ambulance.

-Eva-
Ze nemen me mee in de ambulance ze vragen hoe lang ik al zwanger ben en wat er allemaal is gebeurt. In het ziekenhuis aangekomen maken ze een echo gelukkig mag ik al weer snel naar huis. 'Kunt u mij even volgen?' Vraagt de dokter en loopt naar zijn kantoor

-De dokter-
'Ik moet u helaas mede delen dat u uw kind hebt verloren' ik wacht even rustig en zie het verdriet van mevrouw van dongen. 'Nadat u tegen het stuur bent gebost heeft de placenta losgelaten'

-Eva-
Wat ik toen voelde was onbeschrijfelijk. Zoveel pijn. In de auto spraken wolfs en ik elkaar niet meer. S'avonds in bed streel ik langs mijn buik waar ooit mijn kind ik zat. Als snel krijg traan ogen en moet huilen. Ik wil niks aan wolfs laten merken dus ga ik naar de woonkamer waar ik op de bank een deken pak en ga liggen en stilletjes begin te huilen.

-wolfs-
Hoor ik Eva nou snikken? Nee het zal wel niet. Anders had ze er wel over gepraat. Niet veel later hoor ik eva naar beneden gaan. Ik loop stilletjes achter haar aan. Ik kijk om het hoekje. Ze gaat op de bank liggen met een dekentje. En ja ze begint te huilen. 'Eva zeg ik zachtjes'
Ik ga naast haar zitten en troost haar zacht.