Class: Grade Nine Section Love (#wattys2017)

XLII

AURORA TIMAN

CHAPTER 42

The past**
" PAKAMATAY KA NALANG!" matining nyang sigaw sa akin.

" A-ano ba! Bakit kaba ganyan?! Wala naman akong ginagawang masama!" Sigaw ko din sa kanya. Nasa dulo nako at lumingon sabay napa lunok. Ayoko pang mamatay.

" Sige na naman Aurora, ikaw din naman ang dahilan kung bakit ako nagkaganito eh! Epal ka! Epal!" Tatakbo na sana ako pero nahatak nya yung bag ko kaya napaupo ako.

Sinampal sampal nya ko na parang galit na galit sya sakin.

" Ikaw ang dahilan! Ikaw! Napaka epal mo!"

Lumaban ako at sinabunutan sya. Kahit hindi ko alam kung bakit sya galit na galit sakin, wala naman akong ginagawang masama. Sinipa ko sya kaya napaatras sya at napaupo. May kutsilyong nahulog mula sa bulsa na labis kong ikinaba.

" Ito... Mamamatay kana Aurora!" Papalapit sya sakin at ako ay paatras ng paatras.

" Ako dapat ang manalo Aurora. Ako dapat ang nakikita nila, hindi ikaw!" Huling lapit nya sakin at bigla nalang akong napatid at naramdaman ko nalang na pahulog nako galing rooftop hanggang baba.

---

" Your daughter is now safe madam. Just wait 'till she wakes up. " unti unti kong idinilat ang mata ko.

Nasaan ba ako? Bakit parang... Wala akong kilala dito?

" Anak?! Oh my god! Anak!" Lumapit si mommy sakin at pinigilan nya akong yakapin.

" Aurora, tell me, what happen. Do you still remember anything?" Tanong ng doktor na amerikano. Nasan ba ko?

" I-i dont know... I-i-i " di pako makapagsalita dahil sa hapdi ng mukha ko.

" It's okay. Wait a minute " umalis ang doctor at naiwan kami ni mommy.

" okay kana ba anak? Sinong may gawa sayo nyan?" Umiling iling ako.

" Maiwan muna kita dito. Kakausapin ko lang yung doctor" sabi ni mommy at umalis nga. Ano nga ba talaga ang nangyari? Wala akong maalala.

Ilang linggo pa ang nakalipas bago ako tuluyang nakatayo. Nakakatayo pero di makaalis, di makalakad dahil nakasimento ang dalawa kong paa. Ang kamay ko ay ganun din at merong bakal sa likod ko.