The story of Elena Sarah Wolfs

Hoofdstuk 10

Elena pov

Als Alex eindelijk klaar is gaat hij weer weg. Ik ben weer alleen. Eindelijk. Het is hier ijskoud, en vooral nu omdat ik een gescheurde broek en t-shirt heb. Dan is het nog kouder.

'Heb je honger?' Alex duwt staat in de deuropening met een dienblad met daarop een glas water en brood. Gevangenisvoer. Bah.

'Ja,' is het enige wat ik zeg. Hij loopt naar mij toe en zet het dienblad voor mij neer. Daarna verdwijnt hij weer. Met moeite krijg ik mijn polsen, die nog steeds boven mijn hoofd zitten, naar beneden zodat ik bij het dienblad kan komen. Met nog meer moeite eet ik het brood op. Het drinken drink ik zometeen wel op. Het doet veel te veel pijn om te eten of drinken. Alles aan mijn hele lichaam doet pijn...

Eva pov

'Kunnen we haar telefoon anders traceren?' vraag ik aan Wolfs en Elise die een bureau naast die van mij hebben. Ik was net even weggelopen omdat ik even een moment alleen wilde zijn. Maar ook dat hielp niet.

'Ja dat kan wel. Als ze hem bij zich heeft, tenminste. Anders kunnen we wel zien wanneer de telefoon voor het laatst is gebruikt en op welke plaats. Dan weten we dat Elena daar dicht bij in de buurt is,' zegt Elise en Wolfs loopt naar Mechels' kantoor toe om te vragen of we Elena's telefoon mogen traceren. Ik kijk hem vragend aan als hij weer terug komt.

'Je mag haar telefoon traceren.' Wolfs gaat weer naast mij aan zijn bureau zitten en ik begin met het traceren van Elena's telefoon.

'Ze is in het gebouw waar we 12 jaar geleden opgesloten zaten!' zeg ik in paniek. Ik weet wat dat betekent. En Elise ook, want ik hoor haar diep slikken. Dat betekent dat we daar weer heen moeten en dat brengt herinneringen op. Verschrikkelijke herinneringen. Herinneringen die ik in die 12 jaar probeerde te vergeten, maar nu zal alles weer terug komen bij het zien van die ene plek. Die verschrikkelijke plek.

'Ik loop even naar Mechels om te vragen wanneer we daarheen kunnen,' zeg ik en Elise en Wolfs knikken. Nog even snel werp ik een snelle blik op mijn horloge. Het is al 6 uur. Pff... Waarschijnlijk mogen we er niet meer heen, maar dat zou ook weer een slapeloze nacht betekenen.

'Binnen,' roept Mechels als ik op de deur heb geklopt. Ik heb geen zin in weer een boze Mechels.

'We hebben Elena's telefoon kunnen traceren. Ze is in Friesland. Waar Fenna en ik toen ook opgesloten zaten,' zeg ik.

'Oké. Dan kunnen we morgen daarheen. Ik zal een AT regelen. Jullie mogen nu naar huis,' zegt Mechels en ik knik. Dan loop ik haar kantoor uit.