Unexpected Algorithm

Prologue

Hay naku, kung hindi kaya ako nag-shift ng course, ano kaya itsura ko ngayon?  Engineering?  Naku, mahirap 'yun!  Kaya ayun, bigla na lang akong napadpad sa Agroforestry.  Parang sinundan ko lang kung saan ako hinihila ng hangin, basta bahala na.  Pero hindi naman ako nagsisisi, ha?  Masaya naman ako, kahit nakakapagod.  At least, may connection ako sa lupa, 'di ba?  Ang sarap sa feeling ng pagtatanim, 'yung may lumalaking buhay sa mga kamay mo.

Tapos, dahil Agroforestry ang course ko, libre tuition sa Amethyst University!  Super saya ko nun, promise! Pero syempre, hindi naman lahat libre sa buhay, 'di ba?  Kailangan ko pa rin magtrabaho para sa baon at pang-gastos.  Kaya ayun, naging second home ko na ang Jollibee.  Cashier ako doon, and you know what?  Nakakatuwa pala, kasi nakaka-meet ako ng different kinds of people.  May mga nakakatawa, may mga nakakainis, pero lahat naman sila may kanya-kanyang kwento.  Minsan nga, iniisip ko, mas marami pa ata akong natutunan sa Jollibee kaysa sa school.

Pero siyempre, hindi naman puro trabaho lang ang buhay ko.  May mga friends din naman ako, mga kaklase ko sa ibang subjects.  Sila 'yung mga nakaka-kwentuhan ko after class, 'yung mga nakakasama ko mag-bubble tea, 'yung mga nakaka-asaran ko.  Sila 'yung nagpapasaya sa araw ko, lalo na pag super pagod na ako sa trabaho at sa school.  Ang saya-saya nila kasama, lalo na pag madaming chika.

Then, boom!  May minor subject kami.  Isang subject na kailangan naming kunin, kahit na wala naman kaming alam.  Grabe, puro Civil Engineering 'yung mga kaklase ko doon.  Ako lang ata ang iba, Agroforestry eh.  Tapos, may isa pa.  Si Deric.  Si Deric Montenegro.  Computer Science student siya.  Parang kami lang dalawa ang hindi Civil Engineering sa klase.  Kaya ayun, kami na lang dalawa ang nagtutulungan.  Para kaming mga nawawalang aso sa isang dagat ng formulas and equations.  Siya, tahimik lang pero matalino.  Ako naman, medyo maingay, pero masipag naman.  Siguro nga, dahil pareho kaming hindi belong doon sa klase, kaya kami na lang ang nagkakaintindihan.

At 'yung mga friends niya?  Grabe, ang dami!  Tatlo, ata?  Sina Xander, Kai, at Raven.  Palagi silang magkakasama, parang isang pack.  Si Deric, parang leader nila.  Tahimik lang pero may presence.  'Yung tipong kahit hindi siya magsalita, alam mong may sasabihin siya.  'Yung tipong kahit hindi mo pa siya kilala, alam mong may something sa kanya.  Pero sa klase, kami lang ni Deric ang nagtutulungan.  Siguro nga, dahil pareho kaming nasa labas ng circle ng mga Civil Engineering students.  Kaya kami na lang ang nagtutulungan.  Parang kami lang dalawa ang nakakaintindi sa isa't isa.

So ayun, nagsimula ang lahat sa isang minor subject.  Isang unexpected na pagkikita, isang unexpected na… partnership, siguro?  Hindi ko alam kung saan papunta 'to, pero isa lang ang alam ko:  handa na ako sa kung anuman ang mangyayari.  Kasi kahit magkaiba kami ni Deric, kahit magkaiba ang mundo namin, may isang bagay na pareho kami:  'yung paghahanap sa aming sariling landas.  At sa paglalakbay na 'yun, hindi ko alam kung ano ang mangyayari, pero alam ko na hindi ito magiging boring.  At sana, hindi rin ito magiging nakakatakot.  Sana nga.