Eenzaam

.44

.44

na een tijdje kwam oliver weer terug.

hij keek minachtend naar toby en zei: 'een nieuw vriendinnetje gevonden?

misschien dat deze wel bij je blijft.'

toby stond op.

maar oliver ging door.

'als jij haar niet had verteld

over die zoen met emma, dan was ze er nooit achtergekomen!

dan had ze nooit zelfmoord gepleegd!'

'als je beter had opgelet' riep toby.

'had je gezien dat nina niet gelukkig was.

dan had je gezien dat ze steeds dunner werd.

steeds ongelukkiger.

maar jij was te druk bezig met andere meisjes zoenen.'

na die woorden sloeg oliver toby op zijn neus.

er kwam bloed uit, maar het leek toby niets te kunnen schelen.

hij stond op het punt om uit te halen naar oliver toen ik er tussen kwam.

'stop!' riep ik.

'stop!

het is niet jullie schuld.

niet van toby, niet van oliver.

het is mijn schuld.'

de hand van toby viel werkeloos naast zijn lijf.

'wat bedoel je?' vroeg hij.

'jouw schuld?'

'het is mijn schuld dat nina anorexia kreeg' zei ik.

'ze zat op een site. en ik zat daar ook.

en we hielpen elkaar, om af te vallen.

maar toen ik erachter kwam dat het nina was deed ik niets.

ik had haar moeten helpen.

maar ik deed het niet.'

ik veegde een traan uit mijn oog.

'het voelde net alsof we vriendinnen waren.

en als ze dan op school...

ik kon er gewoon niet bij dat ze dezelfde persoon was.'

'wat?' vroeg oliver.

'jij hebt ervoor gezorgd dat nina anorexia kreeg?'

hij snoof.

'en nu probeer je ook nog eens in de slachtofferrol te kruipen door te zeggen dat jij het ook had.

nina had gelijk.

je bent echt een varken.'