Ερωτεύτηκα τον ξάδερφό μου

•Κεφαλαιο 1•

"Μαιρη! Μαιρη! Ελα να με βοηθησεις να βρω ποιο συνολακι να βαλω στο παρτι."

"Ερχομαι δεσποινις Δαφνη." Η υπηρετρια ετρεξε γρηγορα στο δωματιο.

Λοιπον, να συστηθω: το ονομα μου ειναι Δαφνη. Η οικογενεια μου ειναι απο τις πλουσιοτερες σε ολη την Αθηνα. Ισως και σε ολη την Ελλαδα. Αποψε εχω να παω σε ενα παρτι και δεν ξερω τι να φορεσω. Βλεπετε εχω τοσα πολλα ρουχα που μου παιρνει ωρες μεχρι να αποφασισω. Παω για ψωνια καθε μερα.

"Λοιπον, τι μου προτεινεις να βαλω?" Ρωτησα την υπηρετρια μας. "Λεω να βαλετε εκεινο το μπλε σκουρο φορεμα. Σας πηγαινει πολυ και τονιζει τα ξανθα μαλλια σας." Εγω ανοιξα την πορτα της ντουλαπας μου ψαχνωντας το φορεμα. Μολις το βρηκα, το εβγαλα εξω και το πεταξα πανω στο κρεβατι. "Ωραια. Και με ποια παπουτσια?" Ρωτησα κοιτωντας τα εκατονταδες ζευγαρια παπουτσιων στην ντουλαπα μου. "Εμμ δεν ξερω δεσποινις Δαφνη. Οτι θελετε." Την κοιταξα με ορθανοιχτα ματια. "Δεν ξερεις?? Κι εγω τι θα βαλω? Μηπως θες να παω ξυπολυτη? Εε?? Λεγε Μαιρη!"

"Τι εχουμε πει, Δαφνη? Οι υπηρετες μας δεν ειναι και οι στυλιστες μας." Ειπε ηρεμα ο μπαμπας μου μπαινοντας στο δωματιο. "Συγγνωμη μπαμπακουλη μου! Ομως δεν ξερω ποια παπουτσια να βαλω." Ειπα κανοντας την λυπημενη φατσουλα που παντα ποιανει στους γονεις μου. "Οο ελα πριγκιπισσα μου...διαλεξε σημερα μονη σου και αυριο θα σου φερω τον καλυτερο στυλιστα. " ειπε χαμογελωντας. Ενα πλατυ χαμογελο ζωγραφιστηκε στο προσωπο μου καθως επεσα πανω στην αγκαλια του.

Τελικα εβαλα το σκουρο μπλε φορεμα με τις μαυρες μου γοβες. Εκανα τα μαλλια μου ελαφριες μπουκλες κατω κατω και βαφτηκα.

Βγηκα εξω και πλησιασα το μεγαλο, μαυρο αυτοκινητο μας με τα φιμε τζαμια. Ο σοφερ μου ανοιξε την πορτα και εγω μπηκα μεσα.

Μετα απο ενα τεταρτο, φτασαμε στο σπιτι μιας φιλης μου, της Ελενας, οπου γινοταν το παρτι. Ειχε πολυ κοσμο. Ειχε ερθει σχεδον ολο το σχολειο και αλλοι τοσοι εξωσχολικοι. Πηρα ενα ποτο και πηγα να βρω τους φιλους μου.

"Γεια σας παιδια!" Τους χαιρετησα. "Ουαου εισαι θεαα!" Μου ειπε η Ελενα κοιταζοντας με απο πανω μεχρι κατω. "Ευχαριστω." Ειπα χαμογελωντας. Δυο χερια τυλιχτηκαν γυρω απο την μεση μου. Γυρισα να δω ποιος ηταν. "Αχχ Στεφανεε!!" Τον φιλησα παθιασμενα. Ναι, οπως καταλαβατε, ειναι το αγορι μου.

