Kadının duygularının asaleti

Çaresizliğe kapılan bir kadın

Yağmur o gün yağmamıştı saf kalbine,
Dizlerine kadar Çamura batmıştı o güzel kadın.
Bu dizelerin anlamı şu olacaktı tabi
İlişkisi yeni biten bi alkolik kadın.
O Ankara sabahında ağaçların Altında
Senin Gözlerine Çekingen biçimde baktım,

Geç anladım ama sen benim kalbimi çaldın.
Sen bana nefes kadar yakındın,umut kadar uzak,
Yeşilimsi gözlerin sudan daha berrak
Evleniceğim kadındı Saçları alevden kaşları kıvrak.

Bir jakobenin baskısından kurtulmaktan daha zor sarılamamak.
İstiyorum uğrunda kalbimi parçalamak.
Seni anlatan dizelerden ezgiler yankılanacak
Ay ışığı görünce bentimi sarsılacak.

Geçimişine takılma güzel kadın!
İleride bir gemi bir kayık beklediğin adam ellerinde çiçek yüzüne yakın.
Cenneti iste getirecek bir deli süvari,
Atı beyaz değil ama bir prens o dehhani.

Son dizem için ufuğa bakın o benim kadınım,
Hıçkırdı bi gece haksızlıklara ne yapsın.
Üzülen kalbin boşluğa kanat çırpsın ben ölsem bile
O güzel benim asil Karım olarak kalsın.

Alptekin Ceyhan

Doğallığı bozulmayan güzele...
Batan güneşin etkisiyle uzayan gölgesi ay ışığında kaybolmuştu,
Çaresizce yolunu eve çevirdi dikkatini de yolun bitişine,
Tanık olucaktı evde içeceği bir iki biranın boğazından geçişine,
Belki de yanlızlıktan kıvranan bedeninin beraat edişine.

Nasıl ki o güzel sabahın ilk ışıklarıyla ıslandı,
Doğruldu yataktan bedeni için güzel,ruhu için berbat bir sabaha,
Aynaya baktı lakin kendini değil başkasını görüyormuşcasına.
Dizelerimi benimsiyordu yorgun gözleri,
Ve kalbinde uyanan garip hisleri ufak bir tebessümle gizledi.

Yazın ardından saçlarını ıslatan yağmura minnettar bir kadındı o
Kalkansız atılan oku karşılayan bir samuray gibi,
Esen rüzgarı avuçlarına  alıp seven gülen çocuksu biri.
İstedikleri olmayan bir genç kızdı bakışları derin.

Birde ona sürekli evlilikten yakınan bir isim
O kuzeydi  psikopatın kendisi
İçindeki kaostan büyümüş bir kaptanın teknesi
Kötüydü ama komikti bu garip adam

Ancak ölüler kadar diriydi bunu yazan
Karanlık tarafımdan aydınlığa bu mısralarım armağan
Hala umut var derdi tutuşurdu sigarası
Yeşerirdi hiç olmayan umut tarlası

Sadece isterdi kimse üzmesin güzelini
Evlendiğinde bile diyecekti ''bitanemsin''
Farklı biri aldıysa seni bunu ikinci okuyuşun
Kağıtlara yazılıp yok oluşum
                                      Alptekin Ceyhan
Kararsızlık hastası
Nefes almayı kesicek kadar küsücekti birazdan hayata,
Beyni ayrı,kalbi ayrı kişiyi işaret,ediyordu saatler ise sabaha.
Nasıl bi çelişkiydi ki bu sanki anne ve baba Arasında kalmak,
Soğuktan cildinin soyulması kadar acıydı karara varmak.

Güzel gülüşünü,kalbini artık tek kişi ile paylaşıcaktı
Güzel gözleri çaresizlikler içinde kızarıp ağlayacaktı,
Bir bardak dolusu değil yağmur kadar deli ve şiddetli yağmak,
Kurtulmak için 2.dünya savaşındaki bir naziye karşı savaşmak.

Ah bunlar birden pili biten bir lamba gibi söndü,
Bağrındaki esaret kırmızı kor bir aleve döndü.
Yaşamaktan vazgeçse canı bu kadar yanarmıydı?
Kadın bahçesindeki papatyanın saçını  her sabah tararmıydı?

Bu sorular ona ben ne yapıyorum? Dedirtti,
Vermesi gereken karar aydınlık bir yakamozla gecikti.
Bunlar hep bir hikayeyi oluşturuyordu
Yoksa bu hayatın ona oyunumuydu?

Eğer insan yaşamazsa bilemezdi gündüzün kadını !
Domates mi daha kırmızı?Atlar mı daha hızlı koşardı?
Tecrübelerin hazinen bedenin bir sandık olsun.
Biriken her anı seni anlatır Güldüren değil Ağlatan hatırlanır.

Sepya tonda kanayan ağaçlara bakmalı,
Ay'ı sırtımıza Alıp kaldırmalıyız,
Bunun anlamını dağ eteklerine kazımalıyız.
Gülen çocuğu gerçeklerde boğmayıp
Hayallerini gökkuşağına yazmalıyız.

Alptekin ceyhan