Second chance [On Hold]

Hoofdstuk 1

3 jaar eerder:

Ik kijk nerveus naar de gesloten deur voor me. De deur die toegang geeft tot de meest belangrijke ruimte van een hele pack, het kantoor van de alfa, ook wel bekend als mijn broer Jake. De ruimte is zelfs voor mij verboden terrein, maar daar komt vandaag verandering in.

Waarom ik hier moet zijn, weet ik niet. Er beginnen zich verschillende scenario's in mijn hoofd af te spelen en de meeste zijn niet goed ...

Ik word uit mijn gang van gedachten gehaald door luid geschreeuw en het geluid van voorwerpen die de grond raken. Ik kijk geschrokken naar de deur en probeer te achterhalen wat ze aan het schreeuwen zijn, maar ze zijn alweer gestopt.

De deur wordt plots met een enorme kracht opengetrokken en Jake staat in de deuropening. Zijn gezichtsuitdrukking is geen goed teken. Hij is razend, maar zijn blik verzacht wanneer hij mij ziet staan.

Hij kijkt me onderzoekend aan en zegt:' Ik heb het alleen gedaan om hem te helpen'. Zonder er nog meer woorden aan vuil te maken loopt hij weg. Hij was nooit echt zo spraakzaam.

Ik haal diep adem en wandel rustig binnen. Ik bestudeer de kamer. Het is ouderwetser dan ik me had voorgesteld, maar het is wel knus.

Mijn ogen gaan de hele kamer rond en nemen elk detail in zich op totdat mijn ogen vallen op Lucas, mijn mate die levenloos voor zich uit staart.

Een golf van ongerustheid gaat over me heen. Een paar minuten blijft het stil totdat ik de stilte verbreek: 'Wat is er?'

Hij kijkt op en zoekt naar de bron van het geluid totdat onze ogen elkaar ontmoeten. Hij kijkt me dan onderzoekend aan en begint hysterisch te lachen.

'Oh met mij is er niks, alleen is er iets met jou!' antwoord hij bitter. De toon waarop hij het zegt bevalt me niet en je kan de woede in golven van hem af voelen komen, maar ik heb geen idee waarom hij kwaad is. Ik heb helemaal niks gedaan! Ik begin me ongemakkelijk te voelen bij de situatie waar ik me nu in bevind.

'Wat bedoel je?' vraag ik nerveus.

'Je bent zwak, Laura! Je bent een emotioneel wrak!' zegt hij. Ik blijf staan zonder te bewegen tot de woorden tot me doordringen. Hij vindt me zwak?

Oké, ik ben de laatste tijd mezelf niet meer, maar dat komt door de dood van mijn ouders. Eerst kwam mijn moeder om bij een brand in ons huis waar ze eten aan het maken was. Mijn vader kon het niet geloven en naarmate de tijd verder tikte, werd hij meer de tegenovergestelde versie van zichzelf.

Hij werd agressief en reageerde de woede af op alles wat zijn pad kruiste. Vorige week heeft hij daar een einde aan gemaakt door zichzelf op te hangen. Hij was de vorige alfa van onze roedel.

Dus er is veel gebeurd in twee weken en ik heb nog maar weinig tijd om het te verwerken. Laat staan om het me tot me door te laten dringen. Ik heb wel wat gehuild, maar ik denk dat dat normaal is toch als je je ouders verliest?!

De gedachte aan alles wat er gebeurt is, maakt me droevig. Ik probeer de drang om in huilen uit te barsten te verdringen en probeer zo uitdrukkingsloos mogelijk terug te staren naar Lucas.

Hij zucht diep en loopt naar het raam toe. Ik wil weglopen, want ik heb geen zin meer in dit gesprek! Waarom moest ik hier zelfs komen? Om een preek te krijgen?

Ik ben bijna aan de deur, maar dan hoor ik de woorden die hij daarna zegt. De woorden die ervoor zorgen dat mijn leven instort. De woorden die wonden achterlaten die niet meer geheeld kunnen worden:

'Ik Lucas Turner wijs Laura Dare af als mijn mate!'

( Sorry maar in het Engels klikt het beter ;) : I Lucas Turner reject Laura Dare as my mate!)

_________________________________________________________________________

Hey people

En wat vinden jullie ervan??? Ik wilde niet zo'n cliché verhaal schrijven waarin het blijkt dat het hoofdpersonage de mate is van de alfa .... Ik hoop dat dat me gaat lukken!! ;)

Comment? Vote?

De_Freyster

Ben ik de enigste waarbij wattpad de cover wazig maakt? Xx