Μιλουσαμε, γελουσαμε και χορευαμε οταν χτυπησε το κινητο μου. Ηταν ο μπαμπας μου. "Ελα μπαμπακα μου." Ειπα τρυφερα. "Γεια σου πριγκιπεσσα μου. Ακου, εγω και η μαμα σου πρεπει να φυγουμε αμεσως τωρα για Αμερικη για κατι δουλειες. Εσυ θα μεινεις με την Μαιρη, ενταξει?" Αχχ ωραιαα θα ειχα το σπιτι ολο δικο μου! "Ενταξει μπαμπα. Να προσεχετε." "Φυσικα κοριτσι μου." Μετα απο λιγο κλεισαμε.

Συνεχισαμε να διασκεδαζουμε στο παρτι οσπου ηταν πια αργα. Ο Στεφανος προσφερθηκε να με παει σπιτι. "Θες να ερθεις πανω?" Τον ρωτησα χαμογελωντας πονηρα. "Ενταξει." Ανεβηκαμε ησυχα ησυχα πανω και μπηκαμε στο δωματιο μου. Οι γονεις μου ειχαν ηδη φυγει. Με το που εκλεισα την πορτα του δωματιου, ο Στεφανος αρχισε να με φιλαει. Με κολλησε στον τοιχο, δινοντας μου απαλα φιλια στο λαιμο. Εγω τυλιξα τα χερια μου γυρω απο το λαιμο του χαϊδευοντας με τα δαχτυλα μου τα μαλλια του. Ξαφνικα, με αρπαξε και με ξαπλωσε στο κρεβατι ανεβαινοντας απο πανω μου. Συνεχισε να με φιλαει παθιασμενα καθως εγω επερνα κοφτες ανασες, απολαμβανοντας την αισθηση. Αφαιρεσε την μπλουζα του κι επειτα αφαιρεσε και το φορεμα μου. Ηταν ετοιμος να μου ξεκουμπωσει το σουτιεν, οταν τον σταματησα. "Οχι αποψε." Του ειπα κοιτωντας τον στα ματια. "Συγγνωμη." Μπορουσα να διακρινω την απογοητευση του. "Δεν πειραζει Δαφνη, καταλαβαινω. Τα λεμε αυριο. Καληνυχτα." Ειπε ξερα βαζοντας την μπλουζα του κι εφυγε βιαστικα.

Μετα απο λιγα λεπτα, με πηρε ο υπνος. Ξυπνησα το επομενο πρωι απο τα κλαμματα και τις φωνες της Μαιρης. Σηκωθηκα γρηγορα απο το κρεβατι και ετρεξα στην κουζινα οπου βρισκοταν η Μαιρη. "Τι εγινε? Τι επαθες?" Ρωτησα ανησυχη. "Οι γονεις σου.." προσπαθησε να μιλησει αλλα δεν μπορουσε απο τα κλαμματα. "Οι γονεις σου...ειναι νεκροι. Επεσε το αεροπλανο οταν πηγαιναν στην Αμερικη." Δεν μπορουσα να το πιστεψω. Δακρυα αρχισαν να κυλανε απο τα ματια μου στα μαγουλα μου καθως επεσα στα γονατα μου ξεσπωντας σε λυγμους. Οχι οχι δεν μπορει να συμβαινει αυτο...οχι δεν πεθαναν...οχιι..ειμαι μονη. Ειμαι εντελως μονη τωρα. Ειναι η χειροτερη μερα της ζωης μου...

Γεια σας ;)

Λοιπον, αυτο ειναι το πρωτο κεφαλαιο. Πως σας φανηκε? Ειναι λιγακι βαρετο αλλα μετα η ιστορια γινεται καλυτερη και με περισσοτερη αγωνια.

Θελω να σας πω οτι δεν θα μπορω να ανεβαζω κεφαλαια πολυ συχνα διοτι εχω αλλες 2 ιστοριες να τελειωσω. (Αν θελετε κοιταξτε τες. Θα τις βρειτε στο προφιλ μου.) Αλλα ημουν τοσο ενθουσιασμενη για αυτην την ιστορια! Δεν μπορουσα να περιμενω αλλο.

Θα προσπαθησω να βαλω κι αλλα κεφαλαια αυτες τις μερες που εχω χρονο. Και σας παρακαλω αν μπορειτε πατηστε αυτο το γλυκο αστερακι κατω κατω ;)

-Sofianna_OBrien7