Rüzgar'ın Çığlığı

~I~

Bölüm adı: Rüzgar

Kışın sıcak kahvemizi elimize alıp pencerenin karşısına oturduğumuzda, beklemez miyiz gökten yağmurun süzülmesini? "Yağmur yağıyor seller akıyor, arap kızı camdan bakıyor" şarkısındaki arap kızı olmadık mı? Penceremizi açıp toprak kokusunu ciğerlerimize doldurduğumuz da bulmadık mı huzuru?

Tanrının bize en güzel hediyesidir yağmur. Bazıları farkında bile olmasa.

Birde umarsızca savrulan rüzgar var tabi. Kavgada mağlup düşmüş kızgın bir çocuk gibi camımıza vurup çığlık atar. Oysaki özgür değil midir rüzgar? Neden çığlık atar ki? O, özgür gibi görünen bir tutsaktır aslında. En yakınında hissedersin onu, ama dokunamazsın. Bazen göğüs germek istersin hırçın rüzgara karşı, oda inadını kullanır mağlup eder seni. Bazen de sevgilinmiş gibi hafifçe yüzünü okşayıp gülümsetir. Ama çoğu zaman çığlık atar çocuğu elinden alınmış bir anne gibi. Küçükken karanlıkta kaldığımız zaman korkardık rüzgarın, çığlığı anımsatan sesinden. Battaniyenin altında cesaretimizi toplayıp annemizin odasına koşarken, o kısa sürede aklımıza binbir çeşit korku hikayeleri gelirdi. Ne zaman anne kokusu ile verdiği güveni hissederdik, işte o zaman korkularımıza kalkan çıkarırdık.

Yağmur ve rüzgar, özgürlük ile tutsaklığın birleşimidir. Biri ne kadar özgürse diğeri daha tutsaktır aslında.

Çığlıklar; kulağıma Beethoven'in dokuzuncu senfonisinde ki keman sesi gibi gelen rüzgarın çığlığı. Bu sesten korkan insanların aksine ben huzur buluyordum. Hele ki karanlığın yıldızlarla seviştiği saatlerde. Yağmurda ıslanmak güzel olduğu kadar da rahatlatıcı bir eylem. Yüzüne vuran her bir damla içinde yeni bir umudu bahşederken, huzuru hissetmemek mümkün değil. Bedenindeki sayısız günahları alıp kör sokakların zift dolu asfaltlarına akıtırmışçasına huzur verici.

Gökten süzülen yağmuru, esen rüzgar yüzüme yapıştırırken gözüme gelen büyük bir yağmur tanesi, dalıp gittiğim hayalimin içinden çıkmama sebep oldu. Kulaklarımın üzerinde biriken yağmur damlalarını sildikten sonra kendimi rüzgarın çığlığını dinlemeye bıraktım. Rahatlamamı sağlayan ses, beni huzura kavuşturan ses. Sanki annem bunu 18 yıl öncesinden biliyormuş gibi adımı Rüzgar koyarak, küçük kızını yeterince mutlu etmişti.

Bir kaç dakika sonra, o küçükken korkup annemizin yanına sığınmamıza neden olan rüzgarın çığlık sesi gitmiş, yerini herkesin sevdiği varla yok arası olan esintisine bırakmıştı.

Rüzgarında, biz insanlar gibi duyguları olduğuna inanıyorum. Bazen çok sinirlenip her şeyi savuran rüzgar, bazen de o kadar sevecen oluyor ki, üşüsen bile umursamıyorsun. Bazı zamanda Tanrıları sinirlendirdiğimiz için o sert rüzgarlar ile bizleri cezalandırdığını düşünüyorum. Cezamızı çektikten sonra da mükafat olarak bizi tekme tokat savuran rüzgarı özür dilermişçesine yüzümüzü okşamasını emrediyordu sanki.

Ciğerlerimin hızlı soluk alıp vermesinden yorulduğum belli oluyordu. Kaldırım taşına oturup biraz dinlenme fikri cazip geldiği için, ıslak olmasını aldırış etmeden olduğum yere çöktüm. Saçlarımdan süzülen damlaların yere düşmesi ağır çekim film izlermiş gibi gözümde canlanıyordu. O kadar çok ıslanmıştım ki üzerimdeki beyaz bluz iç çamaşırımı belli etmeye başlayınca elimde tuttuğum ceketimi üzerime geçirdim.

Dakikalar sanki bir kum saatinden dökülürcesine hızlı akıyordu. Zamanı durdurmak istiyordum yağmurun altında biraz daha ıslanabilmek için.

Ciğerlerimin soluk alıp vermesi normale döndükten sonra babetlerimde biriken suları boşalttıp ayağa kalktım. Kapüşonumu başıma ellerimi ceplerime geçirip yoluma devam ederken yanımdan fısıldayarak geçen iki kişiye gözümün ucuyla bakış attım. Onlarında bakışları üzerimdeydi. Kadının yüzündeki gülümseme ve parmağındaki tek taş yüzük gecelerinin güzel geçtiğinin habercisiydi. Fakat kadının ayağındaki topuklu ayakkabı onu rahatsız ediyor olmalı ki iki koluyla yanındaki adama kenetlenmişti. -Umarım ömürleri boyunca birbirlerine bu şekilde kenetlenirler-, diye içimden geçirirken kadının bana attığı o son bakış deliymişim hissi uyandırdı. -Yoksa deli miydim?-