Bozkırın Kralları

7.

Nur'dan...

Uykumun derinliğinden büyük çığlıklarla uyandım.Gözlerimi aralayıp kendime gelmeme kalmadan çığlıkların devam ettiğini duydum.Bu da neydi Allah aşkına bu saatte?Kabuslarımın yenilendiğini düşündüm ve içimi bir korku kapladı.Yeniden o korkunç mağarada uyanmak istemiyordum.Gözlerimi açıop yatağımdan doğrulduğumda hala odamda olduğumu fark ettim.Derin bir iç çekmeme kalmadan çığlık sesleri yenilendi.Ve odanın ısısının normalden daha fazla olduğunu hissediyordum.Ter içinde kalmıştım.Nasıl olmuştu da uyanmamıştım anlamıyorum.Odaya bakındım ve annemin olmadığını fark ettim.

Hızlıca yatağımdan doğruldum ve kapıya yöneldim.Koşar adım odadan çıkmak istiyordum.Bu gürültünün kaynağını bulmalıydım.Beynimde binlerce soru dönüyordu.Her şey o kadar ani gerçekleşiyordu ki kapının aralığından dumanların odaya dolduğunu gördüm.Hemen kapıyı açtım.

Göz gözü görmüyordu.Her tarafı duman kaplamıştı.Odamın bulunduğu koridoru bile seçemiyordum.Gri ve sihay dumanlar nefes almamı engelliyordu.Nefesimi tutarak ezbere bildiğim handa ilerlemeye başladım.Göremesemde ellerimle seçerek nereye gittiğimi bulabiliyordum.

Nefessiz kalmaya daha fazla dayanamıyordum merdivenlerin başına kadar geldiğimi anlayınca ağzımdan derin bir nefes aldım ve inmeye çalıştım.Herkesin çığlık çığlığa olduğunu duyabiliyordum.

Yangın çıkmıştı.

Büyük bir yangın.

Elbisemin üst kısmıyla ağzımı kapadım.Yavaş yavaş merdivenleri bulmaya çalışıyordum.Her yer is içinde kalmıştı.Merdivenlerde öyle.Ve bu is benim çıplak ayaklarım için oldukça kaygındı.Dikkat etmeye çalışıyordum.

-''ANNE!'' çığlık atarak bağırmaya başladım.

-''Burdayım!KİMSE YOK MU?''

Bağırmalarımın anlamsız olduğu fikrine kapılıncaya kadar bağırdım.Bu hem benim zaten alamadığım nefesimi engelliyordu hemde zaten alt avlu olduğunu tahmin ettiğim yakın bir yerde herkes çığlık çığlığaydı ve benim çığlıklarımı bastıracak yeterince ses vardı.

Merdivenler her zamankinden daha uzun gelmişti.Hiçbir şey göremiyordum.Nefes alamıyordum.Bu neden olmuştu?

Düşüncelere dalmış merdivenlerden inmeye çalışırken ayağım bir anda kaydı.Boşluğa basmıştım.Ve bu benim zaten olmayan dengemi bozmaya yetmişti.

Her şey bir saniyede oldu.Kendimin nasıl bir anda merdivenlerinin sonuna geldiğimi anlamayacağım kadar kısa bir saniyede...

Yerimden doğrulmaya çalıştım.Artık alevlerle karşı karşıyaydım.Ve toparlanmazsam cayır cayır yanacağımın farkındaydım.Panik olmuştum.

Kalkmak için yerimden bir hamle yaptım.Ama ne başımı tutabiliyordum ne de bacağım beni taşıyabilecek bir haldeydi.Kolumun dirsek kısmıda merdivenin taş kenarlarına sürtünmekten derisini atmıştı.Odukça derin yaralanmıştı ve kanıyordu.

Ağlamaya başlamıştım.İçimde yaşadığım panik,korku ve acının kendini dışarıya göstermesiydi bu.Ne yapacağımı bilmiyordum.Çığlık atarak yardım istemeye çalışıyordum ama yangının sesinden sesimin bastırıldığını hissediyordum.Dumandan bağıracak değil nefes alacak halim kalmamıştı.Oturduğum yerde hareketsiz kalarak nefesimi kontrol etmeye çalıştım.Beni kurtarmalarını umut etmekten başka bir çarem yoktu.Umutsuzluğu kapılmıştım her geçen dakika alevlerin sıcaklığını daha çok hissediyordum,görüş açım daha çok azalıyordu.

-''NUR!''

-''NUR NERDESİN,NUR!!''

Oldukça tanıdık olan bu sesin adımı sayıkladığını duydum ama kim olacağını düşünecek kadar bile bilincim yerinde değildi.Derin bir nefes aldım son nefesimle bağırdım;