Hidden( translated to persian )

Chapter 67 (part 2)

من و هری به مدت دو روز صحبت نکردیم، اگرچه هیچ نظری ندارم چرا. ما واقعا هم با هم دعوا نکردیم. این اذیتم می کنه و می خوام باهاش صحبت کنم و همه چیز رو درست کنم ولی زمانش رو پیدا نکردم.

مهمونی سه روز دیگس و همه خیلی عصبانین. لباسم رو خریدم و دوست داشتم هری رو هم با خودم میبردم تا نظرش رو بپرسم ولی هیچ وقت بهش زنگ نزدم.

ویولت با قیافه های مختلفی تو شرکت حاضر شده . وقتی هم با ماریون صحبت می کنه پاشنه ی کفشش رو به زمین میزنه من از دستش خسته شدم و فکر نمی کنم چیزی این موضوع رو عوض کنه.

چهارشنبه شب من رفته بودم تا لباسام رو تو زیر زمین بشورم که صدای موسیقی رو شنیدم.

نه هر موسیقی—صدای پیانو.

تا حالا دیده بودم که تو لابی یه پیانو هست ولی همیشه بچه هایی بودم که اونجا بازی میکردن و تا حالا هیچکس اهنگ نزده بود. ولی موسیقی چیز دیگه ای بود.

از اونجا اومدم بیرون و به پیانو نگاه کردم ، هری نشسته بود ، دستاش رو کلید ها حرکت می کرد.

من اهنگ رو شناختم و و به خاطر سختی اهنگ هری رو تحسین کردم که چه قدر قشنگ می زنه انگشتاش سریع روی کلیدا ها حرکت می کنه.

حالت صورتش تو همه و اخماش تو همه. قطعه تا سه دقیقه ی دیگه تموم نشد.

وقتی تموم شد اون دستاش رو گذاشت رو پاهاش و نفس عمیق کشید.

"واو." من از پشتش گفتم و اون برگشت و بهم نگاه کرد."شوپن"

"تو این قطعه رو میشناسی؟"

"اره راستش.winter wind etude"هری به نظر می اومد تحت تاثیر قرار گرفته و سرش رو تکون داد.

من سر جام تکون خوردم."نمی دوستم بلدی بزنی."

اون شونشو تکون داد."الان خیلی نه ولی وقتی کوچک تر بودم مادرم مجبورم می کرد بزنم."

"راستش من هم یکمی از شوپن رو بلندم." من گفتم و کنارش رو نیمکت نشستم دستم رو گذاشتم رو کلیدا.

من قطعه رو شروع کردم و توش گم شدم مثل همیشه. هری بهم نگاه می کرد و چشمای سبزش گرد شده بود.

انگشتام رو روی کلید ها کشیدم و پام پدال های پیانو رو فشار میداد. قطعه ام تموم شد و دستام رو گذاشتم رو نیمکت.

"واو." هری گفت.

"شناختی؟"

"اره." اون گفت."Nocturne in C sharp minor."

"خیلی خوبه اقای استایلز." من گفتم.

"و شما هم همینطور خانوم نایت." اون گفت و لبخند زد.

"چند وقته می زنی؟" من ازش پرسیدم.

"از وقتی هشت سالم بوده." اون گفت." حدود شونزده سال."