Red Isn't Innocent

~Hoofdstuk 3~

~ Hoofdstuk 3 ~

Adam hield zijn hoofd vast met zijn handen, je kon hem horen snikken. Hij bleef in zijn zelfde positie zitten. Chad bleef stilstaan, totdat de woorden die Adam sprak hem doordrong. "W-wat bedoel je met laatste kans om weg te gaan?!"

Adam voelde zich meer gefrustreerd dan eerst. Hij kon de druk niet meer aan en begon van zijn plek op te staan. "W-we zitten v-vast, Chad!" schreeuwde Adam oncomfortabel, zijn gezicht was heel rood en vochtig van de tranen die nog steeds uit zijn ooghoeken vielen.

"Dus als ik het goed begrijp, wist jij al dat we weg moesten?!" Chad was zo pissig en boos, dat hij iets wilde slaan. Hij bleef met woeste ogen in Adam bloede roden ogen staren.

Na geven moment stond iedereen behalve Nathan bij het meer staan. Ze waren allemaal verward, waar de uitbarsting overging. "Wat is hier aan de hand?" vroeg Mason die een stap naar voren nam in Chads richting.

"Misschien kan Adam het voor ons uitleggen," zei Chad en probeerde zijn agressie te controleren. Hij was nooit een typ die snel boos werd, hij kon alles bij elkaar houden. Controle was zijn sleutel, en daarom gebruikt hij hem.

Adam bleef stil naar de grond staren, hij kon de situatie niet handelen. En zocht een weg om erbuiten te staan. Hoe kan hij nou dealen met dit, als het zijn schuld is dat ze hier zitten. Hij was de gene die de bos uitgekozen had. Hij was de persoon die wist wat op de auto stond. Hij wist dat ze weg moesten gaan.

En schuld bleef maar bouwen in zijn maag, dat hij over zijn nek wilde gaan. En al de ogen die op hem was gericht, maakte hem nog zieker. Dat was het moment dat Adam het niet inhield en begon te rennen. Dat doet hij toch altijd, al zijn hele leven al. Wegrennen van zijn eigen problemen, daar is hij goed in. 'Eens een lafaard, altijd een lafaard!' dat is zijn nieuwe motto...

"Grijp hem!" schreeuwde Chad met al de lucht die in zijn longen waren. Adam was al verdwenen achter de struiken, hij hoorde nog Chad schreeuwen. Waardoor hij nog sneller rende dan eerste. Hij hoorde zijn hartslag in zijn oren en voelde de adrenaline in zijn aderen. Hij wist niet waar hij heen rende, maar het maakte hem niet uit, als hij ver van hen was...

Iedereen was verward, de fronzen op hun voorhoofden werden alsmaar dieper. Maar ze volgde de beveel van Chad. Ze rende allemaal richting de kant waar Adam in verdween.

Mason rende naast Chad, die geen enkel woord sprak. Het viel hem op dat iedereen bij elkaar rende, dus Chad wilde dat oplossen. "Splitsen!" iedereen begreep wat Chad bedoelde. En rende elk een eigen richting.

Zo deed Mason ook. Hij rende een richting waar hij nooit was geweest. Het was niet echt dat hij een rondje in het bos liep. Als je eerlijk moet zijn was hij zo goed als bang als de andere om alleen in de bos te lopen. Maar vandaag kwam er verandering in.

Na 20 minuten te rennen, gaf hij het op en stopte met rennen. Hij merkte dat het steeds donkere werd, maar dat leidt hem niet af om terug te gaan.

Elke stap die hij nam, kreeg hij steeds koud. Hij hield zijn armen vast, om nog warmte te creëren. Zijn ogen volgde zijn eigen voetstappen. Na een paar minuten hoort hij iets, waardoor zijn aandacht daar ging.

Hij tilde zijn hoofd omhoog, en geloofde zijn ogen niet meer. Wie had verwacht dat je in verdoemde bos, nog een huis kon vinden. Mason vertrouwde het allemaal niet, maar hij hoorde snik geluiden van binnen.

Het was een wit, versleten huis. Het zag alsof het honderd jaar oud was. Er zat een zwarte gat midden in huis, dat als deur moest voorstellen. Mason nam een stap naar voren en voelde een koude bries hem tegenhouden.