Ang Alalay Kong Astig! ( Published Under Pop Fiction/Summit)

[41] SHOW MUST GO ON

Sa ngayon ay gusto niya na lang matapos ang lahat ng dahilan kung bakit kailangan niyang manatili sa tabi ni Blake.Nakahanda na ulit siyang bumalik sa totoong mundong ginagalawan niya. Sa mundong unang minahal niya, ang mundong kapiling ng mga baril at bala.

 Tok.Tok.Tok.

 Binuksan niya ang pinto at bumungad sa kanya si Blake.

 “Get ready I’m going to racing venue after an hour.”

 “Okay,” kaswal na sagot niya.

 “Blake what do you want to wear?”

Napatingin siya sa nagsalita. Nakita niya si Marianne. Papalabas ito ng kuwarto ng lalaki bitbit ang isang polo. Nitong mga huling araw ay napapadalas na ang pagpunta ng babae sa bahay. Ipinagkikibit balikat niya na rin kung paminsan-minsan ay dito na ito natutulog. Kasama na ito sa mga bagay na tinanggap niya.

 “Sige Blake mag-aayos na ako,” mahinahong sabi niya sabay sarado ng pinto ng may blankong mukha.

                                                                           -----

Habang nagmamaneho papuntang karerahan, tumunog ang cellphone ni Alex. Napatingin muna siya sa katabi bago ito sagutin.

“Go ahead. Answer your phone,” kaswal na wika ni Blake.

Nagsuot siya ng headset at sinagot ang telepono.

“Hi Alex!”

Biglang sumigla ang boses niya nang marinig ang boses ni James.

“James! Dumating ka na ba?”

“Yap. Kadarating ko lang I’m still in the airport now.”

“Kumusta ang trip mo sa Dubai?”

“Mabuti naman. By the way I called to ask if how can I give to you lahat ng mga ibinilin mong pasalubong.”

Ngumiti si Alex. “Nabili mo ba lahat?”

“Of course. I know how crazy you are sa mga chocolates at sweets na to. I’d exerted a lot of effors just to find the brand you like so I think I deserve a prize,” pabirong salita ng binata.

“Yes! Salamat James.”

“How about a dinner tomorrow night?” tanong ng binata.

 “D-Dinner?” natitigilang sabi ni Alex.

 “Yeah…I told you, you must give me a prize.”