ခမ္းနားေသာအေဆာက္အဦးကိုေက်ာခိုင္းခဲ့ၿပီး တစံုတစ္ေယာက္ေရ႔ွကိုဦးတည္ေနေသာ ဤေျခလွမ္းတစ္စံုဟာ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းေတျြပည့္ႏွက္ေနသည္။ ႏူးညံ့စြာလွပေနသည့္ တစံုတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း မိမိမဟုတ္ေသာတျခားသူလက္အား ၿမဲျမံစြာကိုင္ထားသည္ကိုျမင္ရသည့္တခဏ ႏွလံုးေသြးေတြေျဗာင္းဆန္သြားသည္။ ေအးစက္ေနေသာမ်က္ဝန္းတစ္စံုက စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ေလးလွမ္းၾကည့္ေနၿပီး အျခားေသာလက္အားဆုပ္ကိုင္ရင္း မိမိေရ႔ွသို႔ေလ်ွာက္လာသည္ကို ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။
" လာေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "
တိုးရွရွေလးထြက္လာေသာ စကားသံေလးက မ်က္ဝန္းတစ္စံုလိုပင္ စိမ္းသက္လွသည္။ ဆစ္ကနဲနာက်င္သြားသည့္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ မိမိႏႈတ္ခမ္းေလးဟာ သိသိသာသာလြန္႔သြားခဲ့သည္။
" စကားတစ္ခြန္းကိုေျပာလိုက္ရင္ ေက်းဇူးတင္လိမ့္မယ္မထင္ဘူး "
ထိုစကားကိုမိမိေျပာလိုက္ေတာ့ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔မ်က္ဝန္းတစ္စံုက အနည္းငယ္စိတ္လႈပ္ရွားသြားပံုရသည္။ အံ့အားသင့္စြာပြင့္ဟလာေသာႏႈတ္ခမ္းေလးက မပိုင္ဆိုင္ရမွန္းေသခ်ာေတာ့မွ ေငးၾကည့္ခ်င္စရာေကာင္းေနသည္။ မလိုက္ဖက္ေသာလူႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး မိမိမွာေခါင္းကိုေမာ့ကာ တစ္ခ်က္ေတာ့ရယ္ေမာပစ္မိသည္။
" မေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ေမ်ွာ္လင့္တယ္ လက်ာ္ "
မိမိႏႈတ္ကေနထြက္လာသည္က လူမဆန္ေသာစကားတစ္ခြန္းေပ။ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔မ်က္ဝန္းတစ္စံုကေတာ့ နားႏွင့္ၾကားလိုက္ေသာစကားကို မယံုႏိုင္ေသာဟန္ျဖင့္ျပန္ၾကည့္ေနသည္။
" ဘာလို႔လဲ "
တစ္ဖက္ကထြက္လာေသာ ေအးစက္စက္စကားသံကို အၿပံဳးအရယ္မရိွဘဲၾကည့္လိုက္သည္။ မိမိကထိုစကားကိုေျပာလ်ွင္ ဤသို႔တံု႔ျပန္ခံရမည္ကိုနားလည္ထားသည္။ ထိုေၾကာင့္ အၿပံဳးအရယ္မဲ့ေသာအၾကည့္ျဖင့္ သိပ္လွေနေသာသတို႔သမီးအသစ္စက္စက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။
" ဘာလို႔လဲ မမေလးဆူးႏွင္း "
" အဆံုးထိနာက်င္ေစဦးမွာလား "
နားထဲသို႔လာရိုက္ခတ္ေသာ အသံလိႈင္းဟာ ရုတ္တရပ္ဆိုသလိုက်ယ္ေလာင္လာသည္။ တစ္ခ်က္ခ်င္းပဲ့တင္ထပ္လာၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ရိုက္ခတ္ေနေသာ ထိုစကားလံုးသံေတြက ေအးစက္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ထပ္တူက်ေနသည္။ စိမ္းဖန္႔ကာလွပေနေသာမ်က္ဝန္းဟာ အၾကည့္တစ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ လူကိုအသက္ရႈက်ပ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ေလသည္။ မဟုတ္ဘူးလို႔ႏႈတ္ကျငင္းဆန္ရန္ ႀကိဳးစားမိခ်ိန္မွာေတာ့ မြန္းက်ပ္ေသာျမင္ကြင္းေတြဟာ တစတစေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။
ေမာဟိုက္ေသာပင့္သက္တစ္ရိႈက္ႏွင့္ ရုန္းကန္ကာဖြင့္လိုက္ေသာမ်က္ဝန္းဟာ လက္ေတြ့ႏွင့္နီးစပ္ရန္ မည္မ်ွအခ်ိန္လိုအပ္လိုက္သည္မသိေပ။ အေယာင္ေယာင္အယမ္းယမ္းႏွင့္ လွမ္းဆုပ္မိေသာဘယ္ဘက္လက္ထဲ ေနြးေထြးသည့္အထိအေတြ့ကိုသိရမွ စိတ္ေတြဟာၿငိမ္သက္စျပဳလာသည္။ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္အသက္ရႈႏႈန္းက ေျခာက္ျခားေနသည့္စိတ္ကိုေဖာ္ျပေနၿပီး အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေနေသာမ်က္ဝန္းဟာ အိပ္စက္ေနေသာသူကိုျမင္ေတြ့ေတာ့မွ ပင့္သက္ကိုရိႈက္ထုတ္ႏိုင္ေလသည္။
ငါအိပ္မက္မက္ေနတာပဲ.....
