Friends?! (een Cameron Dallas love-story

hoofdstuk 14

Flashback

Als we het eten ophebben krijgen we het dessert van het huis. Nadat we het hebben opgegeten en Cameron heeft betaalt wil ik gaan opstaan om naar huis te lopen, maar Cameron houd me tegen. Ik kijk hem vragent aan. Hij pakt een niet al te groot doosje uit zijn binnen zak en maakt hem open. Er zit een kettinkje in met een parel er aan. Ik kijk hem nog steeds vragend aan. "Lieve Chantal, ik ken je nog niet heel lang maar het voelt zo vertrouwd. Wil je als je bliefd mijn vriendinnetje zijn?" Zegt hij met zijn laatste zin in het Nederlands zeggend. Hij kijkt me verwachtings vol aan. Zijn mondhoeken omhoog gekrult. Zij ogen glinsteren van de zenuwen. "H-het s-pijt me... ik kan het niet." En met die woorden ren ik het restaurant uit.

Ik ren naar de haven, de plek waar ik even alleen kan zijn.

Ik laat me vallen op een van de bankjes en probeer een beetje op adem te komen. Ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken en kan nog steeds niet geloven hoe stom ik ben geweest. Ik heb gedaan alsof ik hem zag zitten, eigenlijk doe ik dat ook wel een beetje, maar ik kan het gewoon niet. Jason heeft te veel schade achter gelaten.

Ik sta op van het bankje en begin langs de haven te lopen. Ik kom uit bij een auto weg en wil oversteken.

Iets houd me tegen. Een stem die verdacht veel op die van Cameron lijkt, roept mijn naam. Ik kijk om me heen maar zie niemand.

Als ik door loop stopt er een busje recht voor me. Ik schrik en zie 3 mannen uit de auto stappen. Ze rennen naar me toe en pakken me stevig vast. Ik begin te gillen maar t helpt niet want niemand hoort me. Ik raak in paniek en word het busje in gesleurd.

Het busje is leeg naast mij en een van de mannen. Ik weet niet zo goed wat ik moet denken nu.

Ik voel het busje in beweging komen. Ik wou dat ik bij Cameron was gebleven. Veilig aan zijn zeide. Maar natuur moest ik weer eens zo stom zijn en wegrennen voor mijn problemen.

Er komen veel vragen in me op en aangezien ik niet weet welke ik het belangrijkst vind vraag ik ze allemaal. "Waar ga ik heen?, wie zijn jullie? En wat gaan jullie met me doen?" Vraag ik met een trillende stem. Ik hoop dat het niet te erg op viel want ik wil niet dat hij ziet dat ik bang ben.

"Ik kan daar helaas niet op antwoorden schoonheid."

Ik kijk hem doorzoekend aan, niet tevrede met zijn antwoord.

"Ik kan alleen vertellen dat je je ouders niet meer gaat zien." Ik schrik maar bedenk me ook dat mijn moeder me toch niet herkent en mijn vader een half jaar in het buitenland is voor werk.

Het busje komt tot stilstand en de deur gaat open. Ik kijk om me heen, geen idee waar ik ben. Voor me staat een grote oude grijze fabriek.

We lopen naar binnen niet wetend wat er gaat gebeuren, waar ik ben en met wie ik ben.

We komen ik een grote zaal met in elke hoek een bewaker in pak met een oortje in en een zonnebril op. Er hangen grote kroonluchters aan het plafond en de zaal is belicht met blacklight. In het midden staat een podium met een man erop. De muziek staat heel hard. We lopen langs een poker tafel met zes mannen. Ze kijken me een voor een aan en stoten elkaar aan.

Als we bij het podium staan geeft een van de drie mannen de man op het podium een seintje en de man knikt. Hij draait zich weer op naar het publiek. Het valt me nu pas op dat er alleen maar mannen zijn en maar enkelen vrouwen. Het aantal vrouwen kan ik op een hand tellen.

Een van de drie mannen stoot me aan en fluistert in mijn oor. "Wat je ook doet, probeer niet te ontsnappen. Dan kom je nog veel erger in de problemen dan je nu bent." Ik begrijp niet helemaal wat hij bedoelt, maar knik voor het geval dat hij nog bozer wordt.

Er wordt een meisje op het podium geduwt. Ik kijk haar aan. Ze ziet er angstig uit. Ze heeft tranen in haar ogen maar probeert ze te bedwingen.

Ik schrik als er ineens aan mijn haar word getrokken. Mijn hoofd word naar achter getrokken en ik kijk recht in de ogen van een van de mannen. Hij gooit een shotje in mijn keel en laat me los. Hij slaat me op mijn rug waardoor ik schrik en het perongelijk door slik.

Ik kijk weer naar het podium, waar het meisje af word gehaalt door een man van rond de 50.

Er volgen er nog twee na haar. Ze kijken net zo angstig al het eerste meisje. Een van de meisjes komt me bekent voor maar ik ken haar naam niet. Ze heeft rood gekrult haar over haar schouder en fel groene ogen. Ik bekijk haar terwijl ik zoek naar haar naam. Ze heeft opgemerkt dat ik haar aan kijk en ze schenkt me een waterige glimlach. Ik glimlach terug maar ze ziet het niet door een man die haar van het podium haalt.

Ik word op het podium getrokken. Bang, bang omdat ik geen idee heb wat me te wachten staat. De man op het podium begint door de zaal te schreeuwen. Hij noemt allemaal hoge getallen en wijst mannen aan die hun hand op steken. Dan pas merk ik wat hier gebeurd. Als de man voor de laatste keer een getal noemt en een man aan wijst, bevries ik. De man komt me van het podium halen en slaat een arm om me heen. Ik probeer me los te trekken uit zijn greep maar het lukt niet. Ik begin hem te schoppen en te slaan maar niets werkt. Ik word de zaal uitgetrokken. Als ik bijna buiten ben kijk ik nog een keer achterom. Sommige mensen kijken me geschrokken aan, anderen alsof het de normaalste zaak van de hele wereld is.

Ik kijk weer voor me en voel dat zijn grip om mijn middel is verslapt is. Ik houd me rustig en op het moment dat hij het minste kracht zet, draai ik me op en trap in zijn kruis. De man krimt in elkaar en probeert weer op te staan. Ik begin in de tegenovergestelde richting van de man te rennen. Ik kijk achterom en zie dat de man me achtervolgd. Ik word gestopt doordat ik tegen iemand aan bots. Er staat een grote man voor me met een van de meisjes die net op het podium stond. Het meisje heeft blond haar naar achter gestoken. Mijn ogen vallen dan op de man links van het blonde meisje. Heel even twijfel ik, maar dan weet ik het zeker. Wat doet mijn vader hier?!

Heeyy,
Ik hoop dat jullie het weer een leuk hoofdstuk vonden.

Xxx

Pls vote, comment & share

(1186 woorden)