Chapter 222 – ခန်းခန်း
.
ဒီစကားကြားလိုက်ရတော့ ကျန်းကျွင်းမော့တတ်ကြွလန်းဆန်းသွားတယ်။
" ကိုယ်ပေးရမှာလား? ဒါမှမဟုတ် မင်းပေးချင်လား?"
သူကသဘောတူချင်နေတာရှင်းလင်းပေမယ့် တုံ့ဆိုင်းချင်ယောင်ဆောင်နေတာမြင်လိုက်ရတော့ လုရှသူ့ကိုစိတ်ဆိုးတကြီးအကြည့်တစ်ချက်ပေးလိုက်သည်။
" ကောင်းပြီလေ ကျွန်မဘာသာပေးလို့ရတာပဲ။ သူ့ကိုကော်တန်(ခွေးဥ)လို့ခေါ်ကြတာပေါ့ ပြုစုစောင့်ရှောက်ဖို့လွယ်ကူတဲ့နာမည်တစ်ခုပဲ"
ထိုချစ်စနိုးနာမည်ကိုကြားလိုက်ရသည်တွင် ကျန်းကျွင်းမော့နှုတ်ခမ်းတို့ တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်သွားရပေမယ့် ဘာမှမဖြစ်သယောင် ဟန်ဆောင်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
" အမ်း.. ကောင်းပြီ...ကိုယ်ပဲနာမည်ရွေးလိုက်ပါ့မယ်လေ"
ထို့နောက် သူကအေးချမ်းစွာအိပ်မောကျနေတဲ့ကလေးလေးကိုငုံ့ကြည့်ကာ မျက်ဝန်းတွေနူးညံ့ပျော့ပျောင်းသွားလေတယ်။
" သူ့ကိုခန်းခန်း( ကောင်းမွန်ကျန်းမာတဲ့ဘဝ)လို့ခေါ်ကြတာပေါ့"
လုရှခဏလောက်တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး သူ့ရည်ရွယ်ချက်ကိုသဘောပေါက်သွားသည်။
" ခန်းခန်း...နားထောင်လို့ကောင်းသားပဲ သူလေးကကျန်းကျန်းမာမာနဲ့ကြီးပြင်းလာမှာသေချာတယ်"
ထိုသိုဆိုရင်း သူမကကလေးကိုငုံ့ကြည့်ကာ တီးတိုးရေရွတ်လိုက်သည်။
" အခုချိန်ကစပြီး မင်းလေးကခန်းခန်းပဲ!"
သူတို့စကားပြောနေစဉ်တွင် စွင်းရှန်းနန်ပြန်ရောက်လာသည်။ သူမကအတော်ကြာကြာထွက်သွားခဲ့သဖြင့် သူမတို့တွေကောင်းကောင်းစကားပြောရအောင် တမင်ရှောင်ပေးခဲ့တာလားလို့ လုရှတွေးမိသည်။
သူမပြန်လာတဲ့အခါ လုရှတို့နှစ်ယောက်သားကဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မောနေကြတာကို မြင်လိုက်ရတော့ စွင်းရှန်းနန်သာမာန်ကာလျှံကာမေးလိုက်သည်။
" ဘာတွေပြောနေကြတာလဲ? အရမ်းပျော်နေကြပုံပဲ"
လုရှပြုံးလိုက်ပြီး.." ကျွန်မတို့ကလေးလေးကိုချစ်စနိုးနာမည်ပေးလိုက်ပြီ ခန်းခန်းတဲ့"