ေပၚလြင္ေနေသာပခံုးသားထက္မွာ အမွတ္အသားေတြထင္ရွားေနၿပီး အစြန္းေရာက္ပတ္သက္ျခင္းေတြေၾကာင့္ မ်က္ေတာင္ထက္ကမ်က္ရည္စတို႔ဟာ ယခုအထိစိုစြတ္ကာမေျခာက္ေသြ့ေသးေပ။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုခ်ည္ထားသည့္အတိုင္းေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ထိုမ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ၿပီး လက္ကတြန္႔ဆုတ္စြာတိုးကပ္လာမိသည္။
ပါးျပင္ေလးကိုဖြဖြေလးထိကပ္ရင္း ေသြးစေတြထင္က်န္ေနေသာႏႈတ္ခမ္းအား လက္မျဖင့္ဖြဖြပြတ္လိုက္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာအလွေလးကိုေငးရင္း မ်က္ေတာင္ေလးလႈပ္ရွားလာသည္ကိုေတြ့၍ ထိေတြ့ေနမိေသာလက္ကိုအသာရုပ္သိမ္းမိသည္။ မ်က္ခံုးေလးထိလုနီးနီး တြန္႔သြားေသာမ်က္ႏွာေလးက နာက်င္မႈကိုအံႀကိတ္လိုက္ပံုရသည္။
" ႏိုးၿပီလား "
မ်က္လံုးေလးဖြင့္လာသည့္အခ်ိန္မွာ စိမ္းဖန္႔ေနေသာမ်က္ဝန္းေလးက မိမိကိုမျမင္လိုဟန္ျဖင့္ အၾကည့္လႊဲသြားသည္။ မိမိစကားကိုလည္း တစ္ေနရာကိုေတြေဝစြာၾကည့္ၿပီး ေခါင္းကိုအသာညိတ္ျပသည္။
" ေနလို႔သက္သာလား "
စိမ္းဖန္႔ဖန္႔မ်က္ဝန္းေလးက အၾကည့္ကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္လႊဲထားသည္။
" ပထမဆံုးမွန္းမသိလိုက္ဘူး နာေနလား "
" လက္ကိုျဖည္ေပးပါ မမေလးဆူးႏွင္း "
ေစာင္ေပၚကေနထိေတြ့မိေသာ ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးကို လက္ျဖင့္ဖြဖြထိတင္ရင္း ဂရုတစိုက္ေမးလိုက္ေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာအရာကို သတိေပးလာသည္။ ညကျဖစ္ပ်က္သမ်ွမွာ တသက္တာေစာင့္ထိန္းထားေသာအရာအား ဖ်က္ဆီးလုယူမိထား၍ မိမိကိုနာက်ည္းေနဟန္ရိွသည္။ အျခားသူပိုင္နက္ထဲမွာ ျပဳသမ်ွခံလိုက္ရသည့္အေပၚ အၾကည့္လႊဲျခင္းျဖင့္တံု႔ျပန္ေနသူအား ဆူးႏွင္းမွာအျပစ္မျမင္ႏိုင္ေပ။
