Άνοιξη

Κεφάλαιο 12: Καταιγίδα

"Ανδριάνα, σε παρακαλώ άνοιξέ μου." ικέτευσε ο Μάριος, πίσω απ' την κλειστή πόρτα της κοπέλας, μα απάντηση δεν έλαβε.
Αναστέναξε με απόγνωση και είπε "Θα παραγγείλω κάτι να φάμε. Βγες σε παρακαλώ." 

Μα η Ανδριάνα δε του έδινε σημασία. Κοίταζε τον τοίχο με προσήλωση και προσπαθούσε, μάταια, να διαγράψει απ' το μυαλό της τις αναμνήσεις της χθεσινής βραδιάς. Η ματιά της έπεσε στον φάκελο ο οποίος ήταν τοποθετημένος στο γραφείο της και ένιωσε την νοσταλγία να την πνίγει. 

15 ώρες νωρίτερα

"Καλά ε, φανταστικό το έχουνε κάνει!" κραύγασε η Νικολέτα με σκοπό να ακουστεί πάνω απ' την εκκωφαντική μουσική, κοιτάζοντας γύρω της με ενθουσιασμό.

Η συναυλία λάμβανε χώρα μία αποθήκη πολύ κοντά στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Είχανε διαμορφώσει τον χώρο έτσι ώστε να αρμόζει στην περίσταση, και πράγματι είχανε κάνει εξαιρετική δουλειά. Ένα υπέρ ύψωμα αποτελούσε την σκηνή πάνω στην οποία υπήρχε κάθε λογής ηλεκτρική συσκευή ήχου και ένας καταϊδρωμένος Άλεξ, ο οποίος έτρεχε από' δω κι από' κει ρυθμίζοντας οτιδήποτε έβγαινε εκτός σχεδίου.
Από το ταβάνι κρέμονταν από διαφόρων μηκών κλωστές, κάποιες λάμπες οι οποίες φώτιζαν τον χώρο και σε κάθε γωνία του δωματίου υπήρχαν φωτορυθμικά τα οποία χόρευαν στο ρυθμό της μουσικής.

Η ώρα ήταν περασμένες έντεκα, και είχε ήδη μαζευτεί πάρα πολύς κόσμος καθώς στη συναυλία θα συμμετείχαν γύρω στα τέσσερα με πέντε σχολεία, μα το σόου δεν είχε ξεκινήσει ακόμα. Η Νικολέτα με την Ανδριάνα είχαν καθίσει σε ένα ηχείο, το οποίο ήταν αρκετά ψηλά και τους έδινε την δυνατότητα να βλέπουν ολόκληρο τον χώρο.

"Ναι όντως, εξτρίμ μέικ όβερ της κάνανε της αποθήκης!" συμφώνησε η Ανδριάνα

"Εδώ θα κάτσουμε;" ρώτησε η Νικολέτα

"Ναι μια χαρά δεν είμαστε; Βλέπουμε καθαρά τη σκηνή." 

"Σωστά..." μουρμούρισε καθώς βολευόταν καλύτερα πάνω στο ηχείο.

Μείνανε σιωπηλές να περιεργάζονται τον κόσμο γύρω τους. Πολλές κοπέλες είχαν εμφανιστεί με ψηλοτάκουνα και φορέματα και η Ανδριάνα ένιωσε να τις λυπάται ελαφρώς καθώς ένιωθε τόσο άνετα με το τζιν της και τα converse.

"Ο Μάριος δεν είναι αυτός;!" αναφώνησε η Νικολέτα λίγη ώρα αργότερα, δείχνοντας με το δάκτυλο της προς την κατεύθυνση της σκηνής και η Ανδριάνα ακολούθησε το βλέμμα της.