Faded Happiness | Dazai Osamu

20. Kaçırılmış

"NE? Ben mi?"

Önemi yoktu. 

Yolu geçerken bir arabanın ona çarpıp çarpmayacağının bir önemi yoktu. Umurunda bile değildi.

Her halükarda, araba kullananların görebileceği kadar uzundu. Görmeseydiler de umurunda olmazdı.

Esmer iç çekti. "Chibi'nin evi neden bu kadar uzak?" 

Çok sinir bozucuydu. Keşke ona daha yakın olsaydı... 

Bir anda aklına Liman Mafyasının binasında olabileceği geldi. Öyle olsa gecikip azar işitmezdi. 

Hemen koşmaya başladı ve uzun sürmeden kafasına darbe alıp yere yığıldı.

.

.

.

"Onu patronun odasına mı götüreyim?"

"Emirler öyle."

"Patronun emirleri mi?"

"Başka kimden emir alıyor olabilirim?"

Bip sesiyle çağırı sonlandı ve esmer gözlerini açtı.

'Ha...?' Birinin kollarındaydı. Hem de çok kısa birinin. Güzel bir bayan olabilir miydi?

"Güzel bayan, benimle çifte intihar yapmak ilginizi çeker mi?" Ağzı onu tutan kişinin kıyafetlerinin kumaşına değdiğinden sesi boğuktu.

"Oi Dazai. Beni nasıl tanı-"

Aniden beyaz saçlı ve onlara doğru koşan birinin bağırmasıyla lafı yarım kaldı.

"Dazai-san'ı rahat bırakın!"

Ardından kısa kadınla yeni gelen çocuk bir şeyler konuşmaya başladı. Dazai, "Şimdi bunun yeri değil" ve "Neden şimdi?" gibi şeyler dışında pek bir şey anlayamadı. Umurunda da değildi pek. 

Şimdi tek düşünebildiği bu kişinin onunla çifte intihar fikrini kabul etmesi ihtimaliydi. Şu andan sonra erkek mi kadın mı olduğunu, güzel olup olmadığını bile umursamıyordu. 

Belki de sonra çok pişman olacaktı ama bu kişinin kollarından kurtulmayı denemedi bile. 

O kişi koşarken kulağına bir şeyler fısıldadı.

"Uyanık olduğunun farkındayım."

Ve dışarıdaydı.