Friends?! (een Cameron Dallas love-story

Hoofdstuk 16

[A/N hier even een flashback van wegen het lang niet updaten]

Tranen lopen over mijn wangen. Het beeld dat Cameron me vraagt staat op mijn netvlies gebrand. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik ben weggerend. Het bewijs is er eindelijk, karma bestaat. Ik pak weer een stuk stokbrood en stop het in mijn mond. Als ik in de verte kijk zie ik eindelijk een auto mijn kant oprijden. Ik twijfel geen moment en begin als een gek zijn aandacht te trekken. De auto begint langzamer te rijden en de deur gaat open. Er komt een jongen van ongeveer 1.90cm en rond de 20 jaar oud, uit de auto stappen. ik herken hem gelijk en moet me inhouden niet te gaan springen of hem te omhelzen. Nooit gedacht dat ik vandaag nog een sprankeltje van geluk zou hebben.

"Wat doe je hier in eigenlijk?" Vraag ik aan Nash. "Cameron belde me gister op en zei dat ik gelijk moest komen maar vertelde me niet waarom." Mijn gedachten flitsen gelijk weer naar mijn afwijzing in het restaurant. De regen stort als een gek tegen het raam. De bomen razen voorbij. Een traan loopt over mijn wang van vermoeidheid. In mijn ooghoeken zie ik Nash heel even naar me kijken. "Gaat het wel?" Vraagt Nash me voorzichtig. Ik kijk hem heel even aan en kijk dan weer weg, denkend aan hoe ik het hem moet vertellen. "Ja, ik ben alleen nogal moe." Ik zit niet zo op vragen te wachten, dat komt wel als ik helemaal ben uitgerust. De radio staat zachtjes aan. Het nummer komt mij bekent voor. Ik kan alleen niet op de naam komen. Ik zet de radio wat harder en begin zachtjes mee te zingen.

You called me out and taught me tough
With love, with love.
You fought my flaws, my teeth, my claws
With love, with love.
Cause every time I'm slipping away from myself,
You're the one that moves me like nobody else.

Cause when I'm down and I'm done,
And I'm coming unplugged
When I'm ready to fall
You're the one always holding me up
With love

Oh no no

Your tongue won't tie, you'll always find
The truth yeah you do
But still you smile despite the lines
I drew for you

Cause every time I'm slipping away from myself,
You're the one that moves me like nobody else. Oh no.

Cause when I'm down and I'm done,
And I'm coming unplugged
When I'm ready to fall
You're the one always holding me up
With love

Love, Love, Love, Love

When I'm down, when I'm coming unplugged. no. (Ohh)
You're always there with love (Love)
When I'm done, love
When I'm out, when I fall
You're always always always always there

When I'm down and I'm done,
And I'm coming unplugged
When I'm ready to fall
You're the one always holding me up

When I'm down and I'm done,
And I'm coming unplugged
When I'm ready to fall
You're the one always holding me up
With love

Nash kijkt me verbaast aan. "Wow, je kan echt ziek mooi zingen." Blozend kijk ik hem aan. Hij glimlacht naar me en geeft me een knipoog. Ik voel mijn gezicht rood worden. Ik begin via het zijraam weer naar buiten te kijken hopend dat hij het niet ziet. "Huil je? Je wordt helemaal rood." Shit hij heeft het toch gezien. Snel bedenk ik een smoes. "Nee ik heb het alleen een beetje koud." Nash rijd de auto naar de zijkant van de weg en stapt uit. Eerst snap ik niet wat hij doet, tot dat hij zijn vest te voorschijn haalt. Hij heeft hem aan mij en ik trek hem aan. Hij is donker blauw en heel warm. De mauwen komen tot mijn vinger toppen, maar het kan me niet zo veel schelen. Nash trekt mijn aandacht door een zacht lachje. Ik kijk hem aan en zie hem met een enorme glimlach naar me kijken. "Wat?" Vraag ik ook met een lach op mijn gezicht. "Je bent echt schattig." Hij krijgt nu ook blosjes op zijn jukbeenderen. Ik moet het even beseffen, krijg een glimlach op mijn gezicht en kijk naar mijn schoenen alsof ze ineens veel interessanter zijn. Er rolt een koude rilling over mijn rug en begin een steek in mijn maag te voelen. Nash start de auto weer en we rijden verder. Als we het erf van mijn huis oprijden, reageert Nash het zelfde als je Cameron. Met grote ogen en een beetje stotterend vraagt hij of dit echt mijn huis is. Ik knik en maar mijn gordel los. We stappen uit en lopen naar binnen. Ik zie Cameron net de trap af komen lopen. Even blijft hij stil staan, maar loop dan toch maar voorzichtig treden voor treden naar beneden. Eerst begroet hij Nash. Terwijl hij hem een knuffel geeft kijkt hij naar mij. "He Cam vertel eens wie is dat super lekkere meisje waar je het over had, ik kom even niet op haar naam, het ligt op het puntje van mijn tong..." "Chantal" maar Cameron zijn zin af. Terwijl hij dat zegt slikt hij een brok in mijn keel door, krijgt tranen in zijn ogen en begint helemaal rood te worden. Terwijl hij mijn naam noemt blijft hij mij aan kijken. Zijn blik went geen moment af van mij. "Ja dat was het! Wie is het? En hoe ken je haar?" Cameron geeft geen antwoord en blijft me aan kijken. Ik zie Nash in mijn ooghoeken naar ons beide kijken. "B-ben jij Chantal?" Vraagt Nash niet gelovend wat hij net zei. Ik knik voorzichtig terwijl in Cameron aan blijf kijken. "Ik laat jullie even met rust. Waar kan ik de keuken vinden ik verga van de honger?" "Eind van de gang rechts" zeg ik, nog steeds niet afwijkend van Cameron zijn blik. Cameron kijkt me awkward aan. Ik 'ren/loop' naar hem toe en omhels hem. Ik heb hem zo gemist. We laten elkaar een beetjes los zodat we elkaar aan kunnen kijken. Zijn ogen dwalen verdwaalt over mijn gezicht heen. Heel voorzichtig buig ik me naar hem toe. Onze lippen raken elkaar zachtjes, ook al is het maar een kleine simpele kus, het voelt magisch. Een ding is zeker. Ik hou van hem en ik laat hem nooit meer gaan.

Hoop dat jullie het weer een leuk hoofdstuk vinden
Xx
Myfantasystory

Vote|comment|share

(1070 woorden)