Αστερόπη

~ 2 ~

Στο μεταξύ, στον δικό μας κόσμο...

Στον άνθρωπο που είχε εφεύρει την τελευταία ώρα του σχολείου πρέπει να άρεσαν πολύ τα βασανιστήρια, αλλά ακόμα περισσότερο πρέπει να άρεσαν σε όποιον είχε αποφασίσει αυτή η τελευταία ώρα να είναι για την τάξη τους μαθηματικά.

Ο Ιάσονας καθόταν στο θρανίο του τρίβοντας τα μάτια του κάθε τρία δευτερόλεπτα σχεδόν, μήπως κι έτσι κατάφερνε να προσέξει έστω και λίγο την καθηγήτριά τους που έλυνε μία συνάρτηση στον πίνακα. Κρατούσε το μολύβι του αλλά το χέρι του είχε μείνει ακίνητο πάνω από την άδεια σελίδα του τετραδίου, σαν να ήταν κι εκείνο πολύ κουρασμένο για να αντιγράψει το οτιδήποτε. Δίπλα του, ο Άγγελος, ο κολλητός του, είχε ήδη χάσει τη μάχη και είχε αποκοιμηθεί στο θρανίο με το ξανθό του κεφάλι κρυμμένο μέσα στα χέρια του.

Τα μάτια όλων των μαθητών στην τάξη ήταν καρφωμένα στο ρολόι. Όπου να ’ναι, οι δείκτες του θα έλεγαν δύο το μεσημέρι ακριβώς και θα σήμαιναν το τέλος αυτής της φρικτής τελευταίας ώρας. Ο Ιάσονας μετρούσε σχεδόν από μέσα του τα δευτερόλεπτα, ενώ το γόνατό του πηγαινοερχόταν νευρικά πάνω κάτω.
Ο Άγγελος ανασηκώθηκε και τον σκούντηξε.
«Ε, μεγάλε, τι θα γίνει; Ολόκληρο σεισμό έχεις κάνει εδώ πέρα, ούτε να κοιμηθούμε δεν μπορούμε;» ρώτησε ψιθυριστά.
«Έτσι κι αλλιώς έπρεπε να ξυπνήσεις, σε λίγο σχολάμε» απάντησε ο Ιάσονας.
«Ε, άντε πια...» μουρμούρισε ο Άγγελος κοιτάζοντας το ρολόι.

Το κουδούνι δεν άργησε να χτυπήσει και όλοι ετοιμάστηκαν να τρέξουν έξω, τους σταμάτησε όμως η αυστηρή φωνή της ψηλόλιγνης καθηγήτριας με τον κατάμαυρο κότσο.
«Για αύριο θα έχετε τις επόμενες δέκα ασκήσεις από το τέλος του κεφαλαίου!» ανακοίνωσε, κι από όλους ακούστηκαν απογοητευμένες φωνές.
«Αμάν, βρε κυρία! Γιατί τόσες πολλές;» γκρίνιαξε ο Άγγελος.
Η μαθηματικός τον κάρφωσε με το βλέμμα, βγάζοντας τα γυαλιά της.
«Μπα; Ξύπνησες κι εσύ και διαμαρτύρεσαι;» τον ρώτησε, και γέλια ακούστηκαν από την υπόλοιπη τάξη. Η καθηγήτρια μάζεψε τα βιβλία και την τσάντα της. «Λοιπόν, άντε. Καλό μεσημέρι τώρα και τα λέμε ξανά αύριο! Και μην ξεχνάτε, θα έχουμε επαναληπτικό διαγώνισμα πάνω στο κεφάλαιο στο τέλος της εβδομάδας!»

Οι μαθητές ξεχύθηκαν έξω από την τάξη στους διαδρόμους του σχολείου, περπατώντας βιαστικά προς την έξοδο. Ο Άγγελος και ο Ιάσονας περπατούσαν δίπλα δίπλα όπως πάντα. Έμοιαζαν φαινομενικά τελείως διαφορετικοί, κι όμως είχαν πολλά κοινά στους χαρακτήρες τους. Ο Άγγελος ήταν ξανθός και γαλανομάτης, ψηλός και ελαφρώς πιο γεροδεμένος από το συνηθισμένο, φορούσε σχεδόν πάντα φόρμες και ήταν αθλητικός τύπος, ενώ ο Ιάσονας είχε μέτριο ύψος, καστανά μαλλιά και σκουροπράσινα μάτια, και βασικά μισούσε τα αθλήματα στο σχολείο ή οτιδήποτε τέλος πάντων περιλάμβανε το να εκτίθεσαι τόσο πολύ σε άλλους ανθρώπους και να κάνεις ομάδα μαζί τους. Παρ’ όλα αυτά, οι δυο τους ήταν φίλοι χρόνια κι αυτό δεν έδειχνε πως θα άλλαζε σύντομα.