ထိုမ်က္ဝန္းစိမ္းေလးေျပာသည့္အတိုင္း ခါးစည္းႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ထားမိေသာ လက္ေကာက္ဝတ္လွလွေလးကို လြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးလိုက္ၿပီး ဖြဖြေလးလက္ကိုကိုင္ကာနမ္းမိသည္။ ေစာင္တစ္ထည္တည္းေအာက္မွာ မရုန္းထြက္ႏိုင္ေသးဘဲ မတရားပိုင္ဆိုင္ထားမိေသာ ခႏၶာကိုယ္ေလးအား ညင္သာစြာေပြ့ဖက္ထားရင္း ဆူးႏွင္းသေဘာက်စြာၿပံဳးလိုက္သည္။ တဆက္တည္း အိပ္မက္အေၾကာင္းေတြးမိၿပီးေနာက္ လက္ေတြဟာအလိုလိုတင္းက်ပ္သြားသည္။
" လက်ာ္ "
ၿငိမ္သက္ေနမိေသာလူႏွစ္ေယာက္ၾကား ေလတိုးသံသာသာေခၚသံက မပီမျပင္ထြက္ေပၚလာသည္။ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔မ်က္ဝန္းတစ္စံုဟာ အေၾကာင္းအရင္းမရိွစြာ နံရံကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။
" အစ္မကိုမုန္းေနၿပီလား "
ထိုအခ်ိန္ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔မ်က္ဝန္းဟာလႈပ္ရွားသြားၿပီး တစ္ဖက္ကိုလွည့္ၾကည့္လာခဲ့သည္။ ခႏၶာကိုယ္ကိုေပြ့ဖက္ထားေသာသူထံ မ်က္ဝန္းစိမ္းေတြေရြ့လ်ားကာ အဓိပၸါယ္မဲ့ၾကည့္မိသည္။ အရက္အတူေသာက္ရာကေန အိမ္ျပန္ပို႔ေပးရင္း မွားယြင္းမိသြားေသာကိစၥကို မ်က္ဝန္းစိမ္းဟာလက္ခံႏိုင္ရန္ခက္ေနသည္။
" မုန္းေနလား လက်ာ္ "
မ်က္ဝန္းစိမ္းေလးဟာ ဘာမွမေျဖဘဲ ႏႈတ္ခမ္းေလးေစ့ပိတ္ထားသည္။
" မုန္းေနရင္လည္း ဒီတိုင္းခဏေနေပးလို႔ရမလား "
မ်က္ဝန္းကိုမိွတ္ခ်လိုက္ၿပီး မ်က္ဝန္းစိမ္းကိုဖက္ထားရင္း ဆူးႏွင္းၿငိမ္သက္လိုက္သည္။ မွားယြင္းစြာျဖစ္ပ်က္သြားျခင္းမဟုတ္ဘဲ လိုလားစြာပတ္သက္ခဲ့မိသည္ကိုေတာ့ ဝန္မခံဘဲထိမ္ခ်န္ထားခ်င္သည္။ ေငးၾကည့္ေနေသာ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔မ်က္ဝန္းသည္လည္း ေတြေဝျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ပင္။
...........................................................
