The avatar of Middle Earth

I. Proloog

Met een schok kwam Mèlody overeind in haar bed.

Het was precies 130 jaar geleden dat ze was weggelopen uit haar ouderlijk dorp, het Fangorn woud in, en elk jaar op deze dag had ze dezelfde droom. Of eigenlijk herinnering.

Mèlody sloeg de lakens van haar af en stapte uit haar bed. Ze liep naar het balkon en deed de deuren open. De felle zonnestralen van een beginnende dag schenen op haar gezicht en het geluid van ontwakende vogeltjes kwam haar tegemoet.

Ze legde haar handen op de reling van het balkon, keek naar het in de bomen gevormde dorpje voor haar en zoog de frisse lucht van een nieuwe dag diep op in haar longen. Vandaag zou zij samen met een paar anderen terug gaan naar de bewoonde wereld, om te kijken hoe het daar ging. En misschien komen ze vandaag wel weer nieuwe Nimfen tegen, die zich graag willen aansluiten bij haar familie.

Haar familie... Dacht Mèlody.

Ja, dit is haar familie. De Nimfen die zij heeft gered van een vreselijke jeugd. Een jeugd vol verwoesting, geweld en verlies. De Nimfen die zij heeft getraind en opgevoed tot beschaafde Nimfen die zichzelf en anderen kunnen beschermen in een oorlog. De Nimfen die respect voor elkaar en de andere wezens van Midden Aarde hebben. De Nimfen die op dit moment vredig wakker worden en zich klaarmaken voor een nieuwe dag. De Nimfen uit dit kleine dorpje. Het dorpje achter de waterval.