I am Your Lady Butler [Revised 1-25]

[13] - H a t r e d

"What are you doing here?" I asked, hindi na niya suot ang wig niya at ito na ang totoo she's pretending. Dyan naman siya magaling eh sa pagpapanggap na walang alam sa nangyayari.

"Tanga lang? Naglalakad." paalis na sana siya kaso pinigil ko ang mga braso niya at sinampal ko siya sa pangalawang pagkakataon.

"Gaano ba kakitid yang utak mo!? Nababaliw ka na ba? Nakakadalawa ka ng sampal sakin feeling mo naman matagal mo na akong kilala. Bakit kilala mo na ba ako?" and here we go again the pretending one. The actress.

I laugh sarcasticly and my tears wants to go down again "Yeah I know you. And you still don't know what's hapenning now!? Great pretender. I hate you, I really do. You stole everything that is meant for me."

Tumalikod na ako, ayokong nakikita akong umiiyak ng taong pinaka-ayaw ko. I'm too selfish, once is enough. I'm not the old Ayesha who will give everything that I have, because what mine is only mine I don't share.

Yarumi's POV

Mga tao yata ngayon nababaliw lalo na yung kapatid ni Dray para naman kasing ang laking kasalanan yung nagawa ko, sapatusin ko siya eh.

Teka, natunog yung cellphone ko.

"Oh bakit na naman!?"

[Nasan yung hudas kong kapatid?]

"Mag-isa kang hanapin yang kapatid mo Gio Dray Min tutal parehas naman kayong hudas hudas"

-End-

Pinatayan ko siya ng cellphone walang kwentang kausap. Kahit sino pa siya, badtrip naman kasi ayaw pang sasabihin nung hudas na Ayesha kung bakit ayaw niya talaga sakin! Like duh, para naman hindi ako nagmumukhang anga dito sa kakaisip kung kakilala na ba talaga niya ako o nababaliw siya.

-=-

Umuwi na lang ako sa bahay nila Dray aba't mabuti naman wala pa yung hudas na baabe kundi sasaksakin ko na siya.

Agad naman akong hinila ni Dray paupo sa tabi niya "Oh ano na naman!?"

"Anong sinasabi ng kapatid ko?"

"Huh!? She hates me daw, like duh tapos kilala na daw niya ako galing eh pero di ko siya kilala."

"Tch, ako na ang bahala tungkol dun."

"Siguraduhin mo lang!" sabi ko at iniwan na siyang mag-isa.

Isa na naman nakakapagod na araw kasama ang hudas niyang kapatid.

Rain's POV

*bzzzt* *bzzzzt*

Biglang nag vibrate ang cellphone ko at unknown number ang tumatawag

"Sino ka?"

[Dray.]

Ano naman kaya at napatawag ang isang 'to? eh halos ayaw niya nga akong kausapin.

"Problema?"

[Magkita tayo, dun sa dati.]

 

-End-

Siya na nga yung may reuqest galing pa pagbabaan ako ng telepono. Agad ko naman kinuha ang susi ng sasakyan ko at pinaandar ko ito.

Katulad ng sa dati namin tagpuan isang abandunadong building nakita ko agad siyang nakatayo sa dingding.

"Anong problema?" pambungad ko sa kanya, agad naman niya akong nilingon.

"Nakausap mo ba si Ayesha?"

"Hmm. Oo, bakit? Yun lang ba? Katulad lang naman ng dati makulit siya at ipinagpipilitan ang sarili niya sakin." nakita ko naman na nag smirk siya, sarap bigwasan eh.

"Wala ba siyang nabanggit sayo kung bakit ayaw niya kay Yarumi?" napatingin agad ako sa kanya ng diretso nang mabanggit niya ang pangalan ni Yumi.

"What about her? Alam mo Dray parehas lang pala kayo, hindi alam ang nangyayari sa paligid." sabi ko sa kanya at inagaw ko ang sigarilyong hawak niya.

 

"Alam mo bang parehas din kayo ng kapatid ko na kung ano-ano ang sinasabi?" tiningnan niya ako ng masama na para bang sinasabi na sabihin ko ang nalalaman ko.

"Ikaw na ang bahalang alamin kung ano nga ba talaga ang nangyayari, di ako story teller o kaya memory plus para ipaalala sayo ang nakaraan mo." iniwan ko na siya dahil alam kong susuntukin na agad ako ng gago ayaw ko pa naman mabangasan ang gwapo kong mukha.

-=-

Pagkauwi ko sa bahay hinalwat ko lahat ng gamit ko noong bata ako, at nakita ko na ang isang photo album namin na ang saya saya.

Wala ba talaga silang natatandaan? Kung paano naging ganito ang lahat? Pati ako naguguluhan na.

May isang tao na sobrang galit kasi di makuha ang gusto niya at nagpapaka selfish lang sa buhay. May isa naman na talagang walang maalala at patuloy parin naguguluhan. Higit sa lahat ang babaeng sinisi sa mga nangyari kahit wala naman kasalanan.

"Rain ano ba para kang bingi kanina pa kita tinatawag!" sigaw ni Mama, matanda na pero feeling teenager pa din.

"Di ko rinig, sorry." lumapit siya sakin at tiningnan ang hawak ko.

"Oh minsan na lang sa isang taon mo hawakan yan ah?"

"Ma, may alam ka naman diba? She's back. It was seven years ago at medyo naguguluhan na din ako."

 

"Let me tell you everything."