တစ္လွမ္းခ်င္းေရာက္လာၿပီး ေထြးေပြ့ခံလိုက္ရေသာအခိုက္မွာ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔မ်က္ဝန္းတစ္စံုဟာ အံ့အားသင့္စြာဝိုင္းစက္သြားခဲ့သည္။ ေနြးေထြးေသာအထိအေတြ့ေၾကာင့္ ေပြ့ဖက္ရန္မဝံ့ေသာလက္တို႔ဟာ ေလထဲတြင္ခ်ီတံုခ်တံုေတြေဝေနသည္။
" မမေလးဆူးႏွင္း ! "
" ထပ္မတြန္းထုတ္နဲ႔ေတာ့ လက်ာ္ "
ေနေရာင္ေတြတိုက္ရိုက္က်ေရာက္ေနေသာ ထိုေနရာေၾကာင့္မ်ား ေနြးေထြးမႈေတြရိွေနခဲ့တာလား။ လက်ာ္ေတြေဝစြာၿငိမ္သက္ရင္း ေပြ့ဖက္လိုေသာစိတ္ကို လက္သီးဆုပ္ကာျငင္းဆန္မိသည္။ အသက္ရႈသံတိုးတိုးႏွင့္ လာေရာက္ရိုက္ခတ္ေနေသာေလေငြ့တို႔က လည္တိုင္နားတြင္တဝဲလည္လည္သာ။
ေျပာစရာစကားေတြေပ်ာက္ရွေနေပမဲ့ သူမေခၚရာေနာက္ကိုမျငင္းဆန္ဘဲ ကားတစ္စီးတည္းျဖင့္လိုက္လာမိသည္က လြယ္ကူလြန္းရာေရာက္ေနမည္လားမသိေခ်။ ႏူးညံ့ညင္သာစြာဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္လွလွေလးကိုငံု႔ၾကည့္ရင္း လက်ာ္မ်က္ဝန္းတစ္စံုက သူမမ်က္ႏွာကိုလွမ္းၾကည့္ျဖစ္သည္။ ၿပံဳးျပေနေသာအၾကည့္တို႔ကို ျမင္လ်ွင္ျမင္ခ်င္းမွာ မဝံ့ရဲစြာအၾကည့္လႊဲမိသည္။
" လက်ာ္ "
ေလသံသာသာေခၚသံေၾကာင့္ ေတြေဝတံု႔ဆိုင္းစြာ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္တည္းျဖင့္ ကားကိုေမာင္းႏွင္ေနေသာသူမက လက်ာ္ကိုၾကည့္ရင္းၿပံဳးျပေနသည္။ လွပေသာသူမမ်က္ႏွာထက္မွာ ေနေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး က်ေရာက္လ်က္ပင္။
" ဟုတ္ မမေလးဆူးႏွင္း "
လက်ာ္ထံကတိုးရွရွအသံကို မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ရင္း သူမတစ္ခ်က္ၿပံဳးသြားသည္။ နားလည္ရန္ခဲယဥ္းေသာအၿပံဳးႏွင့္ ကားကိုလမ္းေဘးေနရာတြင္ရပ္ကာ လက်ာ္လက္ကိုသူမလႊတ္လိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းစြန္းကအၿပံဳးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရယ္ နားလည္ရန္ခက္ေသာအၾကည့္ေတြက လက်ာ္စိတ္ကိုရႈပ္ေထြးေစေလသည္။
" ကားေပၚကဆင္းရေအာင္ "
လံုၿခံဳေရးခါးပတ္ကိုျဖဳတ္ၿပီး လက်ာ္ေဘးကထြက္သြားေသာသူမကို နားမလည္ႏိုင္စြာၾကည့္ေနသည္။ ကားတံခါးကိုဖြင့္လ်က္အတိုင္းေလး အျပင္ကေနကိုယ္ေလးကိုင္းကာ လက်ာ္ကိုၾကည့္ေနၿပီး လွပစြာၿပံဳးျပသည္။ လက်ာ္တို႔ေရာက္ေနေသာေနရာက အဖြဲ႔ေတြၾကားကပဋိပကၡျဖစ္ပြားေနက် နာမည္ႀကီးလမ္းမေပၚတြင္ျဖစ္သည္။
ခါးၾကားတြင္ေသနတ္တစ္လက္သာပါေသာ လက်ာ္ထံမွာ ခုခံစရာလက္နက္ဟူ၍ မ်ားမ်ားစားစားမရိွေပမဲ့ သူမအၿပံဳးေလးကိုေတြေတြေလးေငးရင္း ကားေပၚကဆင္းလာခဲ့သည္။ လမ္းမေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ၿခံဳခိုႏိုင္စရာအပင္ႀကီးေတြေပါက္ေရာက္ေနၿပီး လမ္းမေပၚကိုေနေျပာက္ေလးေတြသာက်ေရာက္ေစသည္။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစလမ္းမေပၚမွာ ကားတံခါးပိတ္ကာ ေအးေဆးစြာလမ္းေလ်ွာက္ေနေသာသူမကို လက်ာ္ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။
