Behind this Mask

chapter 4

Ouch. Ang sakit ng katawan ko.

Minulat ko ang mga mata ko and napansin kong puro puti.

Plain. Ayoko ng plain.
It made the place ugly.

Pero napansin ko na hospital pala to.

Pumikit ulit ako dahil ayoko pang bumangon at gusto kong magpahinga.
Maybe one week.

Kahit may pagka exaggerated . Totoo. Kayo kaya sa posisyon ko.

Naalala ko ung nangyari kanina and leche. Malaman ko lang kung sino ung mga lecheng babae na umapi sakin.

Gaganti talaga ko.

Dumilat ulit ako at sinuri ang katawan ko naka hospital dress ako at may mga benda ung ibang part ng katawan ko.

Tinignan ko ung paa ko na alam kong may sugat.

Nakatakip na ito ng bandage.

Biglang bumukas ang pinto.

"Hey,feeling better?"

He asked.

"Yeah,thanks to you" ☺
Then I smiled.

"Uhm. Kailan ako pwede madischarge?"
Tanong ko sa kanya.
"Well you will be staying here for a night or two. Because of your injuries. Kailangan mo ring magpahinga sabi ng doctor. Do you want me to call your parents?"

"Nah,Kahit siguro sabihin mo di sila pupunta"pabulong kong sabi.

"Huh?"

"Ah no. Okay na ko dito. You know they're busy kasi eh."
Sabi ko. Well in fact busy talaga sila. Busy sila palagi pagdating sakin.

They don't have time for me.

"Wait for a moment,I'll just buy you a food. Baka gutom ka na."
And then again in the nth time. He give me a warm smile.

Lumabas na sya ng room.

Gabi na pero gising pa din ako.

I just couldn't stop thinking such things.

You wanna know why my parents don't have time for me?

Naalala ko na naman. At damn.
These tears keep on falling from My eyes. Parang hindi to nauubos.

Back then,my parents and I together with my sister are close to each other.

Sabay kami naglulunch.
Nagsisimba at simple things na ginagawa ng isang pamilya.

Ang pinakabonding namin ni ate ay ang magmake-up. Yeah. Minimake-upan ko siya.

Siya rin ay marunong magmake up pero di nya ko minimake-upan kasi nga daw bata pa ko pero 18 yrs old nako nung and she was 20.

She's gorgeous. She was talented and it's as if nasa kanya na ang lahat.

Pero there was a time when I did a make-up on her and napansin ito na make-up artist niya.Model din kadi siya at the same time

He said that ang galing ko daw mag make-up at may future ako sa make-up industry. And also he said that I can join a contest where I will be my own model and ako din ang magmemake-up sa sarili ko.

Tinanggap ko naman ito. It's an opportunity.

Then nalaman ko na kasali si ate. Wala lang naman sa kanya yun kasi nga alam nyang mas magaling siya sakin.

Tutol naman ang parents ko dahil nga ayaw nilang magkaroon ng rivalry between me and my ate.

They said that kay ate talaga ang pagmemake-up at pagiging model.
Yah may pinapaboran sila.
It's because may sakit si ate.

But then sabi ko ay pagbigyan nila ko.
Umiyak pa ko sa harapan nila. I nearly begged para payagan nila ako.

Natapos ang contest at naiyak ako.

Dahil nanalo ako.
Yup. Nanalo ko. I can't believe that I did that.
But my ate was not happy for me.

Nagsimula siyang malungkot nung time na yun. Feeling niya ay maaangatan at matatalo ko na siya sa lahat ng bagay.

She became depressed.
Tuwing lumalapit ako sa kanya ay nagagalit siya.

Then one night something bad did happened.

Nagdrive siya ng depressed.
Dahil dun nabanga ung car niya sa ten Wheeler truck.

Nasa coma siya until now.
At ako ang sinisisi ng parents ko dahil dun.

Umiyak lang ako ng umiyak hanngang sa nakatulog na ko.
*-*-*-**-*-*-*
A/n:ok that's sad.