Unexpected Algorithm

Kabanata 1

Ang Unang Digmaan at Ang Unang Pagkikita

"Okay, class, settle down," sabi ni Ms. Reyes, ang boses niya, malinaw at malakas, ay tila bumabalot sa malaking lecture hall, isang malaking silid na puno ng mga estudyanteng nakaupo sa mga hilera ng upuan, ang ilan ay nakayuko sa kanilang mga notebook, ang iba naman ay nakatingin sa kawalan, ang kanilang mga mata ay tila naglalakbay sa malayo. "Today, we're diving into the fascinating, and often bloody, world of the Hundred Years' War."

Isang buntong-hininga ang pinakawalan ko. History na naman. Isa na namang araw na gugugulin sa pag-aaral ng mga nakaraan, ng mga digmaan, ng mga hari at reyna, ng mga pakikibaka at tagumpay. Hindi ko maitatanggi ang kahalagahan ng pag-aaral ng kasaysayan, ang pag-unawa sa mga kaganapan na humubog sa mundo na ating kinagagalawan. Pero sa totoo lang, mas gusto ko ang Agroforestry, ang pag-aaral ng mga halaman, ang pagtatanim at pag-aalaga ng mga puno. Mas malapit ito sa aking puso, mas may buhay, mas may kulay. Pero ito ang minor subject ko, at kailangan kong maipasa ito.

Napatingin ako sa paligid. Karamihan sa aking mga kaklase ay mga estudyante ng Civil Engineering, ang kanilang mga mukha ay puno ng pagod at pagkaantok. Parang gusto na nilang matapos ang klase at bumalik sa kanilang mga plates, at sa kanilang mga kalkulasyon. Naiintindihan ko sila. Ang pag-aaral ng engineering ay mahirap, matrabaho, at nangangailangan ng malaking dedikasyon. Pero ako, naiisip ko ang aking part-time job sa Jollibee, ang walang katapusang pila ng mga customer, ang amoy ng mantika at pritong manok, ang ingay ng mga machine, ang pagod ng aking mga paa. Ang layo ng mundo ng Hundred Years' War sa aking realidad, pero sa totoo lang, parang mas totoo ang aking karanasan sa Jollibee.

Bigla kong naalala ang amoy ng pritong manok, ang init ng langis, ang pagod ng aking mga kamay sa paghawak ng mga burger at fries. Ang pag-aalaga ng mga halaman, ang pagtatanim ng mga puno, ang pag-aani ng mga bunga-ito ang mga bagay na mas gusto kong gawin. Pero narito ako, nakikinig sa lecture ni Ms. Reyes tungkol sa Hundred Years' War, ang aking isip ay tila lumilipad sa iba't ibang direksyon.

At saka ko nakita si Deric. Si Deric Montenegro. Kung nagtataka kayo bakit ko siya kilala, simple lang. Inisa Isa ko silang inistalk sa facebook hehe. Nakaupo siya sa ilang row sa harap ko, ang kanyang karaniwang brooding expression, ang kanyang mga mata na tila puno ng malalim na pag-iisip, ay bahagyang nag-soften dahil sa sikat ng araw na pumapasok sa mga bintana. Kahit na nakasuot siya ng simpleng khaki pants at polo shirt, ang kanyang itsura ay tila kakaiba, may kakaibang karisma. Ang kanyang maitim na buhok, karaniwang magulo, ay tila maayos ngayon. Ang mga piercings niya, na dati ay tila simbolo ng pagrerebelde, ay parang hindi na gaanong kapansin-pansin ngayon. May ginuguhit siya sa kanyang notebook, ang kanyang noo ay nakakunot, tila nag-iisip ng malalim. Ang intense ng kanyang pagmumuni-muni.

Napabuntong-hininga ulit ako. Ang minor subject namin, ang History, ay tila isang malaking biro. Ako, isang Agroforestry student, at si Deric, isang Computer Science prodigy, kami lang ang hindi Civil Engineering students sa klase na tila ginawa para sa mga future bridge builders at skyscraper designers. Parang dalawang barko na naglalayag sa gabi, malayo sa isa't isa, sa gitna ng isang malawak at madilim na karagatan. Ang gabi ay ang boring na lecture hall, at ang mga barko ay ang aming mga desks, magkakalayo sa dagat ng pagkabagot.

Nagpatuloy si Ms. Reyes sa kanyang lecture, ang kanyang boses ay tila isang patuloy na agos ng mga petsa, pangalan, at mga labanan. Sinubukan kong mag-focus, pero ang aking isip ay tila lumilipad, pabalik sa aking part-time job sa Jollibee, sa amoy ng pritong manok, sa ingay ng mga customer, sa pagod ng aking mga paa. Ang layo ng Hundred Years' War sa aking realidad, pero tila mas totoo ang aking karanasan sa Jollibee.