" မမေလးဆူးႏွင္း "
တံု႔ဆိုင္းေနေသာေျခေထာက္တစ္စံုက ျဖည္းေနွးစြာစတင္လွမ္းရင္း တိုးရွရွေခၚသံေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္လာေသာသူမကို ေတြေဝစြာၾကည့္လိုက္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ေနေျပာက္ထိုးရံုမွအပ အေမွာင္အတိလို႔ဆိုႏိုင္ေအာင္ ေမွာင္ရိပ္သန္းေနေလသည္။
" ဒီေနရာက အႏၲရာယ္မ်ားပါတယ္ "
ထိုအခ်ိန္ ေလရူးတစ္ခ်က္ဟာ အပင္ေတြလႈပ္ခါသြားေအာင္ တိုက္ခတ္သြားသည္။ မ်က္ဝန္းနက္နက္ေလးႏွင့္ မ်က္ဝန္းစိမ္းေလးဟာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။
" ျပန္ၾကရေအာင္ပါ "
သူမ ႏႈတ္ခမ္းေလးလြန္႔ရံုၿပံဳးျပသည္။
" ဒီကိုလာခဲ့ "
လက်ာ္စကားကိုမၾကားလိုက္သည့္အလား သူမဘက္ကလက္ကမ္းေပးရင္း ေခါင္းေလးေစာင္းကာလွမ္းေခၚေနသည္။ သစ္ပင္ရိပ္ေတြက်ေနေသာလမ္းမေပၚမွာ ေန့အလင္းေရာင္ဟာ ေပ်ာက္လုမတက္အေနအထားျဖစ္ေလၿပီ။ ေအးစိမ့္ေသာေလရူးေတြလည္း အေဝးကေနအေရာက္လာကာ တိုးေဝ့တိုက္ခတ္လာသည္။
" အစ္မတို႔ လမ္းအတူေလ်ွာက္ရေအာင္ "
အမိန္႔ဖီဆန္ေသာေျခေထာက္တစ္စံုက သူမအေရ႔ွကိုေနွးကန္စြာေလ်ွာက္လာမိၿပီး ညင္သာစြာဆုပ္ကိုင္လိုက္ေသာအထိအေတြ့ေနာက္ကို လက်ာ္မသိလိုက္ဘဲလိုက္မိသြားသည္။ တစ္လွမ္းခ်င္းေနာက္ျပန္ေလ်ွာက္ၿပီး လက်ာ္ကိုၾကည့္ေနေသာ သူမ၏မ်က္ဝန္းေလးကိုေငးၾကည့္ရင္း ေျခလွမ္းေတြဟာ သူမဆြဲေခၚရာေနာက္ကိုပါလာသည္။
အေၾကာင္းအရင္းမရိွဘဲ လမ္းမထက္မွာေျပးလႊားေနမိၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လာေသာ သူမမ်က္ႏွာေလးထက္က အၿပံဳးလွလွေတြကိုေငးေမာမိသည္။ ေလရူးေတြတိုက္ခတ္ေနသည့္ၾကားကေန သူမမ်က္ႏွာေလးကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္က မ်က္ဝန္းစိမ္းေလးဟာ ေမွးေဖ်ာ့စြာၿပံဳးခဲ့သည္။ လက္က်န္အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ လူႏွစ္ေယာက္ဟာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေျပးျဖစ္ၾကသည္။
" လက်ာ္ "
" ဟင္ ? "
ေခၚသံေလးႏွင့္အတူ ေျပးလႊားေနေသာေျခလွမ္းေတြကိုရပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ႏႈတ္ခမ္းေလးပူေနြးကာစိုစြတ္သြားသည္။ ႏူးညံ့ေသာအထိအေတြ့ေၾကာင့္ စိမ္းဖန္႔ေသာမ်က္ဝန္းေလးက အံ့ၾသဝိုင္းစက္ကာၾကည့္လိုက္သည္။
" အစ္မတို႔ အေတာ္ေလးေျပးလာမိၾကတာပဲ "
အေဝးတစ္ေနရာကိုလည္ျပန္ၾကည့္ၿပီး လက္ကိုဆုပ္ကိုင္လာေသာသူမကို လက်ာ္ေတြေတြေငးေငးေလးၾကည့္မိသည္။ အဆင္ေျပသလိုနမ္းသြားၿပီး ပံုမွန္အတိုင္းေျပာဆိုေနေသာပံုစံေလးက လက်ာ္ကိုသိမ္ငယ္စိတ္ဝင္လာေစသည္။ သေဘာက်မိေသာစိတ္ကို ေသာ့ခတ္ထားႏိုင္ဖို႔ မည္မ်ွႀကိဳးစားရဦးမည္မသိေပ။
