Mustafa yanımdan ayrılınca tamamen tek kalmıştım. Bu yükü kendim kaldıracaktım. İlk önce sarılıp öpecek, sorduğu sorulara cevap veremeyecek ve sonra bir sebep söylemeden gidecektim. Bu neydi böyle? Bu saçmalık da neydi?
Elim titretye titreye kapıyı çaldım. Tam yapamayıp geri dönecekken kapının açılma sesini duydum. Kaçışı yoktu artık. Beni görmüştü. Mecbur kapıya döndüm. Dönmemle de annemin yaşlı gözleriyle karşılaşmam bir oldu.
Aniden boynuma dolanan ellere karşı bir sure tepkisiz kalsam da sonra ellerimi beline yerleştirdim. Bir daha terk edecektim onları. Onlara neden bunu yapacaktım? Niye bu kadar bencil olmak zorundaydım. Keşke hiç gelmesiydim diye geçirdim içimden. Saçmaydı zaten. Yeniden yıkmak ve yıkılmak saçmaydı.
Gözyaşlarım gözlerimden hızla akarken annemin mis kokusunu içime çektim. Ona acı veriyordum, sadece bunu yapıyordum. Annem geri çekildi ve elleriyle yüzümü avuçladı. Usulca sildi gözyaşlarımı. Günlerce hayalini kurduğum şey oluyordu. Kavuşuyorduk. Ama bu hayale uymayan bir şey de vardı. Ayrılacaktık.
"Kızım benim. Neredeydin yavrum? O kadar arama emri çıkardık. Neredeydin?" diye sormaya başlamıştı bile. Cevap vermedim, veremedim.
"Babana haber vereyim." dedi aceleyle ve yanımdan tam ayrılacakken kolunu tuttum. Babama da bunu yaşatmayacaktım.
"Gitme. Birazdan olacakların sebebini sorma da. Anlatamam. Gideceğim ve sebebini söylemeyeceğim. Nereye gideceğimi bilmeyeceksin anne. Karşına biraz bencilce çıktım. Biliyorum ama ne olur sorgulama. Sadece özlemiştim. Dayanamadım." Gözyaşlarıma bir de hıçkırık eklenince bir süre durdum.
"Annem ne olur bugün olanları hayalmiş gibi kabul et. Ben hiç gelmedim say. Kimseye söyleme de. Belki tekrar bencillik yapar gelirsem de gelmem için bir yerim olsun. Yeniden gelirsem diye hiç kimseye söyleme. Söylersen gelemem. Sorgulama lütfen."
Yüzüne doya doya baktım. Hiçbir şeyden anlamamıştı. Anlayamazdı da zaten.
"Neler oluyor kızım?"
"Sorgulama anne lütfen. Bekle sadece. Hatta bekleme de. Umut etme. Gelmem, gelemem." Acı doluydu her tarafım. Umut etme demiştim. Nasıl diyebilirdim? Bir gün bunu diyeceğim aklıma gelir miydi? Kendime bile diuyemezken bunu anneme demek çok acıydı.
"Ailemi hep koru anne. Onlar benim gibi olmayacak inan. Onlar seni hiç bırakmayacak. Onları defalarca öp benim için anne. Sonra o öpücükler bana yolla. Yolla ki içimdeki sevgi ailemin sevgisi diyebileyim. Yeniden bir bencillik yapmam gerekirse de beni sevin derdim ama yeterince kotamı doldurdum. Anne benden nefret et ama onlara, kimseye söyleme. Sorgulama anne. Sadece yaşa. Benim için sorgulamadan yaşa. İstersen nefret et."
Kelimelerim ağzımdan acıyla dökülürken gözyaşlarım dinmiyordu. Tam arkamı dönüp gidecekken kolumdan tuttu.
"Bir defa daha gitmene izin vermem kızım." İçimde bir canavar var anne demek istedim. Diyemedim.
"Bırak anne. Lütfen zorlaştırma." dedim ve kolumu çekmeye çalıştım. Bırakmadı ve sarıldı.
"O zaman bırak da bir kez daha sarılayım." deyince bütün hayatımın ayaklarımın altında ezildiğini hissettim. Ben de son kez kokusunu içime çektim. Gitme vakti gelince yavaşça geri çekildim.
"Hoşçakal anne." dedim ve yürümeye başladım. Arkamda benim gibi hıçkırarak ağlayan bir anne bırakarak...
★★★
Bir gözyaşı daha yorgana düştü. Dinmiyordu gözyaşlarım.
O saçma yaşam ortamına geri döndüğümüzden beri ağlıyordum. Annemin o hali gözlerimin önünden gitmiyordu.
"Ay. Ağlıyor musun sen?" Bulut'un geldiğini sesinden anlamıştım. Ona arkam dönük olduğum için benim pencere tarafına geçti. Yere çömeldi ve gözyaşlarımı sildi.
"Alışmalısın diyeceğim ama inan bu benim için bile o kadar zor ki. Ama sana gerçek bir şey söyleyeceğim parlak Ay'ım. Beraber atlatacağız. Senin her zaman yanında olacağım. Düştüğünde seni tutacağım. Seni hep kaldıracağım. Bende senin ailenim. Seni çok seven ailenim. Bak onlar hala hayatta. Üzülme onlar iyi."
Az da olsa onun bu sözleriyle rahatlarken yana doğru kaydım. O da anlamış gibi yanıma uzandı. Kafamı göğsüne yasladım. Saçlarımı okşarken rahatlamaya çalıştım.
Bulut benim ailemdi artık.
İkinci ailem hep yanımdaydı.
