KALBİM ÇOK KIRILDI...
AMA KİMSELER İNANMIYOR...
VE İNANMAK İSTEMİYORLAR...
UNUTMUŞLAR BENİMDE
BİR KALBİM OLDUĞUNU...
KİMSELER DUYMUYOR KALBİMİN
CAM KIRIKLARIN SESİNİ...
BATMIYOR ELLERİNE
KALBİME DOKUNDUKLARINDA...
KULAKLAR SAĞIR,
KİMSE DUYMUYOR
KALBİMİN ÇIĞLIKLARINI...
DURDURAMIYORUM ARTIK...
KALBİMİN DUR DURAK
BİLMEYEN BEDDUALARNI...
AFFETMESİ İMKÂNSIZ
AMA ANLAYAN YOK...
SESSİZCE AKAR GÖZLERİMDEN
KALBİMİN YAŞLARI...
GECENİN DÖRT DUVAR ARASINDA...
BİR YAĞMUR YAĞMASI GİBİ...
SESSİZCE YAĞAR VE BİTER...
EN AZINDAN,
SABAHLARI BELLİ OLUR
PENCEREYİ AÇTIKLARINDA,
TOPRAĞIN KOKUSU ANLATIR,
YAĞMURUN YAĞDIĞINI...
AMA
YÜREĞİMİN AKAN YAŞLARI,
KİMSE GÖREMEZ GÖZLERİMDEN...
OLMUŞ VE BİTMİŞTİR...
SABAHLARI GÜNE BAŞLARKEN,
KALDIĞIN YERDEN
HAYATA DEVAM EDERSİN
BİR RUH GİBİ...
YOU ARE READING
Kalbimin Satırları
PoetrySİYAH SİYAHI SEVMEZDİM BİR ZAMANLAR... ŞİMDİ İSE, SESSİZ KARANLIĞIMDA SİYAHLARA BÜRÜNDÜM... VE GELMİŞİME GEÇMİŞİME, YAS TUTUYORUM...