ညအေမွာင္နက္နက္ေအာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္အတူေဘးခ်င္းယွဥ္ေလ်ွာက္ခြင့္ရသည္က လက်ာ္အတြက္ အႀကီးဆံုးဆုလာဘ္တစ္ခုလိုပင္။ တိတ္ဆိတ္ကာလူသူကင္းမဲ့ေသာေနရာမွာ ႏႈတ္ဆိတ္စြာလမ္းေလ်ွာက္ေနေသာ မဝံ့မရဲငမိုက္သားဟာ လက္ေလးကိုင္ရဖို႔ကိုတြန္႔ဆုတ္ေနသည္။ မထိုက္တန္ေသာအရာကို လက်ာ္တံုးခုလို႔မလွမ္းခ်င္ေပ။ သူမအနားမွာ အသံုးခ်ခံေလးအျဖစ္သာ ဆက္လို႔ရိွေနခ်င္ေသးသည္။
" မမေလးဆူးႏွင္း "
အေတြးေတြမ်ားစြာႏွင့္ ေခါင္းငံု႔ထားမိေသာအခ်ိန္မွာ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ဆီမွအနက္ေရာင္ကားႏွစ္စီးဟာ လက်ာ္တို႔ေဘးကေနျဖတ္တက္သြားၾကသည္။ ေလ့က်င့္သားျပည့္ဝခဲ့ေသာသူအဖို႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ေခါင္းေထာင္မိကာ သူမကိုလက်ာ္ကိုယ္ျဖင့္ကြယ္လိုက္မိသည္။ အနက္ေရာင္ကားႏွစ္စီးက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္တန္႔သြားၿပီး ေရ႔ွဆံုးကား၏အေနာက္ခန္းမွန္ပြင့္လာသည္။
" ေဆြးေနြးပြဲကအဖြဲ႔ေတြပဲ စိတ္မပူနဲ႔လက်ာ္ "
ေရ႔ွဆံုးကား၏အေနာက္ခန္းမွာ အႀကီးအကဲမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ရိွေနၿပီး လက်ာ္တို႔ကိုကားမွန္ခ်ကာၾကည့္လာေသာ အႀကီးအကဲမိန္းကေလးက ညာဘက္ျခမ္းတြင္ထိုင္ေနသည္။ တစ္ခ်က္သာအကဲခတ္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာ ထိုအနက္ေရာင္ကားႏွစ္စီးသည္လည္း လက်ာ္တို႔လာခဲ့ေသာေနရာသို႔ထြက္ခြာသြားၾကသည္။
ထိုေတာ့မွသက္ျပင္းခ်မိေသာလက်ာ္မွာ ေနာက္ေက်ာကရယ္သံတိုးတိုးေလးေၾကာင့္ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းလုပ္မိေသာအျဖစ္ကို သတိရလိုက္ေတာ့သည္။ အားနာစြာေနာက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေတာင္းပန္ရန္မဝံ့မရဲၾကည့္လိုက္ရင္း လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို အခ်င္းခ်င္းကုတ္ေနမိသည္။ မရည္ရြယ္ဘဲလုပ္မိသြားေသာ အျပဳအမူတစ္ခုျဖစ္ေပမဲ့ လက်ာ္ဘက္ကစည္းေက်ာ္မိခဲ့သည္မဟုတ္လား။
" ေတာင္းပန္ပါတယ္ မမေလးဆူးႏွင္း "
မဝံ့မရဲစကားသံက လည္ေခ်ာင္းထဲမွခဲယဥ္းစြာထြက္လာၿပီး ခပ္စူးစူးၾကည့္ေနေသာအၾကည့္ကို မ်က္လႊာခ်ကာေရွာင္ဖယ္မိသည္။
" ဘာကိုေတာင္းပန္တာလဲ "
" ခဏက မမေလးဆူးႏွင္းလက္ကို "
လက်ာ္အသံကတိုးသထက္တိုးလာသလိုပင္။
" အလ်င္စလိုဆြဲမိသြားတယ္ "
လက္မကိုလက္မျဖင့္ျပန္ကုတ္ရင္း ကြန္ကရစ္လမ္းမကိုသာ လက်ာ္ေတြေတြေလးငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ သူမထံက အၾကည့္စူးစူးေတြလက္ခံရရိွေပမဲ့ ေမာ့ၾကည့္ဖို႔မဝံ့ရဲေနေပ။ ႏူးညံ့ေသာအထိအေတြ့က မ်က္ႏွာကိုလာေရာက္ထိေတြ့သည္အထိ ေခါင္းကိုငံု႔ထားမိဆဲျဖစ္သည္။ ရယ္သံတိုးတိုးေလးကလည္း နားထဲသို႔လာေရာက္ရိုက္ခတ္လ်က္ပင္။
" အရက္ေသာက္ၾကရေအာင္ လက်ာ္ "
..........................................................