Naalala ko ang mga oras na nag-iisa ako sa aking silid, nagbabasa ng mga libro tungkol sa mga halaman, sa mga puno, sa mga kagubatan. Ang pag-aaral ng Agroforestry ay isang paglalakbay sa isang mundo na puno ng buhay, ng kagandahan, ng pag-asa. Isang mundo na malayo sa mga digmaan at labanan, sa mga hari at reyna, sa mga pakikibaka at tagumpay. Pero kahit na malayo ito sa aking realidad, ito ang aking pinapangarap na mundo.

Bigla kong narinig ang boses ni Ms. Reyes. "So, as you can see, the Hundred Years' War wasn't just about battles. It was about power struggles, shifting alliances, and the rise of new national identities."

Nagtaas ng kamay si Deric. Napatingin ako. Bihira siyang magsalita sa klase. Parang mas gusto niyang makinig at mag-isip kaysa makipag-usap.

"Yes, Mr. Montenegro?" tanong ni Ms. Reyes, tila nagulat.

Tumayo si Deric, ang kanyang galaw ay tila likido at elegante, ang layo sa stiff na postura ng aking mga kaklase. Nagsalita siya ng malinaw, malinis na English, ang kanyang boses ay nakakagulat na kalmado at mahinahon. "While I agree with your assessment, I believe the narrative often overlooks the significant role of economic factors. The control of wool production and trade, for instance, played a crucial role in shaping the conflict's trajectory."

Nagbulungan ang aking mga kaklase. Parang may naramdaman ako-surprise ba? O admiration? Hindi ko alam. Pero nakinig ako ng mabuti.

Nagpatuloy si Deric, nagpaliwanag tungkol sa economic aspects ng war, nagbigay ng specific examples at historical data. Parang ang galing niya magsalita, parang mas matanda siya sa kanyang edad, ang kanyang mga salita ay tila naglalagay ng magandang pattern sa mga political maneuvering at economic realities. Nag-mention pa siya ng mga obscure economic treatises, kaya naguluhan ang karamihan sa aking mga kaklase, pati na rin ako, pero parang na-captivate pa rin kami sa kanyang paglalahad.

Si Ms. Reyes, na nagulat kanina, ay tila na-impress. Nag-usap sila ni Deric, ang kanilang usapan ay tila isang magandang kombinasyon ng academic rigor at intellectual curiosity. Na-absorb ako ng tuluyan, nawala na ang aking boredom, napalitan ng genuine interest sa subject.

Pagkatapos ng klase, nag-alinlangan ako, tapos lumapit kay Deric. Nag-aayos na siya ng kanyang mga gamit, ang kanyang expression ay tila intense pa rin, pero hindi na gaanong brooding.

"Hi," sabi ko, medyo nahihiya. "That was... impressive."

Tumingin siya sa akin, may bahagyang ngiti sa kanyang labi. "Thanks. I find the economic history of conflicts particularly interesting."

"Me too," amin ko, nagulat sa aking sarili. "I mean, it's not just about battles and kings, right? It's about people, and their lives, and how they were affected."

Tumango siya. "Exactly. The human cost, the economic consequences... they're often overlooked."

Nag-usap pa kami ng ilang minuto, tungkol sa Hundred Years' War, sa impact nito sa society, at sa importance ng pag-unawa sa mga complexities ng history. Na-discover namin na pareho kaming mahilig sa historical documentaries, sa in-depth analysis, at sa pagtatanong sa mga conventional narratives. Nagtawanan pa nga kami dahil sa isang nakakatawang historical anecdote.

"Deric, sino nga ba ang pumatay kay Magellan?" nakakunot noo kong tanong.

"Aba, Ewan. Hindi naman ako ang pumatay. Baka isumbong kita sa papa ko." seryoso niyang sabi. Inismiran ko naman siya. Ah bahala na nga.

Nang maghiwalay kami, may kakaibang feeling ako. Hindi lang basta shared interest sa history; parang may shared perspective, shared understanding ng mundo, at shared sense of being outsiders sa dagat ng mga familiar faces. Na-realize ko na siguro, siguro lang, ang unexpected partnership namin sa isang minor subject, ay maaaring mag-lead sa mas malalim na bagay. Tapos na ang Hundred Years' War, pero ang aming kwento, nagsisimula pa lang. At tiyak na magiging interesting ito. Ang aming pag-uusap ay tila isang simula ng isang bagong kabanata, isang bagong pakikipagsapalaran. Isang pakikipagsapalaran na puno ng pag-asa, ng pagtuklas, ng pag-unawa. Isang pakikipagsapalaran na hindi ko inaasahan, pero isang pakikipagsapalaran na handa akong harapin.