မ်က္ႏွာသစ္ေဘစင္မွာ လက္ကိုေထာက္ရင္းေတြေဝေနၿပီး မွန္ထဲကစိမ္းဖန္႔ဖန္႔မ်က္ဝန္းကို လက်ာ္ရွင္ၾကည့္ေနသည္။ ထင္သာျမင္သာေသာေနရာေတြသာမက ဖံုးကြယ္ထားေသာေနရာေတြ၌ပါမက်န္ အမွတ္အသားေတြရရိွထားၿပီး လည္တိုင္ကအမွတ္အသားကေတာ့ အထင္ရွားဆံုးျဖစ္ေလသည္။ မိွန္ေဖ်ာ့ေနေသာမ်က္ဝန္းတစ္စံုဟာ မေန့ညကျဖစ္ရပ္ေတြကိုေတြးရင္း ဝမ္းဗိုက္ကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖိလိုက္သည္။
အိပ္ရာေအာက္မွာျပန္႔ႀကဲခဲ့ေသာ အဝတ္အစားေတြကို ျဖစ္သလိုျပန္ဝတ္ထားသည့္ပံုစံက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ၾကည့္လ်ွင္ပင္ အဆင္မေျပေနေခ်။ အမွတ္အသားေတြထင္းေနေသာ လည္တိုင္တဝိုက္ကလည္း ညကအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မီးေမာင္းထိုးျပေနသည္။ မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာမွားယြင္းမႈက လက်ာ္ကိုအျပစ္ရိွသလိုခံစားရေစၿပီး သိမ္ငယ္စိတ္ေတြပိုလို႔ဝင္လာခဲ့သည္။
" လက်ာ္ "
ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လာေသာသူမကို လက်ာ္ျမင္ေနရေပမဲ့ ေဝဝါးေနေလသည္။ ခါးတဝိုက္ကိုခ်ယ္လွယ္လာသမ်ွ ေတြေဝစြာရပ္ၾကည့္ရင္း မွန္ထဲကသူမမ်က္ႏွာေလးကို ေဝေဝဝါးဝါးၾကည့္မိသည္။ သူမကေတာ့ လက်ာ္ကိုအေနာက္ကေနဖက္ရင္း ၿငိမ္သက္စြာရပ္ေနသည္။
" ညကကိစၥကို ေမ့ေပးပါမယ္ "
တိုးရွရွထြက္လာသည့္စကားသံဟာ စိုစြတ္ေနေသာေရစက္ႏွင့္အၿပိဳင္ မ်က္ရည္စက္ကိုက်လာေစသည္။ စိတ္ထဲကသိမ္ငယ္မႈကို သူမမသိႏိုင္ေပမဲ့ ယခုအခ်ိန္မွာလက်ာ္အလြန္ဝမ္းနည္းေနသည္။ ႏွစ္မ်ားစြာေကာင္းေကာင္းၿမိဳသိပ္ၿပီး ေလာဘမႀကီးခဲ့ေပမဲ့လည္း မထင္မွတ္ဘဲလြန္က်ူးမိခဲ့ၾကၿပီ။
" မရိွခဲ့သလို ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလိုေနေပးပါမယ္ မမေလးဆူးႏွင္း "
ထိုစကားလံုးေတြေျပာေနခ်ိန္မွာ ခါးတဝိုက္ကပိုမိုတင္းက်ပ္လာသေယာင္ မွားယြင္းစြာလက်ာ္ခံစားမိသည္။ သူမမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေတာ့လည္း ပံုမွန္အတိုင္းသာ အၿပံဳးလွလွေလးၿပံဳးျပေနခဲ့သည္။
" မာကင္ရာေတြက စကားေျပာေနတယ္ေနာ္လက်ာ္ "
ရယ္သံေနွာကာေျပာလာေသာ သူမစကားသံေတြက လည္တိုင္ကိုႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ထိကပ္ရင္း အက္ရွရွေျပာလာကာ ခါးတဝိုက္ကိုပိုတင္းက်ပ္လာေစသည္။
" တကယ္ဘာမွမျဖစ္ခဲ့တာပဲလား "
လက်ာ္တိတ္ဆိတ္စြာပင္ လက္သီးေလးဆုပ္မိသည္။
" ဟုတ္ "
" လက်ာ္ အစ္မကိုေနာက္ေနတာလား "
ေတာင့္ေတာင့္ေလးရပ္ေနေသာလက်ာ္ရွင္ကို ဖက္ထားရာကေနလူခ်င္းခြာၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းအံ့ၾသသလိုေမးလိုက္သည္။ မွန္ထဲကေနၾကည့္ေနရသည္ထက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေနတာက ပို၍မွန္ေနမလားပင္။
" အစ္မကိုၾကည့္ "
လိမ္ညာလို႔ရႏိုင္မည့္ေရစက္ေတြလည္း မ်က္ႏွာေပၚမွာေျခာက္ေသြ့သြားခဲ့ၿပီး မရပ္တန္႔ေနေသာေရစက္တို႔က တစက္စက္ျဖင့္က်လို႔ေနသည္။
" အစ္မကိုၾကည့္ လက်ာ္ "
အတင္းငံု႔ထားေသာမ်က္ႏွာကို ဆြဲယူေမာ့ေစလိုက္ၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းစိတ္မရွည္စြာေျပာလိုက္သည္။ မ်က္လံုးေလးေတြရဲတက္ကာ ေတြေတြေလးၾကည့္ေနေသာသူကို မ်က္ခံုးတြန္႔ခ်ိဳးစြာၾကည့္မိသည္။ စိတ္ထဲတြင္အလိုမက်ျခင္းကလည္း အခ်ိန္အခါမက်စြာေရာက္လာေလသည္။
" အခုမွားခဲ့ၿပီးတာကို ဘာလို႔လက္မခံတာလဲ "
" နစ္နာသြားတာက လက်ာ္ျဖစ္ေနတာေတာင္ ဘာလို႔ဒီစကားေျပာႏိုင္တာလဲ "
လက်ာ္ရွင္ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္သာရိွေနသည္။
" အစ္မကို တာဝန္မယူႏိုင္တဲ့သူထင္လို႔လား ဟုတ္လားလက်ာ္ "
ထိုေမးခြန္းကို လက်ာ္ရွင္ေခါင္းခါကာ တိတ္တိတ္ေလးျငင္းဆိုသည္။
" မထံုတတ္ေသးပံုစံနဲ႔ ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲလက်ာ္ "
" အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ "
အတင္းအက်ပ္လုပ္ယူထားရသလို အေျခအေနေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကိုဖိကိုင္ထားေသာလက္ကို ေရႊဆူးႏွင္းလႊတ္ခ်မိသည္။ သက္ျပင္းကိုေလွာင္ရယ္ကာခ်ရင္း တဖက္သတ္ျဖစ္ေနေသာ မိမိကိုယ္ကိုစိတ္ပ်က္သြားသည္။
" ျဖစ္ၿပီးခဲ့တာကို မရိွသလိုလုပ္လို႔မရေတာ့ဘူးလက်ာ္ ဒီကိစၥကိုလကၤာသိသြားၿပီ "
ထိုစကားကိုၾကားလ်ွင္ၾကားခ်င္း လက်ာ္ရွင္ေခါင္းေထာင္မိသြားၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းကိုထိတ္လန္႔စြာၾကည့္လာသည္။ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔အၾကည့္ေတြထဲမွာ မည္သည့္အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္သည္မသိေသာ အရိပ္အေယာင္ေတျြမင္ေတြ့ေနရသည္။
" အစ္မကိုယ္တိုင္ အသိေပးလိုက္တာ "
" မမေလးဆူးႏွင္း "
..........................................................
